Mazda CX-3 Skyactiv - Opel Crossland X - Renault Captur

Op Europees niveau is het C-segment nog steeds het belangrijkste, maar in Nederland ligt de klemtoon al sinds het begin van de recessie op het B-segment en dat is wellicht een van de redenen dat Opel, zo Nederlands als spruitjes en opoefietsen, daar de laatste jaren fors op inzet. Naast de Corsa kwamen de Mokka en de Adam. En omdat binnen deze klasse de cross-overs het weer bovengemiddeld doen, kwamen er ook een Mokka X en een Adam X. En aangzien dat niet genoeg lijkt, is er nu ook een Crossland X, die officieel de wereld in gaat als opvolger van de Meriva. Drie smaken op dezelfde bodemplaat? Zeker niet, want de Crossland X is de vrucht van een samenwerkingsverband tussen Opel en PSA (Peugeot en Citroën), dat al in gang was gezet lang voordat er überhaupt sprake was van een overname van de een door de ander.

Geheel toevallig is dat ook weer niet, aldus de (inmiddels afgetreden) Opel-topman Karl-Thomas Neumann eerder dit jaar in een exclusief interview met AutoWeek. Het ontwikkelingsproces van de Grandland X en Crossland X bewees dat de ingenieurs van beide merken uitstekend kunnen samenwerken, vertelde Neumann daags nadat de voorgenomen overname van Opel door PSA wereldkundig was gemaakt. Al met al deelt de Crossland X zijn genenpakket met de Peugeot 2008 en het moet Opel worden nagegeven: dat hebben ze prima weten te verbergen. De Crossland X heeft echt een heel eigen uiterlijk, dat ook meteen herkenbaar is als Opel. Dat zit hem natuurlijk in het typische Opelfront, maar ook de dakpartij springt meteen in het oog. Die verchroomde strip met krul aan het einde kennen we al van de Adam en de Astra Wagon. Zwartkijkers zien er wellicht een lijkwagen in en over smaak valt niet te twisten, maar onderscheidend is het beslist. Opvallend detail is verder hoe de achterlichten net onder die krul helemaal tot aan de zijramen doorlopen. Doordat zowel de lichtunits als de raampartij nogal laag zijn, oogt de Crossland X van driekwart achter wat smal en hoog.

KNOPEN DOORHAKKEN

Het concurrentieveld is druk en de keuze is dus ook voor ons reuze, maar toch is het niet moeilijk om voor deze vergelijking knopen door te hakken. De Renault Captur geldt in deze klasse nog steeds als een van de smaakmakers en meest verkochte modellen, bovendien is hij ook nog eens recent gefacelift. En dat laatste geldt ook voor de Mazda CX-3, zodat we hier maar liefst drie (ver)nieuw(d)e auto’s tegenover elkaar kunnen zetten. Alhoewel nieuw, de wijzigingen aan de CX-3 zijn echt minimaal en dat is op zich ook wel begrijpelijk, want dit model is er pas sinds 2015 en is dus eigenlijk nog aardig vers. In dit trio oogt hij dan ook beslist niet bedaagd.

Dankzij de voor Mazda zo kenmerkende, wulps-vloeiende lijnen (Kodo-designtaal noemt Mazda dat), is het bovendien de meest gespierde en dynamisch getekende auto hier. De enorme grille met half toegeknepen koplampen, maar ook de hoge flanken zijn daar debet aan. Op de zwarte C-stijlen ‘prikt’ het dak naar die flanken en daarmee is de CX-3 nog helemaal bij wat betreft de hedendaagse ontwerptrends in deze klasse. Nee, de verschillen moeten we vooral zoeken in de onderhuidse techniek, waar wat meer veiligheidsvoorzieningen leverbaar zijn geworden. Het stuurwiel is nieuw en het overheaddisplay is voortaan in kleur. Renault heeft net wat meer wijzigingen aangebracht aan de Captur, maar die auto gaat dan ook al wat langer mee (sinds 2013). De grille werd aan de onderkant wat breder getrokken, de koplampen zijn nieuw ingedeeld, de leddagrijverlichting vormt conform nieuwe familiegewoonte een C rond de mistlamp en de achterlichten zijn veranderd, waarbij ledtechniek tot de opties behoort.

