Barkas Framo V 901/2 - Op de Rollenbank

Heb je hem uit de Efteling gestolen of zo?”, schatert keurmeester Ghisbert van Ginhoven als hij ‘oog in koplamp’ staat met de olijke creatie van Pascal. Daaraan zijn heel wat uurtjes werk voorafgegaan. “Ik had zin in iets geks en zag op Marktplaats deze Barkas te koop. Dat was in 2018. Hij stond al vijftien jaar buiten als reclameobject, dus je kunt wel raden hoe de staat was. Totaal verrot. Het plaatwerk, het hout, alles was in verregaande staat van ontbinding. Een normaal mens zou er misschien met een grote boog omheen lopen, maar ik zag er wel wat in.”

Al snel stond voor Pascal vast dat hij de oorspronkelijke tweetaktdriecilinder zou vervangen door een driecilinder met turbo uit een achterwielaandrijver. Een Suzuki Cappuccino, de K6A, mocht als donor fungeren. “In Engeland kocht ik het halve front, inclusief de motor en alle bedrading. Vooral dat laatste was een fikse uitdaging. De hele kabelboom heb ik zitten uitpluizen en opsplitsen. En dan was het nog de kunst om de aandrijflijn in het chassis te passen. Echt elke centimeter heb ik moeten benutten en toen moest ik ook nog een manier verzinnen om de versnellingsbak aan te sluiten op de originele aandrijfas.”

BROEKRIEM

Niets, maar dan ook niets is conventioneel aan de antieke pick-up. De luchtinlaat zit met een bruinleren broekriem vast aan de radiateur, de stoelen zijn gemaakt van oude olievaten, de versnellingspook is een ringsleutel 55 en het hijskraantje achterop is voor de lol. De ruitenwissermotor komt uit een Honda Civic. Een diepe buiging voor het enorme doorzettingsvermogen van de bouwer.

Dan breekt het moment van de waarheid aan. Ghisbert wringt zich in een olievaatje en maakt zich een klein beetje zorgen of de oude achteras het geweld aan kan. Bovendien blijken de achterbanden niet rond, waardoor de Barkas als een wilde hond staat te springen op de rollenbank en na twee pogingen beginnen ze zelfs te roken. Pascal blijft er uitermate koel onder en geeft toestemming om voluit te gaan. De uitlaatgassen stinken behoorlijk, het mengsel is rijk, maar het is niet zo erg als dat van een rokende tweetakt. “Een beetje spannend was het wel”, erkent Pascal. “Maar nu weet ik eindelijk hoeveel vermogen hij heeft. Twee keer zoveel als hij vroeger had en iets meer dan de Cappuccino. Een mooie bekroning van al het werk.”