Lancia Ypsilon 1.2 16V Elefantino Rosso (1999)

Olifanten zijn er in diverse soorten en maten. Zo hebben we in Artis én Kenia van die grote grijze gezien, komen we met enige regelmaat roze exemplaren tegen als we zwaar getafeld hebben, en rode... rode olifanten zijn onlosmakelijk met Lancia verbonden. Sinds in 1963 een clubje Italiaanse heren besloot dat er maar eens met Lancia"s gerallied moest worden en voor het team een rood olifantje als logo koos, staat "t beestje symbool voor snelheid en doorzettingsvermogen. Een rode dikhuid op een Lancia schept dus nogal wat verwachtingen.
Het mag duidelijk zijn: wil je van een Lancia Ypsilon een waardige Dikhuid-versie uitbrengen, dan zul met méér moeten komen dan alleen een logootje en wat aanpassingen van cosmetische aard. En dus gingen niet alleen de bakverhoudingen naar close-rationiveau, maar werd de Y verlaagd en op breed lichtmetaal gezet. Naast rood voert grijs de boventoon. De buitenspiegels, het grilletje, de middenconsole en het gebruikte alcantara - "t is allemaal hetzelfde grijs. En waar "grijs" over het algemeen geen al te vrolijke bijklank heeft, staat het de kleine Lancia in één woord geweldig. Zeker in combinatie met het knalrood van onze testauto, oogt de Y van buiten gedistingeerd-sportief.

Moddervet

Van binnen is het van hetzelfde laken een pak. Het al genoemde grijze alcantara op stoelen en dashboard, en de hele rest van de aankleding wekt de indruk dat je met iets aanmerkelijk duurders op weg bent. Naast de al genoemde zaken, zijn raamp- en spiegeltjes elektrisch verstelbaar. Verder standaard: leer om stuur en pook, centrale vergrendeling met bliep en een in hoogte verstelbare bestuurdersstoel. Zitten doet de Ypsilon geweldig; de stoelen zijn zonder meer prima, en aan de verstelbaarheid van stoel en/of stuur zal het ook niet liggen. Het stuur is trouwens van de categorie Twee Handen Vol. Het is niet z-maar een beetje dik: het is moddervet, en dat pakt heerlijk vast. Wat een stuk minder heerlijk gaat: het omleggen van de gordel, deze blokkeert steeds. Bloedirritant.
Goh, dat motortje klinkt heel niet verkeerd. Hij snerpt er lustig op los en vergeet niet lekker vlotte tijden neer te zetten, zoals 0-100 in 11,0 s. Ook bij de tussensprint zijn z"n prestaties verre van verkeerd. Daarbij komt het feit dat hij, zeker voor zo"n hitsig klinkend motortje, opmerkelijk stil is. En bij het verbruik blijkt hij geen slokop; en dat is niet omdat we hem met rust gelaten hebben...
Maar met een motortje dat lekker klinkt en presteert ben je er nog niet. Daarom is Lancia zo vriendelijk geweest de Ypsilon te verlagen en op breed rubber te zetten. En dat mist z"n uitwerking niet. Dit Lanciaatje is vlijmscherp en knalhard de bocht door te jagen, zonder dat je het idee krijgt dat je met vuur aan het spelen bent. De vering is hard genoeg om de bocht door te komen, maar ook weer niet zo hard dat het oncomfortabel wordt. Wat bij z"n feestelijke bochtgedrag zeker een rol speelt, is z"n besturing. Die mag dan bekrachtigd zijn, ongevoelig is "ie zeker niet. En met de versnellingsbak is ook al bar weinig mis. Op één dingetje na dan: de achteruit laat zich af en toe moeilijk inleggen. De ruimte is voorin toereikend, achterin wordt het verhaal iets anders. De beenruimte is niet fantastisch en je zit niet met je kop tegen het dak, maar het scheelt erg weinig. En dan krijg je op den duur problemen, gewoon omdat de vering hard is. Ook in de bagageruimte wordt duidelijk dat de Ypsilon een kleintje is.
Verder willen we graag nog een enkel woord wijden aan het begrip ergonomie. Zo kun je in de Lancia niet om het in het midden geplaatste metercomplex heen. Het staat fantastisch, zo"n - voor de Elefantino Rosso-gelegenheid oranje-rood verlicht - ovaal display, maar het is een drama qua afleesbaarheid.
De Elefantino Rosso heeft een fantastisch motortje, ziet er geweldig uit, rijdt top en is akelig compleet voor minder dan dertig "big ones". Voornaamste probleem van de Italiaan is z"n dashboard, of liever de plaatsing daarvan. Maar als wij een keuze moesten maken, zou die ons niet zwaar vallen. Dan kochten wij zonder enige twijfel een klein Rood Slurfdier.