Per Hyundai i10 langs alle ‘tienen’ - Duurtestreportage

De natuurliefhebbers waarmee we de pont delen, kijken met zichtbare twijfels naar onze kleine vierwieler. Klein of niet, auto’s zijn op Tiengemeten in principe niet welkom. Maar voor ons bijzondere verhaal maakt het bezoekerscentrum Tiengemeten graag een uitzondering. Ze hebben zelfs speciaal voor ons de grootste van de drie beschikbare boten ingezet, want motorvoertuigen komen niet elke dag naar het eiland. Tiengemeten twee kilometer breed, zeven kilometer lang en een oppervlakte van, jawel, zo’n tien vierkante kilometer is een bijzondere plek in het Zuid-Hollandse landschap. Ooit vormde een klein aantal boerderijen het buurtschap Tiengemeten, maar sinds de jaren 90 is het eiland in het Haringvliet één groot natuurgebied. De landbouw is er verdreven en het eiland, sinds 2019 behorend tot de gemeente Hoeksche Waard, wordt beheerd door Natuurmonumenten. Nu woont er nog maar een handjevol mensen. Ongeveer tien zelfs, wat ook weer mooi aansluit bij ons thema.

Eigenlijk komt het eilandje niet in aanmerking voor een bezoekje tijdens onze binnenlandse monstertocht, omdat het geen officiële plaats is. Toch doen we het aan. In de eerste plaats omdat we deze unieke kans niet willen laten lopen, in de tweede omdat op het eiland (feitelijk dus ten onrechte) alsnog een keurig, blauw plaatsnaambord is gezet. Buiten het woord ‘tien’ in de naam is zo’n bord de enige voorwaarde waaraan de locaties langs onze route moeten voldoen. Tien hoven, op Texel, valt daarmee af, wat in elk geval één tijdrovende overtocht scheelt.

KLEIN LOURDES

De andere bezoekers van Tiengemeten kunnen opgelucht ademhalen, want het is zeker niet onze bedoeling om per auto het eiland te gaan verkennen. Na een korte fotosessie varen we direct met dezelfde pont weer terug, want de volgende bestemming ligt dik 170 km verderop. Tienray, in Noordoost-Limburg, laat zich vanuit Nieuwendijk, waar de pont ons afzet, bereiken via de A15 en de A73. Wij kiezen echter voor de slechts vier minuten langere, zuidelijke route, die voornamelijk over de A58 en de A67 voert. Op het eerste lange snelwegstuk blijkt het erg prettig dat Hyundai de i10 van cruisecontrol heeft voorzien. Zelfs in de allergoedkoopste i-Drive-versie kan de voet van het pedaal.

Evengoed is ‘onze’ Premium-versie comfortabeler, dankzij onder meer climatecontrol, een middenarmsteun en, niet te vergeten, een uitgebreid multimediasysteem. Android Auto met Google Maps is ook in coronatijd een uitkomst als je van plan bent dik 800 kilometer over Nederlandse wegen af te leggen, al moet gezegd dat het scherm soms niet goed op aanrakingen reageert. Hoewel Tienray met 1.250 inwoners verre van groot is, zijn we zeker niet de eersten die het Limburgse dorp met een bezoekje vereren. In de 19e eeuw groeide het uit tot een belangrijk bedevaarts oord, een alternatief voor het in die dagen schier on bereikbare Lourdes in Frankrijk. Tienray kreeg zelfs officieel toestemming van de paus om zich klein Lourdes te noemen, een naam die getuige de website kleinlourdes.nl nog altijd wordt gebezigd. Ook in 2020 is de kerk het onmisbare centrale punt van het plaatsje, maar echt oud is de huidige Onze-Lieve-Vrouw-Troosteres-der-Bedrukten-kerk niet. Het gebouw verrees in de jaren 50, nadat de Duitsers de oorspronkelijke kerk in 1944 volledig hadden verwoest.

Vanaf Tienray voert de rit terug naar het noordwesten, om ditmaal uit te komen in de regio Utrecht. Zowel onder als boven de stad Utrecht is een Tienhoven te vinden. De meest zuidelijke variant heet toepasselijk Tienhoven aan de Lek, en is op een zonnige nazomerdag een erg fijne bestemming. Vanaf de dijk is het uitzicht over de rivier prachtig, terwijl hier opnieuw een charmante kerk het beeld bepaalt. Tienhoven aan de Lek heet zo om het te onderscheiden van Tienhoven in de gemeente Stichtse Vecht, net ten zuiden van de Loosdrechtse Plassen. Dat het hier goed toeven is, blijkt al meteen uit het wagenpark: een Range Rover is hier heel wat gangbaarder dan een i10. Op de smalle, kronkelende weggetjes tussen de plassen is onze kleine Koreaan evengoed een fijn ding. Met de elleboog uit het raam richten we de i10-neus naar het noordoosten. Bestemming: Tiendeveen, even voorbij Hooge veen, in Drenthe. Met opnieuw ruim 150 snelwegkilometers aan één stuk wordt goed duidelijk wat de vooren nadelen zijn van de snelheidslimiet van 100 km/h.