VREEMDE EEND

Maar laten we eerst eens aan boord klimmen van de echt nieuwkomer op deze pagina’s, de Opel Crossland X. Ook hier heeft Opel zijn eigen merkwaarden goed weten te behouden. Het dashboard is strak en zakelijk, zeker in vergelijking tot wat in deze klasse gebruikelijk is. Je zou het als somber of saai kunnen bestempelen, maar daar staat tegenover dat het kwalitatief goed aanvoelt en er goed uitziet. Bovendien is de ergonomie dik in orde: alle bedieningsorganen zitten waar je ze verwacht. Kleine uitzondering is de knop voor de stuurverwarming, die tussen de knoppen van de cruisecontrol een vreemde eend in de bijt is. Dankzij hun eenvoud zijn de klokken goed afleesbaar, het infotainmentscherm is mooi in het dashboard weggewerkt en in het stuur vallen de dikke stiksels op. Het Opel OnStar-infotainmentsysteem laat zich gemakkelijk met de smartphone koppelen en is vanaf dat moment logisch en overzichtelijk te bedienen. Naast de data-usb is er nog een tweede usb om andere apparaten te laden. Helaas heeft Opel de analoge aux-aansluiting met pensioen gestuurd, zodat oudere geluidsbronnen niet meer zijn aan te sluiten. De Crossland X heeft weliswaar een extra zijruitje, maar de stijl is zo dun dat hij het uitzicht minimaal belemmert.

Op de achterbank laat de Crossland X zich van zijn sterkste kant zien. De beenruimte is daar verrassend royaal en ook de hoofdruimte is ruim voldoende voor een volwassene. En dat terwijl ons exemplaar nog het optionele panoramadak heeft, dat daar een stukje vanaf snoept. Ook helemaal achterin is de Crossland X verrassend ruim. Standaard meet de bagageruimte 410 liter, maar als je het Innovation+ genaamde pakket bestelt, is de bank nog eens in twee ongelijke delen naar voren te schuiven, waardoor je beenruimte aan de kofferruimte overdraagt.

Het dashboard van de Mazda CX-3 is zo mogelijk nog overzichtelijker dan dat van de Opel. De samenstelling van het verwarmingscluster is klassiek en de bediening werkt daardoor heel intuïtief. In deze uitvoering heeft de CX-3 een centrale toerenteller, met voor de snelheid slechts een klein display rechts onderin. Dat is sportief bedoeld, maar je kunt je afvragen wat in een praktische auto belangrijker is. Het vernieuwde stuur is klein, eveneens een sportief vleugje, en ligt goed in de hand. De zijruiten zijn uit één stuk en dat komt het zicht ten goede. Opvallend is dat één van de vier ventilatieroosters is ‘verstopt’ in de strip die over de breedte van het dashboard loopt. Dat dashboard is bekleed met mooi gestikt leer, wat het hele interieur een erg hoogwaardige sfeer geeft. De zitpositie is een stuk lager dan in de twee concurrenten hier, maar dat kun je uiteraard zelf bijstellen, mocht je liever hoger zitten. Achter in de CX-3 is het inschikken. De beenruimte schiet tekort en je hoofd zit al gauw tegen het dak. Ook de kofferruimte zit met 350 liter aan de onderkant van het segment. De achterbank is niet verschuifbaar, maar de rugleuning laat zich wel in twee ongelijke delen neerklappen.

ANDER HOUT

Wat betreft het ruimte-aanbod houdt de Renault Captur min of meer het midden tussen de CX-3 en de Crossland X. De beenruimte achterin is redelijk, de hoofdruimte net aan en de kofferruimte is net iets meer dan in de Mazda. Anders dan in de CX-3 is de achterbank wel te verschuiven, en in één geheel, waar het in de Opel in twee delen gebeurt. Dat laatste heeft als voordeel dat je de bagageruimte ook een stuk kunt vergroten met behoud van beenruimte voor één achterpassagier. Voorin is de Captur uit heel ander hout gesneden dan de CX-3 en de Crossland X. De eigenzinnigheid van de koets is consequent op het dashboard doorgevoerd. De klokken zijn gevormd als kattenoren, waarbij de snelheidsmeter een centraal digitaal display is. De middenconsole lijkt voor het dashboard te zweven en de sterk contrasterende two tone-kleurstelling van deze Initiale Paris-uitvoering maakt het feest compleet.

