Test: Alfa Romeo Stelvio Quadrifoglio (2017)

De weg is mooier dan in je stoutste dromen. Jabal Jais heet de route door de bergen, die begint op zeeniveau en eindigt bij het huis van de sjeik, welgelegen op een kleine twee kilometer hoogte. Daar, op het hoogste punt van de Verenigde Arabische Emitaten, heeft hij een mooi uitzicht over Ras Al Khaimah, één van de zeven emiraten. Het asfalt is niet alleen biljartlakenglad – alles is vers aangelegd – er is ook nauwelijks verkeer. Het bovenste deel van de bergweg is zelfs alleen toegankelijk voor Stelvio's Quadrifoglio. Je kunt het slechter treffen. Zodra Alfa Romeo een Q achter de modelnaam plaatst, weet je dat het menens is.

De achterwielaangedreven Giulia Q is met zijn 510 pk sterke 2,9-liter biturbo-V6 een pretpakket van de bovenste plank en de Italianen willen met de Stelvio Q laten zien dat zoiets ook mogelijk is met een SUV. De bodemgroep en aandrijflijn van de twee modellen zijn op een paar details na gelijk aan elkaar en in de praktijk bewijst de SUV, ondanks zijn hogere gewicht en zwaartepunt, over dezelfde aansprekende rijeigenschappen te beschikken als de sedan. Met een bijna 50:50-gewichtsverdeling tussen de voor- en achteras is de balans uitstekend; de Stelvio laat zich met hetzelfde enthousiasme en een vergelijkbare lichtvoetigheid als de Giulia van bocht naar bocht loodsen. Natuurlijk voel je die extra massa en rol in het koetswerk – natuurwetten laten zich nu eenmaal lastig omzeilen.

Toch is het indrukwekkend hoeveel rijplezier Alfa Romeo in deze Stelvio heeft weten te stoppen. Geen SUV die hem dat nadoet. Het zit hem niet alleen in het speelse, uitgebalanceerde onderstel, maar ook in de lichte, maar zeer directe en communicatieve besturing. Met je vingertoppen kun je hem in een bocht plaatsen. Het is in principe een achterwielaandrijver, maar de tussenbak kan, zodra de limieten van de grip worden overschreden, maximaal 50 procent van de aandrijfkracht naar de vooras sturen. Dat maakt hem meer foolproof dan de Giulia Q, wat een pure achterwielaandrijver is. Maar zet de DNA-knop van de Stelvio Q op de middenconsole (voor de rijmodus, van eco tot supersportief) op 'Race' en je kunt de Stelvio met relatief gemak in een lekkere vierwieldrift gooien. Dan is zo'n bergpas zonder tegenliggers wel een uitkomst!

GULDEN MIDDENWEG

De adaptieve dempers zorgen onder normale omstandigheden voor een sportieve afstemming van het onderstel, zonder dat het oncomfortabel wordt. In de Dynamic-stand worden ze duidelijk een tandje straffer en in Race regelen ze dat overhellen zo veel mogelijk
wordt beperkt. Maar zelfs dan wordt het nooit stuiterig, al moeten we erbij aantekenen dat we in Ras Al Khaimah weinig kinderkopjes en pokdalig asfalt zijn tegengekomen. Overigens kun je de demping ook nog los van de gekozen DNA-setting beïnvloeden met een druk op de knop. De gulden middenweg is dan de Dynamic-stand, waarbij gaspedaalrespons, motorreacties en schakelsnelheid prettig alert zijn, in combinatie met de minst harde afstemming van de dempers. Onder de streep is het simpelweg een zeer goed, uitgebalanceerd onderstel.

De 2,9-liter V6 met dubbele turbo, afgeleid van de Ferrari-V8, heeft zich reeds bewezen in de Giulia Q. Hoewel de 510 pk en 600 Nm in de Stelvio meer massa hebben te versjouwen, is de power nog altijd indrukwekkend; een 0-100-sprint van 3,8 seconden met een auto als deze blijft een licht surrealistische ervaring. Evenals de topsnelheid van 283 km/h, die we in het Midden-Oosten overigens niet hebben uitgeprobeerd. Alfa Romeo levert de Stelvio Q niet met een handbak, maar alleen met een 8-traps automaat. Dat is een erg fijne, soepele transmissie, die past bij het karakter van een SUV. In zijn meest heftige kalibratie (Race) is de bak giftig genoeg, dankzij de vrij korte overbrengingsverhoudingen. Opmerkelijk is de afwezigheid van launch control; hoewel de 0-100-tijd voor zichzelf spreekt, zou het voor je gevoel nóg sneller kunnen als je vanaf het optimale toerental kunt wegtrekken – onder de 2.000 tpm moeten de turbo's nog op stoom komen en is de V6 nog niet op zijn best.

RELATIEF KOOPJE

De grote grap van auto's als de Stelvio Q is dat ze volledig indruisen tegen de regels van een sportauto. Die zou zo licht mogelijk moeten zijn, voor een zo groot mogelijke wendbaarheid. SUV's zijn in dat licht bezien groot en lomp. Vergeet je dat gegeven, dan is de Stelvio Q de leukste super-SUV die je kunt kopen. Zo snel, speels en lichtvoetig maakt geen ander ze. Eigenlijk heeft hij maar één echte concurrent: de Mercedes-AMG GLC 63 S; ook 510 pk, ook 0-100 in 3,8 seconden. En bijna 25 mille duurder. Kijk je naar prijs-vermogenverhouding in dit segment, dan is de Stelvio Q een relatief koopje. De Porsche Macan? Het was de benchmark voor de Alfa-ingenieurs, maar de sterkste versie komt maar liefst 70 pk tekort. Dus zo lang de Jaguar F-Pace SVR met (vermoedelijk) 575 pk er nog niet is, heeft de Stelvio Q eigenlijk alleen te maken met eerdergenoemde Mercedes. Desondanks zal het een exclusieve verschijning blijven in Nederland, want voor deze Alfa dien je nog altijd een kleine 130 mille klaar te hebben liggen. Wie dat heeft, en het voor deze auto over heeft, koopt dan de SUV met het hoogste pretgehalte van allemaal. De Stelvio Quadrifoglio staat in de eerste helft van 2018 bij de dealers.