BMW X3 2.0d (2005)

De BMW X3 oogt sportiever en dynamischer dan de meeste andere 4x4's. Feitelijk is het een stationwagon die ook in licht geaccidenteerd terrein vooruit kan. BMW introduceerde op de X3 het xDrive-systeem dat de aandrijfkrachten langs elektronische weg verdeelt over de voor- en achteras. Ten opzichte van mechanische systemen reageert xDrive – dat samenwerkt met BMW's Dynamic Stability Control (DSC) – sneller op gripverlies van de wielen. Onder normale omstandigheden is de verdeling 62 % achter en 38 % voor. In extreme gevallen gaat alle aandrijving naar één as.
De BMW laat zich enthousiast over bergweggetjes en door knijpende haarspeldbochten dirigeren. In scherpe bochten reageert de Duitser in eerste instantie onderstuurd, maar xDrive duwt zonodig de X3 in een oogwenk weer in het juiste spoor. Vrijwel niemand kan kwaad met 'm, zo simpel laat 'ie zich beheersen. Natuurlijk kun je het DSC uitzetten, maar de integrale aandrijving haalt steeds de kolen uit het vuur, mits je niet té gek doet.

Hoewel 'ie tamelijk hoog op de poten staat, blijft de X3 in bochten mooi stabiel, hoe hard je ook met hem ravot. Zonder vertraging volgt de neus de bewegingen van het stuurwiel. De enige kritiek die we op de stuurinrichting hebben, betreft de mate van bekrachtiging. Die is een tik te sterk, ofwel de besturing te licht.
Door de hoge zitpositie van de bestuurder en het relatief hobbelige weggedrag, merkt je dat het X3-concept aanschurkt tegen dat van een SUV. De Duitser vangt als een goeiige lobbes de steken op die de bestuurder laat vallen. De BMW is tot grappen en grollen aan te zetten, maar je moet dan echt tekeergaan.

Koortsachtig
Maar hoe doet 'ie het naast de gebaande paden? Je voelt de elektronica koortsachtig de aandrijfkrachten verdelen over de wielen met de meeste grip; op de glibberige ondergrond doet de BMW met regelmaat een stapje opzij, om dan weer met een ruk in het gareel geduwd te worden. De BMW beschikt over Hill Descent Control (HDC), wat ervoor zorgt dat de auto stapvoets en gelijkmatig een gladde heuvel kan afdalen. Het enige dat je zelf nog moet doen, is sturen. Ondanks het gebrek aan meer bodemspeling, langere veerwegen en een extra reductie van de versnellingsbak, zoals onvervalste terreinwagens die hebben, is het verrassend hoe ver we van de 'schone' asfaltwegen kunnen afwijken. Mede dankzij de dieselmotor die met zijn hoge koppel bij lage toeren gewoon blijft sleuren. De common-raildiesel heeft geen moeite om de X3 voort te bewegen. Met 150 pk en 330 Nm zweept hij je echter niet op. De BMW lijkt wat tijd nodig te hebben om een vuist te maken. Dat betekent schakelen om de gang er goed in te houden. Dat is overigens geen straf. De zesbak schakelt soepel en trefzeker, met korte slagen.

Na verloop van tijd ga je de harde met leer beklede stoelen waarderen. Je ervaart voldoende steun. De voorstoelen laten zich elektrisch in alle richtingen verstellen en ook het stuurwiel is over een prima bereik zowel axiaal als in hoogte verstelbaar. Het dashboard kent een traditionele opstelling van het instrumentarium; de middenconsole is keurig ingedeeld. Het dashboard heeft een beetje een goedkope uitstraling, maar ziet er wel modern uit. De bumpers zijn kaal; die hadden we liever in de kleur van de carrosserie gezien. De zwarte exemplaren kúnnen gewoon niet onder een model met de blauw-witte propeller op de neus. Aan de andere kant, mocht een bumper bij het wat ruigere werk onverhoopt een kras oplopen, dan hoeft hij weer niet te worden overgespoten.