Uitvoering

XC90 T8 Twin Engine Plug-in Hybrid AWD Inscription

Versnellingen

8, Sequentiële Automaat

Bouwjaar

2015

Jaar van aanschaf

2015

KM-stand laatst

220.000 km

Afscheid nemen is moeilijk - tijd voor een conclusie

220.000 km

28 maart 2020

Eind 2015 was het tijd om een nieuwe auto uit te zoeken. We (ja, schrijver dezes is helaas niet de eigenaar, papa leaset) waren naar verschillende opvolgers van een V60 aan het kijken. Een Audi A5, A6 en BMW 5-serie passeerden de revue.
Maar als echte Volvo-fanaten konden we het Zweedse merk niet verlaten en bleef de keus tussen een V70 of een V60. Totdat het bericht kwam dat de XC90 T8 in de 7%-bijtellingscategorie viel.

Normaal gesproken zou deze auto eigenlijk buiten het budget vallen, maar de zeer gunstige regels voor plug-inhybrides en financiële aanmoediging van leasemaatschappij en de plek waar de centjes worden verdiend brachten de auto ineens binnen handbereik. Vergeleken met de V60 en V70 was er dus ineens een nieuwere, grotere, luxere en duurdere auto beschikbaar - voor minder geld! Geen wonder dus dat er weinig twijfel was.

De Volvo is vrij uitgebreid samengesteld, met veel van de opties die destijds leverbaar waren. Aangezien de auto voor het einde van 2015 op kenteken gezet moest worden, was er wel enige haast geboden. Helaas konden hierdoor bepaalde opties niet geleverd worden.
Aan boord zijn als opties een trekhaak, park assist (nooit gebruikt), stoelverwarming voor en achter, grotere 20 inch velgen en nog wat kleine dingen.

Als eerste: wat een beest van een auto. Destijds brachten de viercilinder en elektromotor maar liefst 407 paardenkrachten, die de auto in 5,6 seconden naar de honderd kilometer per uur sleuren. Ongeacht wat je gewend bent is deze prestatie in zo'n reusachtige grote en zware auto immens imposant. In een rechte lijn eigenlijk onverslaanbaar. Ook tussensprintjes zijn gedaan zonder enig probleem, 640 Nm trekt de klinkers uit de straat. Geen wonder dat deze auto een heuse snelwegvreter is.

Ga je echter van de snelweg af, dan merk je vrij snel dat dit een logge, hoge auto is. Vooral in bochten laat hij zijn gewicht voelen en helt behoorlijk over. Opvallend is ook dat het comfort dan te wensen over laat. Het hoge gewicht vraagt eigenlijk om wat soepeler vering. Deze auto is niet uitgerust met luchtvering en dat wreekt zich wanneer de weg niet zo strak is als het oppervlak van je bakje vla. Richels en hobbels worden hierdoor weinig gefilterd doorgelaten.

Ondanks dat is het comfort van hoog niveau. De stoelen zijn werkelijk waanzinnig goed. Sowieso zijn ze in duizend-en-een richtingen verstelbaar, maar ook het materiaal en zacht-/hardheid van de kussens is subliem. Iets wat minder subliem is is de basisstereo (nu overigens niet meer te verkrijgen). Deze is wat vlak en brengt niet het geluid wat je graag zou willen hebben. Wanneer je je ogen de kost geeft en door de auto laat gaan is er echter veel dat dat goed kan maken. Veel zachte materialen, prachtig kristal en leuke grapjes (een spinnenweb van plastic in een opbergvakje.

Ruimte is een belangrijk punt in deze zevenzitter. Wat betreft schoolvervoer: de halve klas kan er echt in. Lange ritten met vijf man zijn geen enkel probleem, al is de middenste zitting achterin enigzins hard. Achterin is het ook voor kinderen langer uit te houden, maar voor mensen langer dan 1 meter 60 is het niet aan te raden om te lang achterin te vertoeven: tenzij u van de helft van uw benen af wilt.

Het verbruik is een belangrijk kritiekpunt bij PHEV's. Logisch, gezien de grote hoeveelheid mensen die deze onmens zware auto's niet laat en puur op de verbrandingsmotor rijdt. Toch kan het anders. Over 220.000 kilometer was het verbruik bij ons maar 6.9 liter op 100 kilometer. Niet slecht voor een auto die leeg 2182 kilogram weegt. Dit verbruik vereist wel een niet al te zware voet en opladen wanneer dat kan. Ritjes van zo'n 20 á 25 kilometer zijn goed elektrisch te doen.

De auto heeft inmiddels meer dan twee ton achter de wielen, een behoorlijke hoeveelheid in vier jaar. In die tijd is het onderhoud redelijk beperkt gebleven. Eenmaal moest er een klein onderdeel vervangen worden, maar verder bleef het binnen de perken.
Op vakantie in Kroatië gaf echter een nogal vitaal orgaan de geest: de airco. Midden in de zomer is dat bepaald geen pretje. De lokale garage gaf aan niet te weten wat de oorzaak was, om de auto vervolgens te resetten. Enkele dagen later was het helaas weer hommeles: het enige wat de cabine in geblazen werd was lucht met temperatuur woestijn. Wat dat betreft hadden we geluk dat de terugreis nogal regenachtig was...
Terug in Nederland de auto naar de dealer gebracht, waar bleek dat er een fout zat in de aansturing van de bestuurdersstoel, waardoor de klimaatcontrole van slag was geraakt. Lieve mensen, ik verzin dit niet.

Betrouwbaarheid zou weleens een dingetje kunnen worden met deze auto's. De productie moest immers in vliegende vaart gedaan worden om af te kunnen leveren voor 2016. Hierdoor zijn mogelijk wat zaken overhaast gegaan, wat zich uitbetaald in vreemde storingen en rare fouten.
Ach, dat zijn dan maar de nadelen van een fiscaal voordeel...

Conclusie
Wat hebben vier jaar en drie maanden met de Volvo XC90 T8 ons geleerd?
Allereerst: wat een geweldige auto blijft dit. Ruim, snel, krachtig en (destijds) zeer goedkoop.
Het verbruik is laag en de functionaliteit is ongeëvenaard.
De betrouwbaarheid kan vraagtekens geven, maar de toekomst moet uitwezen of dat terecht is.

Al met al: ik zou de auto een dikke 8,5 geven.

Helaas, het (al verlengde) leasecontract is nu echt afgelopen. Of, zoals ze in Zweden zeggen: Adjö!

8,5