Test: Fiat Panda 1.2 (2017)

Om met die opfrisbeurt te beginnen; blijkbaar vond Fiat dat er weinig viel te verbeteren aan de Panda, want de veranderingen zijn minimaal. De enige verandering die in het oog springt, is de aangepaste standaard boven op het dashboard waarin je bijvoorbeeld je telefoon kunt klemmen. Die is wat gebruiksvriendelijker dan voorheen en hield onze iPhone in ieder geval keurig op zijn plaats; de connectiviteit van de Panda is daarbij redelijk up-to-date, met onder meer Bluetooth en de mogelijkheid om het radiosignaal digitaal via DAB+ te ontvangen. De ergonomie en het ruimteaanbod zijn bovendien grote pluspunten van de Panda; de auto biedt verrassend veel plaats voor lange mensen (ook rond de knieën) en spullen (vink wel het Flex Pack II met neerklapbare achterbank aan, € 385 extra) en laat zich zeer eenvoudig bedienen.

GEEN PITTIGE PANDA

Wij rijden de Panda met 1.2, de enige viercilinder tussen alle TwinAir-tweepitters die Fiat levert. Wat ons betreft, is dit een volwassen keuze: de 69 pk is voldoende om de Panda op stoom te krijgen, maar ook niet meer dan dat. Wie een pittige Panda wil, kan beter doorsparen voor de TwinAir Turbo met 80 pk, die feller maar volgens onze testen ook dorstiger is. Jammer dat cruisecontrol niet op de optielijst staat, trouwens. Al met al vormt deze vrolijke vijfdeurs een prettige, breed inzetbare keuze in deze prijsklasse, maar op veiligheidsgebied laat de Fiat wel kostbare punten liggen: ook op de relatief goed uitgeruste Lounge zijn zijairbags en een noodremsysteem niet standaard.