100.000 km met een Mitsubishi Colt - Uit de Oude Doos

De tekst bij onze marathontest uit 1992 omschreef al perfect hoe de perceptie van kilometerstanden destijds begon te veranderen: "Ooit was een auto na zo'n 100.000 kilometer wel op. Nu hoeft een ton niet meer dan een mijlpaal in het autoleven te zijn. Een fabrikant als Mitsubishi verleent zelfs over een dergelijke marathon-afstand al volledige garantie op het mechanische gedeelte. Niet meer dan een reclamestunt? Een compacte Colt moest aantonen dat hij inderdaad zo lang meekan."

De in 1988 geïntroduceerde Mitsubishi Colt was dus een degelijke auto, althans, daar was Mitsubishi kennelijk zelf behoorlijk van overtuigd. Met uitzondering van de onderdelen die aan normale slijtage onderhevig waren, gold een garantie van 100.000 km en/of drie jaar. Je moest dus wel aardig doorrijden om eerder door de kilometerstand te bereiken dan de leeftijd. Maar, zo concludeerden we, "daaruit spreekt een vergaand vertrouwen in het eigen produkt." Omdat de gemiddelde automobilist de 100.000 km in drie jaar niet zou halen, gingen wij kilometers vreten. In twee jaar tijd werd de duurtester door onze Duitse collega's naar 100.000 km gereden, om vervolgens bijna tot op de laatste schroef te worden gedemonteerd.

Tijdens de testperiode was de Colt goed bevallen. Hij had geen gekke kuren vertoond en alles werkte nog naar behoren toen de test erop zat. Wel vonden we dat het windgeruis en de wat vage besturing tegenviel, maar ach, het ging hier vooral om de bouwkwaliteit. Dat zat wel snor, zo bleek. "Deze Colt legde de hele duurtest-afstand af met zijn originele set remblokken en -schijven. Ook de koppeling was niet versleten. De koppelingsplaatvoering kon nog zo'n 25.000 km mee. Een opmerkelijk gunstig slijtagepatroon vertoonde ook de motor. De zuigerveren slepen maar een honderdste millimeter uit de cilinders weg. De afschuifsporen in het middelste krukaslager zijn slechts een schoonheidsfoutje. De axiale speling van de krukas (die door dit lager bepaald wordt) bleek namelijk nog binnen de tolerantie voor nieuw gemonteerde onderdelen te vallen."

Tot zover positieve geluiden dus, maar niet alles was zo fris: "De inlaatkleppen waren wat in hun zittingen gesleten, bij de uitlaatkleppen toonden kleine inbrandputjes dat ze wat achter de kiezen hadden." Relatieve kleinigheidjes, die door een controle van de versnellingsbak al snel weer vergeten werden. De transmissie bleek namelijk nog in uitmuntende staat. Hier bleek slechts middelmatige slijtage van de synchronisatieringen en concludeerde men dat er nog wel makkelijk 2 ton aan leven in zat.

Het inwendige zat wel goed, maar zoals je misschien nog wel weet werden veel auto's (Japanners ook zeker) indertijd ook nog wel eens overvallen door het roestspook. De Colt was hier ook niet helemaal veilig van gebleven. Zo zagen we de eerste roestsporen rond de voorste en middelste dwarsbalk, met name waar plaatdelen over elkaar lagen. Ook op de brandstofpomp constateerden we beginnende roest. "Op het gebied van roestwering viel nog iets te verbeteren. De dorpels toonden echter dat zes jaar garantie op doorroesten met een gerust hart kon worden gegeven." Tegenwoordig zou je niet anders verwachten, in 1992 was dat nog een duidelijk pluspunt. Al met al konden we onze Colt en Mitsubishi dus een dikke pluim geven. De garantie voor de mechanische delen was niet voor niets afgegeven en misschien zelfs wat aan de voorzichtige kant.