KIA RIO

Een Kia-liefhebber zou Tristan Reerink (29) uit Enschede zich niet willen noemen. “Want het kan ook te gek hoor.” Maar hij heeft zeker wel wat met het merk en met de eerste Rio in het bijzonder. “Deze blauwe uit 2004 was mijn eerste auto. Ik kocht hem in mijn studententijd voor € 2.500 van een oude baas. Zijn kinderen hadden hem verboden nog auto te rijden. Toen stond er 30.000 kilometer op de klok. Het was een auto die je voor hetzelfde bedrag als een Alto of een Cuore kocht, maar hij was toch maar mooi een stuk groter. Ik moet je eerlijk vertellen dat ik hem een paar weken geleden heb verkocht aan een collega. Speciaal voor jou heb ik hem nog even teruggehaald.”

Wat is er voor deze Rio in de plaats gekomen? “Alweer een Kia Rio, maar dan een nieuwer model.” Misschien geen liefhebber dus, die Tristan, maar zeker wel merkentrouw. Dus dat rekenen we in dit geval ook goed. Aan Tristan de taak om de Rio van Nic te beoordelen. “Mag ik eerlijk zijn? Ik vind het een enorm lelijke kleur en mijn model van ná de facelift is een stuk mooier. Hoewel ik hier als Rio-liefhebber word neergezet, zul je van mij niet horen dat het een mooie auto is, maar degelijk en goedkoop is hij zeker.”

DEGELIJK

Verder zijn er lovende woorden van Tristan voor de uitvoering, want het barrel heeft mooi wél een toerenteller en elektrisch bedienbare ruiten. Daar is Tristan zichtbaar afgunstig over. “Voor 500 piek had ik die auto ook meegenomen”, bekent hij. Tot slot is er nog de proefrit. Alsof hij een oude jas aantrekt, gaat Tristan er met het viesgroene barrel vandoor. Tijdens de rit spaart hij de Kia niet, maar na afloop heeft hij er toch weinig op aan te merken. “Het onderstel is misschien een beetje week en de remmen voelen wat zompig, maar verder rijdt hij nog prima! Je krijgt van mij een 8.” Dat beschouwt Nic als een compliment. “Complimenten krijg ik veel te weinig, dus dat is altijd welkom.”

FORD MONDEO

Zeg je AutoWeek en Ford Mondeo dan kom je uit bij Ronald Lassche. Zeven jaar geleden schitterde zijn Mondeo 2.2 TDCi met ST-look uit 2004 in de rubriek Klokje Rond, zoals eerder zijn Peugeots 406 en 605. Ronalds speeltje, een blauwe Lotus Esprit, trad op als Blits Bezit. Maar we komen natuurlijk voor zijn uitgebreide Mondeo-expertise, hij reed de zijne immers over de half miljoen kilometer. Dan krijg je wel wat gebruikssporen, maar lekker oogt zo’n sedan met ST220-look zeker. Dat zijn 155 pk en 400 Nm sterke diesel met handbak qua aandrijflijn heel anders aanvoelt dan de 2.0 16V automaat verbaast de Tukker niet, maar de staat van het onderstel wel. “Ik hoor nauwelijks onderstelgeluiden, bij mijn Mondeo hoor je die achter wel.

Hij lijkt wat zachter dan mijn Mondeo, maar dat komt doordat die op 18-inch wielen met platte banden staat. Door de automaat hoor je wel veel motorgeluid. Mijn diesel hoor je nauwelijks omdat de motor bijna geen toeren maakt. En echt snel is je barrel niet.” De technisch goed onderlegde Lassche prikt daar – gelukkig voor Stéphan – zelf doorheen. “Voor een auto met 280.000 kilometer doet hij het prima, maar of hij de half miljoen haalt met die bak, dat betwijfel ik.”

