Volvo V70 2.4 D5 (2002)

• Gebruikersreview

• Meer
  • Linkedin
  • Pinterest
  • Print
  • Email
• Whatsapp
• Twitter
• Facebook

ERVARINGEN

• 24 november 2007

Ruim drie jaar heb ik naar tevredenheid gereden in een Passat Variant TDI (90pk) automaat. De teller stond inmiddels op 220.000 km, de 90 pk vroegen om een opwaardering en de voorliefde voor een Volvo begon steeds luidruchtiger zijn aanwezigheid te laten horen. Kortom, tijd voor een zoektocht.

Zoektocht
Gewenst object: Volvo V70, niet ouder dan 5 jaar, dealeronderhouden, een D5 motor (dus vanaf 2002), automaat, niet meer dan 150.000 km, geen lederen bekleding (wordt zo lelijk), liefst titanium metallic, geintegreerde audio, roetfilter. En dan het ook nog een beetje betaalbaar. Vertaling: niet meer dan 22.000 Euro. Vanaf dat moment was ik actief op internet, heb ik proefritten gemaakt bij de bekende garages in de regio (van Aarle, Nordic, Autopolar, Hennissen), en mijn geduld bewaard.
Dre maanden later kocht ik bij Volvo Dealer Van den Brandt in Boxtel de nu besproken V70. Inderdaad, bij een Volvo dealer, hoewel die in de regel aan de bovenkant van de markt zitten met hun tweedehands prijzen. Dat was voor mezelf ook een beetje een verrassing. Voor een prima (inruil)prijs, met 6 maanden Bovag-garantie en aanvullende 6 maanden op motor en versnellingsbak.

Auto
Een antraciet metallic uit november 2002. Voorzien van ABS, airco, alarmsysteem, audio, cruise control, lichtmetalen velgen, verwarmde buitenspeiegels, verwarmde voorstoelen, gordijn airbags voor en achter, axiaal verstelbaar stuur, in hoogte verstelbare stoelen, mistlampen, SIPS e.d. Auto had net een grote beurt gehad en de distributieriem was vervangen (moet bij dit type om de 160.000 km). Volvo monteert gratis een roetfliter. De carrosserie was schadevrij en strak. Om de cognitieve dissonantie te reduceren (marketingterm = voor jezelf de aankoop te rationaliseren) heb ik ook nog in een veel jongere V50 2.0D gereden. Ook heel aangenaam, maar lang niet zo comfortabel en bovendien niet leverbaar met en automaat (alleen recent de erg dure D5). Dat maakte de beslissing erg overzichtelijk. Overigens was en ben ik zeer tevreden over de aflevering en de service van de dealer.

Beleving.
Eerste reactie: wat een motor! Alleen stationair hoor je dat je met een diesel te maken hebt. Het geluid is dan niet zozeer het bekende geratel en genagel, maar meer een doordringende en sonore brom. Wanneer je gas geeft moet je even geduld hebben met de automaat. Hij schudt als het ware even onwennig met zijn kop en gaat dan vol vooruit. Vanaf zo’n 30-40 km komt er een inspirerende diepe grom uit de 5-cilinder motor en vergeet je onmiddellijk dat hier sprake is van een diesel. Tot aan de 160 km is de Volvo niet meer te houden. Het risico op bekeuringen neemt zienderogen toe. En dat met een gemiddeld verbruik van 1:15.
Tweede reactie: zeer comfortabel. Met zo’n 2500 toeren op 125 km/uur, verwarmde stoel, middenarmsteun, cruise control en een perfecte zit is vooral de snelweg een oase. Een bochtenridder is het niet, deze Volvo, daarvoor is de auto te log en te zwaar. Maar wel: stil, ruim, zacht geveerd. Daarnaast geeft de auto je een prettig gevoel van veiligheid, zowel qua uitstraling als qua voorzieningen.
Bijkomende zaken: hoge kwaliteit van de carrosserie, fraaie cockpit, weinig chroom, ietwat dominante middenconsole, een ouderwetse cassetterecorder waardoor in mijn bandjes van spinnenwebben kon ontdoen, een zeer optimistische boordcomputer (wanneer ik 67 liter tank bij een maximale inhoud van 70 liter met een gemiddelde van 1:15 meldt de computer mij rustig dat ik 5.9 liter op 100 km heb gereden en nog 150 km verder kan, een fantastisch ventilatiesysteem (ook de achterruiten kennen een eigen ventilatierooster, reuzehandig). Samengevat: ik ben zeer tevreden.


Minnetjes
Alleen maar een Walhalla, dus? Nee, dat ook weer niet. De diepe dreun van de diesel zorgt ervoor dat er nog wel eens een onderdeel in het interieur meetrilt. De knieruimte achterin (ik ben 1.86) is weliswaar redeijk maar voor een auto van dit formaat wat tegenvallend. Het windgeruis is fors, met name bij de rechter A-stijl. In alle rust valt dat laatste nogal op en valt dat eigenlijk ook flink tegen.

Samengevat
Een betrouwbare walrus, deze Volvo. Veilig, comfortabel en nog mooi ook. De nieuwe V70 is ook heel fraai, maar de achterkant is me toch te veel Mitsubishi Galant. En het interieur te veel chroom en blingbling. Dat schijnt in te zijn. Neem nu zo’n Ford S-Max. Prachtige auto, maar het dashboard en het stuur doen de gemiddelde Swarovski-etalage verbleken. Particulier is zo’n nieuwe V70 ook niet te betalen, trouwens. Vooralsnog rijd ik met deze stationcar zelfs in de gemiddelde file nog met een brede glimlach rond.

PROBLEMEN

• 24 november 2007

Het mechanisme van de ruit in het linkevoorportier werkte niet meer.
De vergrendeling van beide (?) achterportieren was kapot.
Beide problemen zijn door de dealer snel opgelost.
Verder niets.