Mercedes-Benz SLK 350 (2005) - Test

Met zijn puntige neus en felle xenonkoplampen lijkt de SLK 350 wel een SLR McLaren! De mini-SLR heeft een lange neus, en het front laat er geen twijfel over bestaan: hier komt een dikke Mercedes. De achterkant is vrij kort en rond, daardoor oogt de SLK compact. Onder de hoeken priemen twee stoere uitlaten naar achteren.
De heerlijke V6 onder de lange neus meet 3,5 liter. Hij produceert een fantastisch geluid, het maakt niet uit of de toerenteller 2.000 of 6.000 tpm aanwijst. Dit nieuwe blok heeft vier kleppen per cilinder, 272 pk en 350 Nm. De trekkracht is geweldig. Hij pakt gretig op bij lage toeren, maar als er maar een drupje vloeistof op het asfalt ligt, wil de SLK 350 al dwars. De stabiliteitsregeling maakt overuren. Zet je die uit, dan wordt het een driftfeest van jewelste, want de Mercedes breekt controleerbaar uit. Jammer dat het een automaat is: zit je net lekker in een drift en dan schakelt 'ie opeens op! De 7G-tronic-transmissie schakelt zijdezacht en lekker snel. De automaat is een van de technische hoogstandjes van Das Haus. Handmatig van verzet wisselen kan, op de bekende Mercedes-wijze met de 'pook' die naar links terugschakelt en naar rechts opschakelt. Of met de knoppen aan weerszijden van het stuurhart. Met beide knoppen kun je een tikkie terug doen én opschakelen. Dat werkt echter verwarrend; Mercedes had er beter aan gedaan de linkerknop de functie van terugschakelen te geven, en de rechter die van opschakelen. De bak biedt een standaardstand, waarbij hij erg snel terugschakelt, en een 'comfortabele' stand waarin hij relaxed in hoge versnellingen blijft staan.

Neksjaal
Een dijk van een auto, de SLK 350, maar het ontbreekt hem aan feedback. Hoofdverantwoordelijke is de besturing. Het stuur draait te gemakkelijk rond waardoor je te weinig feeling krijgt. De SLK stuurt wel vrij direct en gaat lekker de hoek om. Daarbij blijft de carrosserie fraai vlak, en dát geeft veel vertrouwen. Hij heeft een vrij week afgestelde vering en demping. Dankzij de uitgebreide stuurverstelling kunnen we de perfecte zitpositie instellen. Onder de hoofdsteun zit een soort ventilatierooster, dat als doorvoergat voor de nekverwarming dient. Maar wat een hitte komt eruit! Je nekharen verschroeien als je de 'neksjaal' op de hoogste stand zet. De snelheidsmeter en toerenteller zijn diep verzonken ronde klokken. Ertussen zit een display waarop je allerlei informatie te voorschijn kunt toveren van de boardcomputer, het navigatiesysteem en de radio. De kunststof die Mercedes gebruikt voor het dashboard is dof, zwart en gevoelig voor vette vingers en zand. En het duurt even eer je wijs wordt uit de wirwar aan knoppen op de middenconsole. Gelukkig zitten er bedieningsknoppen op het stuur voor de audio en de boardcomputer. Jammer van die goedkope knoppen voor de ruitbediening, ze voldoen niet aan het Mercedes-niveau.
Tussen de voorstoelen vinden we zowaar ruimte om spullen op te bergen. Het stalen vouwdak bleef uiteraard, en zo heb je ook gesloten een fraaie bolide. Met de kap dicht hoor je weinig windgeruis. Het is een prachtgezicht, zo'n elektrische kap die in de achterkant verdwijnt. Omdat zo'n stalen vouwdak omslachtiger opvouwt dan een softtop, duurt het even eer je van de zon kunt genieten.