ZWAK PUNT

Tot zo ver de kanttekeningen. Maar er zijn ook complimenten. “De zonnebrilhouder gaat nog open en dicht – die is bij mij kapot – en ook de elektrische hoogteverstelling van de stoel doet het nog.” Dat de meervoudig Klokje Rond-deel nemer weet hoe het er bij zo’n keuring aan toe gaat, stelt Stéphan niet helemaal gerust. Tijdens de proefrit wordt namelijk even goed getest of de dempers werken en de handrem krijgt extra aandacht. “Dat is een zwak punt bij deze Mondeo. Bij die van mij moesten een keer de kabels en de klauwen worden vervangen.

Hij is nooit meer echt goed geworden en ik heb daarom de mijne al jaren niet gebruikt. Maar deze doet het nog prima. Al met al vind ik het een aardige auto, hoewel ik hem zelf niet zou willen hebben omdat hij te sloom is en het een automaat is. Ik geef je een 8.” Stéphan is zichtbaar opgelucht: “Heb ik dat hele eind gelukkig niet voor niets gereden.”

RENAULT LAGUNA

Een liefhebber van de Renault Laguna vinden, dat zou toch een eitje moeten zijn? Vergeet het maar. Toch is het ons gelukt. Wimfried van Kesteren uit Kampen heeft een snaarstrak exemplaar uit 1994 in zijn bezit, drie jaar ouder dan het barrel van Frank. Een V6 zelfs. Wellicht denk je nu: Wimfried is Renault-dealer, de slager keurt zijn eigen vlees. Welnu, dat mag dan zo zijn, maar hij schuwt niet om de minder sterke kanten van het merk te benoemen. Bovendien: wie heeft er nu meer kennis van de Laguna dan Wimfried, die destijds grote hoeveelheden van de kloeke middenklasser zijn showroom uit duwde? “Een poetsbeurt zou hem goed doen, maar voor een auto die drie ton heeft gereden valt hij me zo op het oog helemaal niet tegen”, zegt Wimfried na een eerste visuele inspectie. Dat is mooi, maar blijft dat optimisme overeind achter het stuur? Hij trekt het portier open en wordt onaangenaam verrast door het geknars dat inmiddels de soundtrack van deze Barrelbrigade is geworden. “Ach, dat is maar een deurvangertje. Dat vervang je voor een paar tientjes.” Eindelijk komt er antwoord op de vraag van Frank wat dat typeplaatje Résidence op het portier doet: “Dat is een speciaal model uit die tijd met wat extra’s, zoals de mistlampen.”

ORIGINELE RUIT

Wimfried kiest het ruime asfalt: “De stoel is wat doorgezakt, maar je zit er lekker in. Misschien wel beter dan in een nieuwe. Dit is dat ouderwetse Franse comfort. Ondanks de slechte banden, volgens mij nog de verkeerde maat ook, stuurt hij nog mooi recht.” Ook de aandrijflijn krijgt een pluim van Wimfried: “Hij trekt goed, schakelt goed, de koppeling voelt goed aan. De motor klinkt nog zoals hij deed toen ik dit model nieuw verkocht. Potverdorie, wat loopt dit ding lekker! Heel herkenbaar allemaal en leuk om dit weer eens te mogen meemaken.” Ook na enkele minuten rijden blijft Wimfried positief. “Ondanks de hoge kilometerstand is hij nog niet op. Het lijkt mij een mooie uitdaging om met deze auto nog eens naar zijn fabriek te rijden.”

Wat alleen een door de wol geverfde dealer herkent: “De eerste voorruit zit er nog in, met die blauwe zonwerende band. Latere Laguna’s hadden die niet meer. Heel bijzonder op een auto van deze leeftijd, met al die ruitschades tegenwoordig.”

Natuurlijk probeert Wimfried hoe de Laguna zich op de snelweg houdt. Daar vallen de rammels en kraakjes hem ook op: “In de ophanging zit ergens wat speling, misschien een stabilisatorstang of een draagarm, maar voor deze leeftijd mag dat best. De aandrijflijn is echt goed. Mits hij voor redelijk geld door de apk komt, is dit een prima auto voor mensen met een beperkt budget. Je kunt er een jaartje of zo mee rijden. Zonde om deze auto naar de sloop te brengen.” Wanneer onze wegen scheiden, blijft Wimfried achter met een brede glimlach en heeft Frank mooi een 8,5 op zak.