Chevrolet Camaro Convertible

Vriend en vijand van de Amerikaanse auto zijn het erover eens: de in 2006 geïntroduceerde Chevrolet Camaro is een bijzonder goed geslaagde remake van het origineel uit 1967. Een vette knipoog naar het verleden die op een knappe manier is verweven met de ontwerptrend van het huidige millennium. Het is onmogelijk om zonder gevoelens van sympathie – ook al is het maar het kleinste sprankje – naar deze geweldenaar te kijken. Ja, hij loert nogal agressief de wereld in, dat is een feit. Maar laat daarna je blik over de welgevormde flank glijden en eventuele gevoelens van afkeer worden in de kiem gesmoord. Die klassieke Coca-Cola bottle-lijn met de lichte knik die net vóór het achterwiel inzet is typisch jaren zestig. Raymond Loewy, de ontwerper van dat wereldberoemde frisdrankflesje, liet zich inspireren door de taille en heuplijn van een goed geproportioneerd vrouwenlichaam. Zou dat de reden zijn waarom we een auto als deze als sexy betitelen? Hoewel, we bezigen ook termen als 'vet' en 'dik' als er een Camaro door het beeld rijdt. Het achterwerk is eveneens welgeschapen en ontlokt starende blikken. En in de schemering vormen de vele lampjes van de achterlichten twee brillen die onherroepelijk doen denken aan de Wayfarer van Ray-Ban.

Weinig keuze

Onze hernieuwde kennismaking met de Camaro heeft alles te maken met het gegeven dat hij nu wordt geïmporteerd door Chevrolet Nederland. Voorlopig telt ons land slechts één dealer, te weten Nefkens in Amersfoort. En niet alleen op dat vlak is de keuze beperkt, ook qua aandrijflijn houdt de importeur het simpel: een V8 automaat. De versie met handbak is namelijk iets dorstiger. Huh? Dat heeft alles te maken met de cilinderuitschakeling waarmee de automaat is uitgerust. In jargon heet dit systeem Active Fuel Management. Onder sommige omstandigheden krijgen vier van de acht cilinders niets te drinken en dat scheelt weer een beetje. Een héél erg klein beetje zelfs: exact één liter op honderd kilometer. Verwaarloosbaar eigenlijk, maar in een land waar elk grammetje CO₂ telt, maakt het wel degelijk een verschil, en wel 25 gram voor de berekening van de slurptaks. Dat lijkt misschien niet zo veel, maar laten we daar eens het tarief voor 2012 aan hangen. De Camaro zit deels in schijf 3 (boven 270 gram) en dat betekent voor iedere gram extra 497 euro. Vermenigvuldig dat met 25 en je komt op het duizelingwekkende bedrag van 12.425 euro. Daarmee is zelfs de meest verwoede handpoker snel uitgeschakeld.

Teleurstelling

We nestelen ons achter het stuur van een spierwitte Camaro Convertible. Het dak laat zich elektrisch openen, hoewel je eerst met een handgreep de zaak moet ontgrendelen. En het afdekhoesje dat bovenop het neergevouwen dak komt te liggen, dient ook door de bestuurder zelf te worden aangebracht. Het dashboard is al net zo retro als de buitenkant. De toerenteller en snelheidsmeter zijn in een vierkante behuizing ondergebracht. In de middenconsole zien we nog vier klokjes. Voor de oliedruk, de olietemperatuur van motor en versnellingsbak en eentje voor de laadspanning. Een head-up display maakt deel uit van de standaarduitrusting. De hefboom van de handrem is nogal prominent aanwezig en is aan de rechterzijde van de middentunnel bevestigd. Een geïntegreerd navigatiesysteem is niet leverbaar. De zitpositie is oké. Diep, met uitzicht op een indrukwekkende neus. Tijd om die 6,2-liter V8 een slinger te geven. Die slaat uiteraard gedecideerd aan, gevolgd door een licht gevoel van teleurstelling. Hij komt niet met een venijnige blaf tot leven, maar juist uiterst beschaafd. Alsof hij niemand tot last wil zijn. En niet tot vreugde! Het geluid is zó bescheiden, dat we zelfs de motorkap openen om te zien of we niet per ongeluk een zescilinder toebedeeld hebben gekregen. Niks hoor, er staat duidelijk V8 op de kunststof afdekplaat die de twee kleppendeksels aan het zicht onttrekken.

Niet perfect, maar...

Eenmaal op weg blijkt al snel wat voor vlees we in de kuip hebben. Zodra je het gaspedaal vloert, toont de in eerste instantie zo beschaafd klinkende machine zijn ware aard. We zijn tenslotte met een onvervalste muscle car op pad en dat zul je weten ook! De acceleratie maakt echter meer indruk dan het geluid. Slechts in het voorbijgaan geniet je ten volle van de V8-symfonie die uit de twee stortkokers klinkt. Het meer dan riante koppel dat zo kenmerkend is voor een vette achtcilinder is nauwelijks te evenaren en heeft een weldadige uitwerking op zo ongeveer al je zintuigen. Vermogen te over, altijd. In het stuur voel je wel dat je met een cabriolet op weg bent. Op slecht wegdek tordeert de voorsectie, wat ook te zien is aan een trillende binnenspiegel. Gezien het fikse gewicht is er werk gemaakt van de torsiestijfheid, maar het kan nog beter. Een auto als deze moet je overigens niet vergelijken met een Porsche 911 of BMW 6 Serie. Die rijden domweg perfect, de Camaro is niet het soort sportwagen dat langs de objectieve meetlat gelegd moet worden. Zijn besturing werkt weliswaar direct, echt contact met het wegdek is er niet. Vreemd genoeg vergeef je het deze Amerikaan, die overigens multilink achterwielophanging heeft en een gewichtsverdeling van bijna 50/50. De automatische zesbak kent een sportieve modus en is met flippers aan het stuur handmatig te bedienen. Na een lange ochtend sturen parkeren we de Camaro met een voldaan gevoel en kijken we bij het weglopen meer dan eens achterom en genieten we van zijn wellustige welvingen en zelfverzekerde blik. Een eersteklas imagomaker.