Lamborghini Diablo SV (1998)

De Diablo SV is een versie waarvoor je gerust de Engelse term "back to basics" kunt gebruiken. Lamborghini nam de versie met alleen achterwielaandrijving, zette "m op dieet en bespaarde zo"n 50 kg ten opzichte van de VT. De potente 48-kleps V12-motor van 530 pk werd sterk genoeg bevonden. Verder heeft de SV een stijvere wielophanging, grotere lucht-inlaten voor de remmen, een agressief ogende voorspoiler, een motorklep met twee opvallende luchtinlaten en een verstelbare achterspoiler. Voor deze test togen we met de SV naar het "Autodromo Enzo e Dino Ferrari" - kort gezegd Imola. Vrijheid blijheid: "t is toch veel leuker om daar van zo"n beest van een auto te genieten, zonder het risico te lopen iemand op de autoweg van de sokken te rijden of bij een radarcontrole aan de Carabinieri ten prooi te vallen? Nou dan!
Imola, "t is niet meer wat het was vóór het ongeluk van Ayrton Senna. Maar het blijft een mooi, sfeervol circuit met zijn legendarische bochten als Tamburello, Villeneuve, Tosa en Acque Minerali. En een zon die hoog aan de hemel brandt.
Voor het zover is rijden we het blauwe monster door zijn geboorteplaatsje vlakbij Bologna naar de autoweg. De koppeling gaat zwaar, het schakelen met de close ratio-versnellingsbak ook. De motor voelt zich in het stadsverkeer niet eens misplaatst. Bij lage toeren heeft hij al veel fut en bij 4000 tpm heb je een groot deel van zijn maximale trekkracht beschikbaar. Vooral op de Autostrade verrekken de Italianen hun nek, proberen voor, achter en opzij zo veel mogelijk te zien van de extreme styling van de SV. Steken hun duim op, lachen je hartelijk toe en zetten de achtervolging in. Wat een (h)eerlijke mentaliteit, die waardering voor een bijzondere auto, voor iets onbereikbaars, zonder een zweem van afgunst. Dat merk je ook wanneer de poort van het Autodromo opengaat. De circuit-directeur komt de Diablo even inspecteren, zwaait met een weids gebaar, van "Ga je gang maar, geniet maar" en grijnst breed.
Bij Acque Minerali komt het duivelse karakter van de Diablo het meest tot uiting. Na een snel stuk kom je met dik 200 km/h naar beneden, moet je afremmen voor de knijpende rechterbocht, is "ie mooi neutraal bij het insturen, bereik je de binnenkant van de bocht waarin je niet harder kunt dan 110. Maar waar je toch probeert met zo veel mogelijk toeren genoeg trekkracht beschikbaar te hebben om heuvel-opwaarts te stormen...

Ouderwets overstuur

Het gaspedaal één millimeter te diep intrappen resulteert onmiddellijk in een flinke portie ouderwets overstuur; dan gaat de achterkant er bijna alleen vandoor. Dat hoort nu eenmaal bij echt, onvervalst motorvermogen in combinatie met achterwielaandrijving. Ziet er sensationeel uit, geeft de bestuurder "n speciaal gevoel. Van de eeuwigdurende uitdaging om samen met de auto nét niet over die grens te gaan.
Deze auto mag dan ruig zijn, hij is niet onverdraagzaam of bruut/primitief. Op het circuit voel je niets bijzonders aan de koppeling, schakelen gaat ongemerkt. Alleen jammer dat er geen zesbak in de SV zit, want de versnellingen liggen wat wijd uit elkaar voor een motor die het merendeel van zijn maximum trekkracht (605 Nm) beschikbaar heeft tussen 4500 en 7000 toeren en een auto die harder rijdt dan 300 km/h. Ach wat een gezeur, zult u denken, wie rijdt er nu met een Diablo SV op een circuit? In "t dagelijks verkeer zal je de "zes" niet missen.
Zoals altijd komt er aan onze capriolen met spannende auto"s te snel een eind. Moeten we inpakken, wegwezen en met lede ogen toezien hoe de hekken van het circuit in het achteruitkijkspiegeltje kleiner en kleiner worden.
Achter mijn rug brult de machtige V12 bijna wellustig als ik op de autoweg nog eenmaal stiekem een dot gas geef - veilig in het kielzog van een bloedsnelle BMW M5 die alle auto"s op de rijstrook vóór ons wegblaast. Over de heg heen zien we een blauwe lamp - op het dak van een politiewagen. Onze voorganger raast voort, wij laten de snelheidsmeter zakken, steeds verder tot de limiet van 130 km/h. De agenten hebben ons niet gezien, of eh...