Daihatsu Cuore 1.0 Premium (2009)

Nee, het uiterlijk spreekt niet echt tot de verbeelding. De Daihatsu Cuore herinnert je eraan hoe auto's in dit segment er in het verleden uit zagen. De Suzuki Wagon R+ bijvoorbeeld, dat soort telefoonhokjes zonder ook maar een greintje uiterlijk schoon, maar puur functioneel en low  budget. Je kunt je afvragen of de markt daar nog op zit te wachten in tijden dat het ook onder aan de voedselketen steeds leuker en hipper wordt. De saaie, rechte lijnen van de buitenkant vind je vanbinnen ook terug. Een paar driehoekslijnen proberen er nog iets van te maken, maar het slaat weer dood door de eentonige grijstinten. Toegegeven, overzichtelijk en functioneel is het wel.

En waar veel concurrenten het bij een enkel metertje laten, heeft de Cuore een behoorlijk volwassen klokkenwinkel. De juiste zitpositie vinden kost wel wat moeite. De rugleuningen zijn niet traploosverstelbaar en de schouders ontberen steun. Verder zit de middenconsole, die wat ver naar links doorloopt, de benen in de weg en datzelfde euvel heb je met de pook in de eerste twee versnellingen.

Prima instap

Tot zover de ergonomische minpunten, want voor de rest niets dan lof voor de Cuore. Want hier komen de positieve aspecten van het truttige uiterlijk naar voren. De instap is namelijk ronduit super. Dankzij de hoge daklijn, maar ook doordat de portieren alle vier in een hoek van negentig graden open scharen. Eenvoudig, maar geniaal. Ook dankzij die rechte daklijn is de hoofdruimte achterin heel goed, maar dat verlies je bijna uit het oog door de gigantische beenruimte die je kunt creëren dankzij de over een grote afstand verschuifbare achterbank. Je kiest voor óf de beenruimte van een grote middenklasser, óf de kofferruimte daarvan. En alle gradaties daartussen. En het wordt nog mooier: dat verschuiven gebeurt in twee delen, zodat je, indien er slechts één persoon achterin hoeft, veel bagageruimte kunt combineren met de maximale beenruimte. De bagageruimte is bovendien uitstekend toegankelijk door de grote, vierkante klep en een lage tildrempel. Al dat gebruiksgemak mag dan een wissel trekken op het visuele plezier, de rijeigenschappen lijden er allerminst onder. De korte overhang zorgt voor genoeg stabiliteit, de auto is niet deinerig, maar ook niet te hard, en de besturing is wat aan de lichte kant, maar daardoor vooral prettig in stadsverkeer.

Daihatsu heeft sterk ingezet op een laag verbruik en dat onder meer bereikt door de vierde en vijfde versnelling erg lang te maken. Dat gaat wel ten koste van de prestaties. Gebruik de vijf dus alleen op lange afstanden zonder veel tempowisselingen. In de stad is het driepittertje echter krachtig genoeg om goed met het verkeer mee te komen. Helaas is de Premium- u itvoering onlangs uit productie genomen. De instapper is nu de Clever, maar daarvan is de achterbank maar in één deel neerklapbaar en niet verschuifbaar, wat hem een groot deel van het gebruiksgemak ontneemt.

De Class heeft die handige achterbank wel. Dan krijg je ook centrale vergrendeling met afstandsbediening, een in hoogte verstelbaar stuur, getint glas en een radio/cd-speler met aansluiting voor de mp3-speler.