Volvo V70 2.4 170 pk Edition II (2003)

Als je vaker Volvo rijdt, oogt het dashboard van de V70 vertrouwd. Het instrumentenpaneel en de breed uitgevallen middenconsole vormen een soort cockpit voor de bestuurder. Op de middenconsole vinden we een sortering knoppen, van onder meer de automatische airco met gescheiden temperatuurregeling. Het pictogram van een zittende persoon is verdeeld over drie grote toetsen. Met elk van die toetsen kun je de luchtstroom naar een ander deel van het lichaam sturen.

Ruime, stevige zetels bieden een goede zit. Bij de V70 in Edition II-uitmonstering zijn ze uitgevoerd in een combinatie van leer en textiel. Om plaats te bieden aan losse spullen heeft de V70 portiervakken van redelijk formaat. Verder zijn er vakken in de middenconsole, de tunnelconsole en de middenarmsteun. Een boordcomputer en verwarmbare voorstoelen zijn standaard. Ook voor de achterpassagiers is er een middenarmsteun met bekerhouders en een opbergvak. Ze kunnen wat kleine spulletjes kwijt in bescheiden portiervakken.
Volvo heeft tevens gezorgd voor een – ook al bescheiden – tafeltje. Dat ontstaat als je de klep van de voorste middenarmsteun helemaal achteroverklapt. Mensen die op de achterbank meereizen, kunnen hun benen goed kwijt en ook hoofdruimte is er voldoende. Drie driepuntsrolgordels en drie hoofdsteunen zijn aanwezig. Volvo heeft zich altijd geprofileerd als veiligheidskampioen, maar benadrukt dit aspect nu minder. Maar toch: de V70 heeft twee airbags voorin, zij-airbags voor en hoofdairbags voor en achter. Natuurlijk is ook ABS standaard.

Op het gebied van de bagageruimte is de Volvo ruim bedeeld. De 'bak' is goed gevormd met een keurig vlakke laadvloer die naadloos op de tildrempel aansluit. Dat maakt het in- en uitladen gemakkelijk. Om meer bagage te kunnen meenemen, heb je een in ongelijke delen omklapbare achterbankleuning en zitting.

Minder beschaafd
Wij reden de V70 met een 170 pk sterke 2,4-litermotor met vijf cilinders. Het topvermogen is bij 5.900 tpm voorhanden. De krachtbron is gecombineerd met een vijftrapsautomaat. Deze V70 heeft volgens Volvo een top van 210 kilometer per uur. En volgens de opgaven van de fabriek kost het hem 9,9 seconden om vanuit stilstand naar honderd op te trekken. Onze meting leverde met 10,9 seconden een iets minder rappe sprint op. Voor het tussensprintje van 50 naar 80 bleek de Zweed een kleine vijf tellen nodig te hebben, van 80 naar 120 kostte de V70 8,2 tellen. Sportiviteit is toch geen wezenskenmerk van het Zweedse merk.
Als het om de prestaties gaat, is er niks aan de hand; het gaat er meer om hoe de prestaties worden neergezet. Hoe dan ook, als het gaspedaal gedecideerd wordt ingetrapt, reageert de vijfpitter met een krachtige grom. Dat kun je mooi vinden, maar het klinkt ook minder beschaafd, minder geraffineerd. En die indruk komt steeds weer terug. De automaat – die heus vlot en zo goed als schokvrij schakelt – de besturing en ook het onderstel van de Zweed, de Volvo is gewoon minder verfijnd. Vering en demping lijken geen optimale combinatie te vormen. Het nemen van hobbels en kuilen gaat vaak gepaard met het gebonk van wielen. Dat wil nog niet zeggen dat er iets mis is met de rijkwaliteiten van de Volvo. De Zweed is beslist een comfortabel vervoermiddel. En hij gaat ook best, zonder mankeren, vlot door de bocht, maar hij mist scherpte.