Ford (Taunus) 12M (1968) - In het Wild
De laatste 12M
De wat oudere lezers kunnen zich vast nog wel herinneren dat de Ford 12M (en broer 15M) in het verleden in behoorlijk groten getale vertegenwoordigd waren op de Nederlandse wegen. Tegenwoordig mag je gerust spreken van een bijzondere spot.
We danken AutoWeek-forumlid Johan82 dan ook hartelijk voor het delen van deze foto's in het 'Wat zag jij voor bijzonders vandaag'-topic. Het is natuurlijk verre van vanzelfsprekend dat een auto die ooit doodgewoon was er op 54-jarige leeftijd nog steeds is. Deze Ford 12M staat gewoon langs de kant van de weg geparkeerd en het heeft er alle schijn van dat er nog regelmatig mee gereden wordt. De huidige eigenaar doet dat overigens pas vier jaar. Daarvoor is de 12M in korte tijd vrij regelmatig van eigenaar gewisseld, maar lijkt nu dus in een nest terechtgekomen waar-ie wat langer mag blijven.
Begrijpelijk, want het is toch een hartstikke leuk ding? Echt een 12M zoals je 'm indertijd veel kon tegenkomen, met zijn lekker typische beige kleur en bescheiden wielen. Het is bovendien de tweedeurs sedan, een carrosserievorm die in de jaren 60 nog behoorlijk populair was. Echt een rijdende tijdscapsule wat dat betreft, al is er ongetwijfeld wel ooit een keer een restauratie aan te pas gekomen. Helemaal vlekkeloos is-ie overigens niet, we spotten wat vliegroest op de wielen, maar eigenlijk mag het geen naam hebben.
De Ford 12M was één van de laatste modellen uit de Taunus-reeks die niet simpelweg Taunus heette. Pas bij de TC1 die in 1970 verscheen werd Taunus de enige modelnaam, daarvoor hanteerde Ford een nog wat ingewikkeldere nomenclatuur. Zo werd al vanaf eind jaren 40 achter de naam Taunus een cijfer en een M genoteerd, waarmee de grootte van de basismotor werd aangegeven. Bij de Taunus P6, de generatie die we hier voor ons hebben, werd de naam Taunus zelfs nog een tijdje geheel achterwege gelaten. Daarom heet dit exemplaar officieel simpelweg Ford 12M, al is het in de volksmond natuurlijk gewoon een Taunus.
Het '12M' geeft zoals gezegd aan dat een 1.2 de basismotor was. Deze heeft echter een 1.3 in de neus liggen, een destijds nieuwe optie in het Taunus-gamma. Net als de andere motoren die leverbaar waren, was dit een V4. Jazeker, een viercilinder in V-configuratie. Vrij ongebruikelijk en daarmee ook echt een typisch kenmerk van de jaren 60-Taunussen. Ook de Capri, Consul en Transit zijn nog geleverd met zo'n V4. Zelfs de Ford Mustang I (de conceptauto uit 1962 die als voorbode gold voor de beroemde muscle car) kreeg er eentje. Saab gebruikte overigens de V4 van Ford ook nog een tijdje in de 95, 96 en Sonett, Matra schroefde 'm in een sportieve tweezitter, de M530. Overigens was niet alleen de V4 van de Taunus onconventioneel, ook was het destijds ongebruikelijk dat een middenklasser voorwielaandrijving had.
Je had van de Taunus P6 ook nog de 15M en die had, zoals je aan de naam al kunt zien, een 1.5 V4 als basismotor. Dat was echter niet het enige verschil met de 12M. De 15M had namelijk ook wat modernere vierkante koplampen en vooral meer eigentijdse, rechthoekige achterlichten. De basis was verder wel hetzelfde. De 17M, 20M en 26M die tegelijkertijd leverbaar waren, waren groter en stonden hoger in de markt. Waar de 12M en 15M werden opgevolgd door de Taunus TC1, nam de Granada het stokje over van de 17M, 20M en 26M.