De bediening van het infotainmentsysteem is lang niet altijd even logisch en dat geldt voor meer bedieningsorganen. Bergruimte is er daarentegen lekker veel. Zo is het dashboardkastje uitgevoerd als lade, waardoor er echt heel veel in kan. Minpuntje daaraan is dat de knieën van een eventuele bijrijder al gauw in de weg zitten tijdens het openen van die lade. Dingen die je regelmatig nodig hebt, kun je gelukkig weer kwijt in een vakje boven op het dashboard. Het extra zijruitje biedt wat minder doorkijk dan dat van de Opel, desondanks is het zicht nog prima. Met tweemaal usb, tweemaal 12V en aux is het wat betreft connectiviteit goed gesteld aan boord van de Renault. De stoelen bieden veel steun en de zitpositie is prettig hoog, wat in combinatie met een relatief groot glasoppervlak voor een goed zicht rondom zorgt.

DOWNSIZING

Onze Crossland X heeft een driecilinder turbomotor. In het verleden bleek GM geen ster in het downsizen van motoren en hier plukken ze in elk geval al de eerste vruchten van de fusie met PSA, want de 1.2 Turbo komt uit die stal en ontpopt zich meteen als een erg prettige machine. De driecilinderroffel is hoorbaar, maar goed genoeg gedempt om niet te irriteren en de prestaties zouden een grotere vierpitter niet misstaan. Met name onderin pakt hij lekker vlot op, hoger in de toeren is hij minder indrukwekkend, maar nog steeds ruim voldoende. De versnellingsbak is ook Peugeot en schakelt minder strak en precies dan we van veel Opels gewend zijn. De Crossland X neigt in dit gezelschap voornamelijk naar comfort. Alleen op flinke drempels raakt de achteras even van streek en krijg je wat hardere klappen te verwerken. De auto stuurt keurig strak, maar ietwat afstandelijk.

Hoe anders is de Mazda CX-3 op dat gebied. De precisie van het stuur is bovengemiddeld voor deze klasse en het onderstel laat weten wat er gebeurt. De balans is duidelijk het beste van deze drie, hoewel liefhebbers van zijdezacht comfort het wat té zullen vinden. In een snelle bocht krijg je eerst licht onderstuur, maar de koets zet zich gauw en dan stuur je de auto heerlijk strak door de bocht. Zoals we bij Mazda gewend zijn, is ook de CX-3 wars van downsizing. Hij heeft gewoon een tweeliter met vier cilinders. Door het ontbreken van de turbo moet je daardoor wat meer op toeren rijden en op papier ligt het verbruik dan wat hoger, maar de praktijkmeting laat eens te meer zien dat de oude meetcyclus niet meer van deze tijd is en zich voor de gek laat houden door kleine turbomotoren; de Mazda verbruikt vrijwel evenveel als de Renault en de Opel met hun kleine driepittertjes. En hoewel we dat hier niet keihard kunnen maken, mag je ook op zijn minst vermoeden dat de grote, turboloze machine op de lange duur minder storingsgevoelig zal blijken en een langer leven heeft.

De Renault Captur neigt licht naar sportiviteit, maar is minder hard dan de Mazda. Vooral de dempers zijn wat aan de harde kant; toch is hij zeker niet oncomfortabel. De motor komt prima mee, maar heeft onderin net wat meer tijd nodig om los te komen dan de motor van de Opel. De besturing is redelijk direct en prettig licht. Opvallend is dat de Captur een bijzonder korte remweg heeft, terwijl hij als enige nog ouderwetse trommeltjes achter heeft. Alhoewel hier natuurlijk meerdere factoren een rol spelen, zoals de banden, gewicht en de schokdempers.

GEEN INSTAPPERS

Wie de foto’s goed bekijkt, zal niet ontgaan dat we hier in alle drie de gevallen bepaald niet de instappertjes hebben gekregen: integendeel. We reden een Crossland X Innovation en die staat onderaan de prijslijst. Bovendien kreeg de onze nog een hele trits aan extra’s (ter waarde van € 4.293) mee, waaronder het panoramadak, 17-inchwielen, de contrasterende dakkleur en een aantal pakketten met ergonomische hulpjes en assistentiesystemen. De Mazda is een GT Luxury en dat is een gelegenheidsuitvoering. Het mooie daaraan is dat je dan ook alles erop hebt; alleen de metallic lak kostte meer. De Captur kreeg er ter gelegenheid van de facelift een extra luxe uitvoering bij. Initiale Paris, inmiddels bekend van de grotere Renaults, is nu ook naar beneden gedruppeld tot de Captur en de kenner ziet aan de Eiffeltorentjes in de wielen al dat onze Captur er zo een is. Er is bijbetaald voor de kleurstelling, de leren bekleding en nog een pakket.