Lamborghini Diablo 30 Special Edition (1995)

Voor het 30-jarig jubileum van het merk besloot men bij Lamborghini een speciaal model uit te brengen. Het werd de SE30, een op de Diablo gebaseerde supersportwagen, die nog eens een schepje op de prestatie van zijn bijna "simpele" broer doet. De Diablo SE30 wordt in een beperkte oplage van 150 stuks gebouwd. Op papier is al duidelijk dat de Diablo SE30 meer in huis heeft dan menige andere supersportwagen. De midscheeps geplaatste V12 heeft met 5707 cc dezelfde dikke inhoud als de standaard Diablo. In de SE30 wordt dat echter benut voor een hoger vermogen (525 pk/389 kW tegen 492 pk/362 kW) en koppel (605 Nm tegen 580 Nm). Enorme prestaties zijn het logische gevolg. De Lamborghini SE30 loopt 333 km/h, acht km/h sneller dan de standaard Diablo. Meer begin je met het gegeven dat de Lambo in een luttele 3,9 (4,1) seconden van 0 naar 100 km/h katapulteert. Het uiterlijk onderstreept nog eens wat de cijfers leren. De SE30 ziet er met zijn paarsmetallic lakwerk uit als een buitenaards snelheidsmonster. De met 2,04 meter extreem brede carrosserie ligt uiterst laag op de weg. Het bijzonder gladde en afgeronde koetswerk geeft de Lamborghini iets van een Ufo. Maar iets dierlijks heeft hij ook. De lichtmetalen wielen, met vijf gaten, ogen exotisch en zijn zowel voor als achter geschoeid met beduidend breed rubber.
Zo is eigenlijk alles aan deze zeldzame Italiaan extreem. Neem bijvoorbeeld de machtige portieren die niet opzij, maar naar voren en naar boven scharnieren. Ze geven een weliswaar ruime, maar niet echt gemakkelijke instap. Omdat de Diablo SE30 zo laag is en zeer dunne, koolstofvezel kuipstoelen heeft, moeten we ons er toch met enige acrobatische bewegingen in laten glijden. We belanden dan in een interieur bekleed met diepblauw Alcantara, eveneens uniek voor de SE30, evenals de vierpuntsgordels waar "onze" Diablo mee is uitgerust. Met zoveel vermogen geen overbodig luxe. Verder is het passagierscompartiment van de Lamborghini een studie in soberheid. Naast het Alcantara wordt veel zwarte koolstofvezel gebruikt. Achter het kleine sportstuur zien we een fraai instrumentenpaneel. Klokken en meters vallen op door hun functionaliteit ‚n door hun kleur, met witte wijzerplaten en rode cijfers - ook uniek voor de SE30. De middenconsole gaat over in de tunnelconsole. Een radio is weggelaten om gewicht te besparen; de SE30 is zo"n 250 kg lichter dan de standaard Diablo. Bestuurder en passagier zitten wel heel duidelijk van elkaar gescheiden, want de tunnelconsole die de versnellingsbak herbergt is hoog. Zo hoog, dat de versnellingspook niet al te makkelijk onder handbereik ligt. Een manchet ontbreekt en je ziet het getande schakelpatroon dat met de pook gevolg moet worden.

Adembenemende prestaties
We trekken de deur omlaag, sluiten de gordels en starten de V-vormige twaalfpitter. Het geluid dat deze opgevoerde motor produceert, klinkt woest en roept gedachten op aan de briesende en stampende vechtstier, waarnaar deze Lamborghini is vernoemd. De koppeling blijkt echt zwaar te gaan en het schakelen vraagt ook een stevige hand. De Lamborghini vraagt bij het wegrijden wel enig beleid. De versnellingsbak van de Lamborghini vereist een nauwkeurige bediening. Ook de besturing behoeft beduidend veel kracht. Rijden met een Diablo is echt werken.
In het drukke, hedendaagse verkeer is het fijn dat de Diablo zich ook dociel laat rijden. We kunnen de brute kracht van de machine achter onze rug goed in bedwang houden. Rustig drijven we met het overige verkeer mee. De Diablo maakt geen bezwaar. Bij een paar tussensprintjes zwelt het motorgeluid vervaarlijk aan. Dan wordt de verkeersstroom dunner. We trappen het gaspedaal diep in en het lijkt of in het achteronder een hel vol getergde duivels losbarst in een woest gehuil. Met ogenschijnlijk onstuitbaar geweld worden we voortgestuwd. we klikken de pook naar een versnelling hoger. De reserves lijken onuitputtelijk. We beseffen nu hoe nuttig het is dat we stevig in de gordels zitten, want op het licht golvende wegdek blijkt de vering keihard. Zonder het harnas zou de SE30 ons afwerpen als een onwillig paard zijn berijder. Meer onszelf testend dan de wagen, gaan we nog eens stevig op het gas. Terwijl de duivels het uitkrijsen en we als op een plank over de snelweg scheren, klimt de wijzer van de snelheidsmeter in rap tempo naar 300. Dat vinden we wel welletjes. Krachtig trappen we op het rempedaal. Met enige ongerustheid merken we dat daar nauwelijks beweging in lijkt te zitten. Het is alsof we op een blok hout trappen. Toch vertraagt de Lambo wel degelijk, en fors ook. Maar 300 is natuurlijk een ongehoord hoge snelheid om een remmanoeuvre te beginnen. We besluiten het verder rustig aan te doen en ons aan verplichte maximum snelheden te houden. De Diablo ondergaat de opgelegde beperkingen gedwee. Met lage toerentallen heeft de als sportwagen vermomde racer geen enkele moeite. En vanuit die lagere toeren pakt de motor ook weer makkelijk op. Dat bestempelt de Lamborghini Diablo SE30 echter niet tot een dociele automobiel. Daarvoor schakelt, koppelt en stuurt hij te zwaar en is hij veel te luidruchtig en te stug geveerd.