Wie dagelijks dit soort afstanden aflegt, is in elk geval gevoelsmatig wezenlijk langer onderweg dan met 130 op de klok. Anderzijds is het in een auto als de i10 best fijn om het wat rustiger aan te doen. Het motorvermogen is namelijk zonder twijfel het grootste offer dat de hedendaagse A-segmentkoper nog brengt. De turboloze éénliter driecilinder moet goed op toeren worden gejaagd om de gang er enigszins in te krijgen. Bij 100 op de teller is er wat betreft geluid en stabiliteit weinig reden tot klagen. Een ander voordeel van dat tempo: het aangename verbruik. De meter in de vrij uitgebreide boordcomputer kruipt naar gemiddeld 1 op 20.

DOODLOPEND

Veendorp Tiendeveen ligt heerlijk rustig langs het Linthorst Homankanaal. Behalve een kleine brug één kant per keer mag er overheen treffen we er zowaar ook een paar onverharde weggetjes aan. Daar kan onze innerlijk twaalfjarige natuurlijk geen weerstand aan bieden: stof happen maar! Tiendeveen is met zo’n 650 inwoners verre van groot, maar vergeleken met de volgende bestemming is het gigantisch. Warstiens, ten zuidoosten van de Friese hoofdstad Leeuwarden, weet met 30 inwoners alleen Tiengemeten voor te blijven. De bereikbaarheid is bovendien niet heel veel beter, want de enige toegangsweg is smal en doodlopend. De 88 km lange tocht vanuit Tiendeveen is trouwens ook volledig snelwegloos, al vormt de lange N381 een goed alternatief. De belangrijke verbindingsroute tussen Drenthe en Friesland is weliswaar tweebaans, maar je mag er op de meeste stukken wel 100 rijden. Bovendien is het een zogenaamde stroomweg, zodat gelijkvloerse kruisingen met verkeerslichten en andere de doorstroming beperkende maatregelen ontbreken. Opnieuw komt dus de cruisecontrol van pas, al moet gezegd dat op zo’n tweebaansweg de adaptieve variant nog fijner is. Gezeur natuurlijk, want zonder gaat het ook best.

Ergens langs deze route moeten we voor het eerst tanken. Na 576 km verdwijnt er precies 29,39 liter in het 36-litertankje van de kleine Koreaan, die daarmee dit eerste deel gemiddeld 1:19,6 reed. Keurig, en bovendien is zuinig rijden zeker niet het hoogste doel van deze reis. Na Drachten wordt de N381 de N31, die voorbij Leeuwarden overgaat in de A31. Zo ver gaan we nu niet. In het uitgestrekte landschap tussen de afrit Leeuwarden-Oost en Warstiens rijden we wat heen en weer voor de camera, waarbij de achteruitrijcamera bij het omdraaien niets dan een vlakke horizon, heel veel groen en een kaarsrechte weg laat zien. Alleen op de wereld, daar is het parkeerhulpje van deze stedeling natuurlijk niet voor bedoeld. Het heerlijk rustige, lege landschap wordt alleen onderbroken door een enkele zeilbootmast, zoals dat alleen in Friesland kan.

DE GROOTSTE EN DE OUDSTE

De naam Warstiens heeft overigens bar weinig met het getal tien van doen. Warstiens is volgens de overlevering afgeleid van de naam van de oorspronkelijke bewoners van deze plek, de familie Stenig. Met Stiens (dus zonder ‘War’) heeft het ook al niets te maken. Die plaatsnaam komt ook van een familienaam, ditmaal (waarschijnlijk) Steninge. In het hedendaagse taalgebruik is het echter gewoon ‘tien’ met een S aan elk uiteinde, dus we doen het ermee.

Met Stiens, dik 7.500 inwoners, sluiten we de serie op een passende manier af. Het is niet alleen de grootste plaats van de reeks die we vandaag bezoeken, maar waarschijnlijk ook de oudste. De Sint-Vituskerk, de blikvanger van deze mooie plaats, weet al eeuwen te overleven. De toren stamt uit de 16 e eeuw, maar de bouw van het schip werd zelfs al rond 1100 afgerond.

Indrukwekkend oud en helemaal in stijl met het gebied rondom de kerk. Majestueuze, 200 jaar oude bomen onttrekken het gebouw deels aan het zicht, maar van dichtbij bieden ze een schitterend doorkijkje en een heel bijzondere sfeer. Onze geheel in AutoWeekkleuren gehulde i10 (toeval, voor zover wij weten) is een bijna misplaatst vrolijke verschijning na de stilte van de historische begraafplaats, maar we moeten hem toch nog één keer starten. Via de Afsluitdijk gaat het terug naar de Randstad. Het gas kan inmiddels op de plank; na 19.00 uur is 130 km/h toe gestaan. Met amper verkeer op de weg hoeven we ook weinig af te remmen en op te trekken, dus nu gaat het best.

De i10 heeft in elk geval nogmaals onderstreept dat het echt geen punt is om een keer veel te rijden met een auto in dit segment. Ten opzichte van zijn al erg volwassen voorganger is de nieuwe i10 nog stiller en comfortabeler, waarbij vooral het veercomfort in positieve zin opvalt. De kleine Koreaan incasseert oneffenheden met gemak, maar deint niet onzeker na, zoals dat bij kleintjes vaak het geval was. Nog belangrijker: na een lange dag stappen we zonder rugof andere lichamelijke klachten uit. Dat is een enorm compliment voor de stoel, maar ook voor de zitpositie. Die is ook voor langere mensen prima, waarbij hooguit de enigszins beperkte beenruimte nog als nadeel ten opzichte van grotere modellen kan worden genoemd. Tien uur in een i10? Graag!