Ford Taunus

Als opvolger voor de nogal Amerikaans aandoende Taunus 17M P2 introduceert Ford in 1960 de nieuwe Taunus 17M P3. De auto wordt ook wel 'Die Badewanne' ofwel de badkuip genoemd vanwege de gladde, opsmukloze carrosserie-oppervlakken van het model.

Het design is van de hand van de Amerikaan Wesley Dahlberg, op dat moment chefdesigner bij Ford Deutschland in Köln. Door zijn elegante lijnenspel heeft de auto wel wat weg van de in 1959 geïntroduceerde Ford Thunderbird (het beroemde 1960-model). Het design is zo aansprekend, dat het als voorbeeld dient voor de komende generatie Ford-modellen. Zelfs de imposante Mustang van 1964 is aan de achterzijde grotendeels geïnspireerd op de Taunus P3.

De bumpers zijn fraai in de carrosserie geïntegreerd. De uitgekiende stroomlijn en het zo laag mogelijk gehouden wagengewicht moeten voor een gunstiger brandstofverbruik zorgen. Ook de stationwagon-variant, bij Ford 'Turnier' genaamd, is - vooral aan de achterzijde - zeer frivool vormgegeven, met in de dakrand opgenomen achterlichten en een in de (naar beneden scharnierende) achterklep neerdraaibare achterruit. De Turnier is dan ook niet als pure pakezel, maar meer als een echte, praktische familie-auto ontwikkeld. De bestelvariant heeft 'koelkastdeuren', die opzij zwenken bij het openen.

De 1,5-liter viercilinder levert 60 pk en daarmee haalt de Taunus een topsnelheid van 130 km/h. Daarnaast is ook een 1,7-liter variant met zeventig pk beschikbaar. In 1963 krijgen beide motoren er vijf pk bij. Separate stoelen voorin (in plaats van de in die jaren gebruikelijke voorbank) en een middenconsole zijn standaard op de 17M TS. De Taunus P3 is zo succesvol, dat binnen anderhalf jaar tijd meer dan een miljoen exemplaren van de band rollen. De 17M P3 blijft desondanks slechts tot 1964 in productie; in dat jaar komt de P5 (de kleinere 12M krijgt de code P4) met een volledig nieuwe carrosserie op de markt.