Mercedes-Benz GLC (2015) - Test

Tegenvallende resultaten vormen altijd een goed uitgangspunt voor een modelwissel. Dan zijn de ingenieurs immers op hun best, geprikkeld om te bewijzen dat het toch echt beter kan. Met 650.000 verkochte eenheden heeft de GLK het de afgelopen zeven jaar niet slecht gedaan, maar is hij wel onder de verwachtingen van Das Haus gebleven. Te cartoonesk voor de één en te hoekig voor de ander heeft de Geländewagen Leicht Kompakt nooit een vuist weten maken tegen de Audi Q5 en de Volvo XC60. Reden temeer om de tweede generatie behoorlijk op de schop te nemen en zijn identiteit mooi te laten aansluiten bij de naamgeving en positionering van de nieuwe modellen bij Mercedes.

4Matic

Zoals de typebenaming aangeeft, baseert de GLC zich grotendeels op de nieuwe C-Klasse. Je zou dus denken dat-ie in basis achterwielaandrijving heeft, maar Mercedes kiest ervoor om het introductiegamma enkel met 4Matic te leveren. Een beslissing die Stuttgart onderbouwt door te stellen dat Sports Utility Vehicles hun oorsprong niet mogen verloochenen en wel degelijk terrein moeten aankunnen, zeker nu het model op rechtsgestuurde markten wordt aangeboden. Daar denkt Mercedes ook het meeste off-roadpakketten te slijten, die de GLC heuvels van 60% laat opkruipen en pas bij 35° hellingshoek overstag doet gaan.

Op de gebaande wegen geeft vierwielaandrijving ook meer vertrouwen. Mede daardoor ligt de GLC solide op de weg zonder ooit log aan te voelen, geholpen door een besturing die direct en goed afgewogen is. De pneumatische ophanging (voor het eerst met meerdere luchtkamers) voegt daar een geslaagd compromis tussen comfort en sportiviteit aan toe, terwijl de koets dankzij de Air Body Control met 50 mm omhoog kan om nog beter off-road te presteren. Op de standaardsetup met stalen veren doet de GLC iets Duitser (lees: stugger) aan, maar is het geheel nog altijd goed gebalanceerd – zelfs op de 20-inchwielen.

Hybrideoptie

De GLC wordt vooralsnog leverbaar met drie verbrandingsmotoren: twee diesels en één benzine. Later dit jaar volgt er nog een benzinehybride die we al van de C 350e kennen, compleet met 'meer dan 320 pk' en 'minder dan 60g CO2-uitstoot'. We kunnen er alvast een blokje mee om en concluderen dat de eco-SUV er weliswaar als een speer vandoor gaat, maar boven de 100 km/u nogal log begint aan te voelen. Niet zo vreemd, de GLC 350e zet immers 2.025 kg op de schaal, terwijl de conventionele 4Matic-versie rijklaar 1.735 kilo weegt (met volle tank en een chauffeur van 75 kilo). Meteen de reden waarom de plug-inhybride na een 30-tal emissievrije kilometers evenveel verbruikt als de 250 benzine.

Heb je geen zakelijke motieven om voor de stekkerhybride te gaan, dan ben je veel beter af met de 220d. Die produceert nog steeds 170 pk en 400 Nm, en doet dat over een breed genoeg toerenbereik om de GLC puike prestaties te geven. Combineer dat met de vingervlugge 9-trapsautomaat van ZF-makelij en je krijgt een aandrijflijn die altijd bij de les is en zelfs onder vollast met 7,5 liter per 100 kilometer toekomt. De 250d voegt daar nauwelijks iets aan toe (behalve merkbaar meer gebrom), terwijl de 250 benzine veel gasimput nodig heeft om dezelfde prestaties neer te zetten – en daardoor logischerwijs ook meer verbruikt.

De ruimste C

Binnenin is het een en al welbehagen wat de klok slaat. Het interieur is voor 95 procent C-Klasse, met het verschil dat je een etage hoger zit omdat de GLC minimaal 227 mm boven de grond zweeft. Maar daar merk je nauwelijks iets van in de bocht, want de koets blijft lovenswaardig vlak. Aan ruimte is er dankzij 33 mm extra wielbasis geen gebrek, terwijl de koffer 60 liter meer slikt dan die van de C-Klasse Estate. Rest er enkel nog de prijs, die traditioneel pittig is om het merk van de concurrentie te onderscheiden. Gelukkig staat er ditmaal een goed uitgeruste maar bovenal getalenteerde SUV tegenover die de GLK helemaal doet vergeten. Volgend jaar volgt er nog een achterwielaangedreven GLC 200d om de instapprijs wat te verzachten. Al durven we nu al te betwijfelen of die even homogeen gaat presteren als de 220d, die verrassend evenwichtig uit de hoek komt.