Hyundai i10 1.1 i-Catcher (2008)

Vindt u de Hyundai Atos maar een saaie auto? Vergis u dan niet, in Neder land rijden maar liefst 20.000 mensen in zo'n mini-pausmobiel rond. Genoeg vissen in de vijver dus voor Hyundai, dat met de gloednieuwe, maar nauwelijks duurdere i10 de Atos-rijders een aantrekkelijk voorstel kan doen. Eén ding kunnen we al wel verklappen: de i10 is goed genoeg om de Atos te doen vergeten.
Onze i10 is voorzien van een 1,1-liter benzinemotor met 66 pk. Wij kregen de dikste uitvoering mee, die bij Hyundai de geforceerd leuke naam i-Catcher kreeg. Het autootje is afgeladen met zaken die je niet altijd standaard ziet in dit segment: lichtmetaal, airco, radio-cd-speler, noem maar op. De i10 heeft zelfs mistlampen en ruitenwissers met interval.
De Hyundai i10 heeft naast de logische naam ook het nieuwe familiegezicht van de Koreaanse fabrikant gekregen. De chromen streep over de neus geeft de i10 in ieder geval iets herkenbaars. Wanneer we in de Hyundai stappen, zijn we positief verrast. Nergens zijn delen van de carrosserie te zien en de standaard geleverde radio-cd-speler zorgt voor een geinige middenconsole met nette knoppen. Verwacht overigens niet te veel van de gebruikte materialen, het blijft voornamelijk harde kunststof wat de klok slaat. De klokken zijn redelijk afleesbaar, al had de toerenteller (niet standaard op de goed koopste versie) wat duidelijker gekund. De vijfbak schakelt redelijk strak en de hoog geplaatste pook zit lekker binnen handbereik.

Lekker kwiek
Hyundai heeft een goede keus gemaakt door te gaan voor een viercilindermotor. De krachtbron loopt heel beheerst en de geluids overlast blijft binnen de perken. Verwacht geen denderende prestaties; boven de 130 km/h is het meer een kwestie van volhouden dan van concreet versnellen. Sowieso is de i10 geen echte snelweg ridder, maar dat wil niet zeggen dat hij geen vertrouwen geeft. Het onderstel laat duidelijk weten waarmee het bezig is, zodat je het relatief snelle onderstuur instinctief corrigeert. Tijdens ritjes in de stad bewijst de auto evenwel zijn echte waarde. Het lage gewicht zorgt voor goede tijden op de sprint van 0-50 km/h, zodat je binnen de bebouwde kom beschikt over een lekker kwiek karretje dat best fijn stuurt. De kleine draaicirkel en directe stuurgedrag helpen ook mee.
Op het gebied van veiligheid is er weinig reden tot klagen: de auto heeft rondom standaard schijfremmen, wat hem voor deze klasse een heel nette remweg oplevert. Wel is het jammer dat een passagiersairbag niet standaard is.
Het verbruik van de i10 valt ons vies tegen. De praktijk heeft hier bijzonder weinig te maken met de fabrieksopgaven. Misschien dat je die haalt wanneer je met tachtig achter een vrachtwagen blijft hangen, maar met een beetje normaal doorrijden verbruik je stukken meer dan je zou verwachten. Toch jammer.
De Koreaan heeft een vijfdeurskoets, wat de toegankelijkheid van de achterbank uiteraard ten goede komt. Ben je daar eenmaal aangekomen, dan valt deze i10 in positieve zin op. Wat de benen en vooral het hoofd aan ruimte hebben in de Hyundai, is voor het A-segment bijna ongekend.