Test: Hyundai i10 1.0 T-GDI N-Line

De letter N moet bij autoliefhebbers stevig op het netvlies komen en dat lukt heel aardig. Drie jaar geleden deed de Hyundai i30N zijn intrede, met de letter N die staat voor het snelheidsparadijs in de Duitse Eifel. Inderdaad, de Nürburgring-Nordschleife. Maar de N staat ook voor de testbaan van Hyundai in het Zuid-Koreaanse Namyang. De Nordschleife zegt elke autoliefhebber heel veel. We zijn vijf jaar geleden met een gewone i20 afgereisd naar het Duitse testcentrum van Hyundai, gelegen naast het legendarische circuit. Daar wilden we uitvogelen hoeveel uur de modellen van het merk op de ruim 20 kilometer lange omloop doorbrengen voordat ze op de markt komen. Elk type, dus ook de versies zonder N. Na de N, die staat voor de absolute extremisten onder de gekietelde versies, bedacht Hyundai het daarvan afgeleide N-Line-pakket. Dat bevat wel de looks en wat aanpassingen, maar niet het extreme van een volwaardige N.

Hardcore N

Een voorbeeld daarvan is onze testauto, de nieuwe i10 N-Line. Dit is een lekker ogende variant van de A-segmenter die wij tot dusverre alleen kennen met de brave 1.0i-motor. Dat is een drie­cilinder zonder turbo van 65 pk, waarmee we tijdens onze duurtest van een half jaar bijna ‘linkerrijstrookvrees’ ontwikkelden. De N-line is heel anders, want dankzij een turbo op hetzelfde 998 cc-blok praat je ineens over een vermogen van 100 pk.

De i10 N-Line lijkt welhaast een hardcore N. Dat idee bekruipt ons in elk geval naarmate we meer bochten op hoge snelheid nemen. Weg is de neiging tot overhellen, en wat heeft de vooras veel grip! Slechts één keer eerder reden we een auto uit het A-segment waarbij onderstuur even lang of zelfs praktisch helemaal achterwege bleef, en dat was een Renault Twingo R.S., één van de heftigste modellen in zijn soort ooit. De Abarth 500 in al zijn bijzondere uitvoeringen laten we buiten beschouwing, want die is zo veel duurder dat hij het A-segment is ontstegen.

Boel geld

Rijden met de snelle i10 is een vreemde gewaarwording. De hoge zit en het smalle interieur herinneren je aan het feit dat je toch écht in een kleine auto zit, maar het fanatisme waarmee hij zich vastbijt in bochten doet niet onder voor dat van een sportieve auto uit een hogere klasse. Het i10-onderstel kan veel meer vermogen aan dan de 100 pk die de driepitter te vergeven heeft. Even inkoppen: Hyundai heeft ook nog een 120 pk-versie van dit blok op de planken liggen! Aan de andere kant zouden nog meer fijnslijperij en nog meer pk’s zomaar tot een prijskaartje van € 25.000 kunnen leiden. En deze N-Line gaat al over de 20 mille. Da’s hoe dan ook een boel geld voor een potent ukkie. Zie je dat er ook aan af? Ja, want hij heeft een andere grille met afwijkende dagrijverlichting, rode accenten, een N-Line-badge, 16-inch wielen en een dubbel uitlaateindstuk. Er staat echt wat!

Natuurgeluiden

De Hyundai komt in zijn totaliteit serieus en modern over. De rode randen van de ventilatieroosters, het stuur met rood stiksel en de pookknop zijn onderdeel van de N-Line-aankleding. In de leuningen van de stoelen is fraai de letter N verwerkt. Voor je neus heb je een verzorgd, volwaardig instrumentarium. De inzittenden worden verder verwend met stoelverwarming en de stuurwielverwarming zorgt voor hete knuistjes. De interface van de i10 bevat de functie ‘natuurgeluiden’, waarbij je de klanken van rustige golven op het strand kunt oproepen, of de gedempte geluiden van een besneeuwd dorp. Even tot rust komen na een wilde rit met de N-Line … Deze functie zagen we recent in de nieuwe i20. Het zegt misschien wel wat over het volwassen, evenwichtige karakter van de i10, die op veel vlakken niet onderdoet voor een auto uit een hoger segment.