Vergelijkende Test: Hyundai Ioniq Electric en Hybrid

Geen fabrikant zal voor benzine- en dieselversies verschillende auto's ontwikkelen. Technisch is daar geen enkele reden toe, het zou alleen maar extra kosten met zich meebrengen. Beide motoren passen namelijk op dezelfde plek onder de motorkap en drinken uit eenzelfde brandstoftank die ergens onder de achterbank of kofferbakvloer is weggewerkt. Maar inmiddels staan er meer smaken op de menukaart dan alleen benzine- en dieselmotoren. Toen Toyota twintig jaar geleden met de eerste hybride aandrijflijn kwam, zat die techniek niet in een bestaande koets, maar kreeg die auto – de Prius – een eigen koetswerk. Belangrijke reden: er moest ook een accupakket worden weggewerkt en dat lukte niet in een bestaande Corolla. Een bijkomend voordeel was dat je duidelijk kon zien dat het 'die auto met die hybride aandrijflijn' was als hij kwam aanrijden. Vergelijkbare strategieën zien we bij de eerste elektrische auto's, zoals de Nissan Leaf en de Renault Zoe. Hier en daar bevatten die auto's onderhuids een paar onderdelen van een Nissan Pulsar of Renault Modus, maar verder zijn het unieke modellen. En bij de eerste plug-in hybride van Chevrolet en Opel in de vorm van de Volt en de Ampera is dat niet anders: in de verte familie van de Chevrolet Cruze, maar verder helemaal uniek.

Nu hybrides en batterij-elektrische auto's steeds meer mainstream worden, zien we dat het ook anders kan: één carrosserie die je naar keuze met verschillende aandrijfvarianten kunt krijgen. En dat zien we bij Hyundai. Bij het ontwerpen van de Ioniq is er al vanaf de eerste schetsen rekening mee gehouden dat die auto zowel met een hybride als met een volledig elektrische aandrijflijn moet worden verkocht.