Met de Engelsen op bezoek bij Ferrari
Een rare titel voor een weblog natuurlijk. Maar het leek me de beste plek om mijn korte video-impressie van de nieuwe bloedsnelle Italiaanse cabrio met jullie te delen. Het is inmiddels alweer een aantal weken terug, maar de reis zal voorlopig nog wel even in mijn geheugen blijven gegrift. Sowieso zijn Ferrari-introducties geen dagelijkse kost voor Nederlandse media. Als 'we' als een langs mogen komen is het vaak ook na het officiële introductiecircus, en gewoon in Maranello op de koffie en vandaar een auto meenemen, al dan niet met een andere journalist ernaast. Een soort tweede ronde nadat de groten der aarde al geweest zijn. Want het mag voor zich spreken dat journalisten uit Engeland, Amerika en Duitsland een stuk hoger in de pikorde staan dan wij Hollanders. Toch doet Nederland het niets eens zo slecht: vaak worden twee tot vier media uitgenodigd, terwijl er bijvoorbeeld maar één Scandinaviër mee mag. Nederland is relatief gezien ook best een belangrijk Ferrari-land ten opzichte van zijn lage inwoner aantal. Niet voor niets is er in Nederland een handvol LaFerrari's en Enzo's verkocht.
Maar goed: voor de 488 Spider mocht ik mee met het officiële programma van de Engelse pers, waar waarschijnlijk een plek was opengevallen. En dan zit je bij zo'n beetje de belangrijkste autopers ter wereld. De grote Engelse titels zijn namelijk de facto geen Engelse titels, maar global press, zo legde een PR-man van een anders supercarmerk me een keer uit. Logisch. Car, Evo, Octane UK, Top Gear Magazine UK: het zijn bladen die niet alleen in het Verenigd Koninkrijk worden verkocht, maar in bijna elke grote kiosk ter wereld verkrijgbaar zijn. De autoriteit van de bladen is eveneens gigantisch. Als ik een succesvolle ondernemer was in Mexico, Korea, China, Australië of Dubai dan doet de mening van die Engelse bladen er voor mij toe als ik in de markt zou zijn voor een supercar. Persoonlijk sla ik ze ook een stuk hoger aan dan grote Amerikaanse titels, maar dat is wellicht ook een kwestie van smaak.
Maar de Engelse journalisten zijn belangrijk. En dus is het fascinerend om te zien hoe Ferrari met die mensen omgaat. Na afloop van de rit komt Ferrari's testcoureur Raffaelle de Simone (een extreem vriendelijke jongen trouwens) bij de groep zitten. Hij wil weten wat we van de auto vinden. En dan niet een verplichte beleefde vraag, nee. Hij is speciaal uit Maranello gekomen voor de feedback van déze groep en wil tot in detail weten wat men van elk aspect vindt. De motor, de cockpit, de dempers, het SSC2: wat moet anders, wat is goed, wat vinden we het zwakste punt. En dat terwijl Ferrari een merk is dat zich niet snel laat vertellen hoe het moet. Wij bepalen, jij test de auto en ziet dat het heel goed is. Een vorm van arrogantie waar de Italianen mee wegkomen om de simpele reden dat de auto's ook bijna altijd steengoed zijn. Maar in dit geval drukte Raffaelle door: hij wilde het oprecht weten omdat hij zijn gezelschap zo hoog heeft zitten. Ik maak mezelf logischerwijs weinig illusies, maar kijk om me heen. En ik zit daar met Adam Towler, Jason Barlow, Chris Harris, David Lillywhite, Matthew Bird: dit zijn grote namen. Ook ik heb mijn professionele rolmodellen. profs waar ik tegenop kijk. En nu zit ik ertussen. Gaaf.
Ondertussen heb ik flink wat met de 488 kunnen rijden. Evengoed moest ik de auto delen met een andere journalist, terwijl sommige van de Engelsen een auto mochten delen met een eigen cameraman. (Zoals ons bijna altijd gegund is bij andere nieuwe auto's). Ik moest het dus doen met mijn iPhone en een Go-pro, en hopelijk is onderstaande vlog voor jullie een beetje de moeite waard. Mijn oprechte vraag: als mijn mogelijkheden tot filmen beperkt zijn: waar maak ik jullie gelukkig mee? Mijn rij-ervaring? Of moet ik mijn mond houden en hebben jullie het geluid er liever een beetje meer op? Meer (schokkige) detailbeelden? Let wel: ik kan niet aan een andere journalist vragen of hij een uur lang voor mijn camera heen en weer wil rijden, dus een video zoals dit zit er gewoon niet in, nog los van het feit dat professioneel filmen ook een vak is. Maar ik ben niet voor mezelf met de auto op pad, maar voor jullie. Dus ik hoor graag waar ik jullie in zo'n geval vooral mee dan dienst kan zijn! Mijn uitgebreide verhaal over de 488 Spider lees je overigens in GTO nummer 4, die in december in de winkels ligt.
Video
Helaas kunnen wij deze video niet weergeven, omdat je niet akkoord bent gegaan met de
cookie voorwaarden.
Onze video speler heeft rechten nodig voor de "Social Media".
Wijzig je cookie instellingen

Roy Kleijwegt
Autojournalist
Roy Kleijwegt (1981) heeft Journalistiek gestudeerd en liep in 2004 bij AutoWeek stage. Hij werkte daarna een aantal jaar bij het vakblad Automotive maar keerde hij in 2008 terug bij AutoWeek als testredacteur en politiek expert. Hij houdt van supercars en lichte sportwagens, van moderne auto's met coole gadgets en de mensen achter bijzondere automerken. Waar velen de opkomst van EV’s zien als een ramp, vindt Roy de transitie bijzonder interessant. Evengoed zijn zijn favoriete auto’s hoogtoerig en atmosferisch: hij moest een traan laten tijden het testen van een Ferrari 812 Superfast. Roy heeft weinig met klassiekers, hoewel de liefde voor youngtimers groeit nu hij ouder wordt. Hij reed in zijn vrije tijd op z'n Kosmic Rotax kart maar die is door tijdgebrek verkocht. In zijn vrije tijd geniet hij van sporten, poker en zijn gezin. Roy heeft veel interesse in BPM-wetgeving en andere politieke zaken en probeert op dat vlak de mopperende Nederlander uit te leggen hoe dingen werken. Voor zijn eigen deur staat een Tesla Model 3.