Volvo LCP: zo zag Volvo in 1983 het jaar 2000

De naam LCP zegt precies waar het bij dit rijdende proeflab om gaat: Light Component Project. Een auto die is opgebouwd uit lichtgewicht componenten en die hierdoor helemaal is toegespitst op een manier van autorijden die het milieu zo min mogelijk belast. Concreet: hij moest boven alles extreem zuinig zijn. Bepaald geen nieuw fenomeen, omdat de ontwikkeling van zuinige auto's al tien jaar eerder, ten tijde van de oliecrisis, voor de mondiale auto-industrie was afgedwongen. 

Twee volwassenen, maximaal 700 kilo en 1 op 25

Het idee voor de Volvo LCP (officieel LCP 2000) ontstond in 1979, toen het merk de ervaringen die het had opgedaan met twee eerdere prototypes opnieuw wilde toepassen. De Zweden formuleerden een vers eisenpakket, dat een auto verordonneerde die het geachte cliënteel bij de start van het nieuwe Millennium zou willen kopen. Dit betekende dat het te bouwen prototype volledig operationeel moest worden, en dat belangrijke Volvo-kenmerken als veiligheid, comfort en praktische bruikbaarheid niet ondergeschikt mochten zijn aan het verlangde lage verbruik. De LCP moest bovendien plaats bieden aan minimaal twee volwassenen en mocht niet zwaarder zijn dan 700 kg. Het streefverbruik was een ambitieuze 1 op 25. 

Achterin tegen de rijrichting in

De ontwerpers zochten hun heil al snel in lichtgewicht materialen en bescheiden afmetingen. Zodoende werd de LCP een lage tweedeurs hatchback met een recht afgesneden achterkant. De kunststof achterklep scharnierde diep in het dak, zodat hij enig instapcomfort bood aan twee achterpassagiers, die hun ritjes in de LCP best als een achteruitgang mochten omschrijven. Volvo wilde niet dat zij met hun hoofd dichtbij de achterruit zouden zitten, en monteerde de achterzittingen daarom tegen de rij-richting in. De rol die kunststof, magnesium en aluminium in de Volvo LCP speelden, was groot. De materialen maakten de auto niet alleen licht, maar ook gemakkelijk recyclebaar. De deurframes waren bijzonder exotisch van aard, omdat ze het destijds gloednieuwe materiaal koolstofvezel bevatten.

1.3 en 1.4 turbodiesel

De onconventionele materiaalkeuze werd zelfs doorgevoerd bij de motoren, want twee van de vier gebouwde proto's kregen een dwarsgeplaatste 1,3-liter driecilinder turbodieselmotor (50 pk) met een motorblok van magnesium. De andere twee LCP's hadden een driecilinder turbodiesel van 1,4-liter (90 pk) met een blok van gietijzer en een cilinderkop die werd gekoeld met motorolie. Via een handgeschakelde vijfbak of een elektronisch geregelde cvt werden de voorwielen aangedreven. 

De tijd heeft ons inmiddels geleerd dat de LCP niet de Volvo van het jaar 2000 is geworden. De markt bleef vooral onverminderd om échte Volvo's vragen. Een verse V70 dus, die hetzelfde jaar verscheen.