Volvo V70 2.4 170pk Europa (2000)

autoreview

Gebruikersreview

Uitvoering	V70 2.4 170pk Europa
Versnellingen	5, Handgeschakeld
Bouwjaar	2000
Jaar van aanschaf	2022
KM-stand bij aanschaf	275.549 km
KM-stand laatst	300.000 km

Het blijkt toch de beste

287.700 km
1 januari 2024

WAT HIERAAN VOORAF GING.
Op 28 maart 2022 haalde ik mijn rijbewijs. Uiteraard liep ik al jaren met één grote droom, naast het behalen van mijn rijbewijs. Ik droomde van het hebben van één specifieke auto. Een auto die ook nog best wel haalbaar zou zijn. Dus ik sparen, en sparen, en marktplaats, autoscout en autotrack afzoeken, en sparen en sparen totdat mijn rijbewijs in zicht kwam. Tot enkele weken voor de eerste poging van mijn rijexamen, kon ik mij niet meer inhouden. Ik trok er met een stel vrienden op uit en kocht mijn droomauto: Een rode Volvo 240. Een 245, om specifieke te zijn, een echte Volvo baksteen.
Maar als u goed gelezen heeft, ziet u bovenaan een ander model in de titel staan. Na mijn eerste poging voor mijn rijbewijs, haalde ik het examen niet. 5 weken later, op 28 maart, mocht ik het opnieuw proberen. Het felbegeerde roze pasje was van mij! Eindelijk mocht ik zelf rijden in het bakbeest. Het was een feest!
6 dagen later, echter, startte mijn grootste liefde niet meer. De anwb zei dat het een onderdeeltje van de startmotor betreft. De garage deelde echter iets anders mee; De distributieriem heeft zijn einde medegedeeld. Ik kreeg een heel aardig bod op de 240 en io verkocht mijn droomauto.

Bij nader inzien, als ik de roze bril afzette, was de 240 misschien niet de meest briljante keus in tijden. Dit betreft geen review over die reus, maar laat ik het erop houden dat de niet-werkende kilometerstandteller niet het enige mankement aan die auto was.

Toch kon ik mijzelf er niet van weerhouden, met het rijbewijs vers op zak, om toch weer op zoek te gaan naar een nieuwe auto. Misschien moest ik nu maar voor een iets nieuwer model gaan, iets meer geld er aan uit geven, en iets meer onderzoek doen naar de staat van de auto. "Zou ik dan toch maar een kleinere auto kopen? Een hip ding? Of een saab? Ook leuk. Nee, ik wil wel een volvo. Een S60 dan? Of toch weer een ouder model? 400.000km? Ach, een goede nette V70 kan ik toch niet betalen."
Tot mijn oog viel op een groene Volvo V70 die te koop stond in Odijk. Voor een hele nette prijs en nog onder de 300.000 km. Het leek te mooi om waar te zijn, een lot uit de loterij. Toen ik ging kijken, samen met iemand die weldegelijk verstand heeft van auto's en hun staat, kon ik mijn ogen niet geloven. Het was een risico, maar ik kon niet anders: Ik kocht hem!

En nu, ruim anderhalf jaar en ruim 12duizend kilometer later, rijd ik nog steeds vol trots in de mooiste en beste auto ooit gemaakt.

REVIEW
Voor mijn bijbaan, rijd ik auto's door het hele land. Van bijvoorbeeld het ene leasebedrijf naar het andere of van een autobedrijf naar een klant. Ik rijd dus in de nieuwste en duurste (ook wel goedkopere hoor) auto's van de Nederlandse markt. En als ik dan terug in mijn eigen Volvo V70 stap, denk ik werkelijk: Wat is dit een heerlijke auto.
Mensen zijn soms bevooroordeeld als ze in de Volvo stappen. Het is toch een auto van 23 jaar oud en hij ziet eruit alsof een kind een stationwagen heeft getekend. Na 100 meter zijn ze om.

VOLVO V70 2.4 170PK 2000
Uw getrainde oog had het natuurlijk al gezien, maar de auto waar het allemaal om draait is een Volvo V70 van de eerste generatie met een 2.4 170pk benzine 5-cilinder. De auto is voor het eerst tenaamgesteld op 23 juni 2000. Het moet dus één van de laatste modellen geweest zijn. Dit gebeurde echter niet in Nederland. Op het rechter achterraam zit een sticker waarop staat Special Delivery - Tourist and Diplomat Sales. Dit houd in dat de eerste eigenaar de auto direct vanaf de fabriek in Zweden geleverd heeft gekregen, zonder tussenkomst van de dealer. Tegenwoordig krijg je hierbij ook nog een vakantie door Europa mét jouw nieuwe Volvo door de fabriek gefinancierd. Ik weet echter niet of dat nog steeds zo is. Maar waar kwam deze eerste eigenaar dan vandaan? Een blik in het onderhoudsboekje geeft antwoorden: Volvo Cars Virginia Beach USA. Met netjes overal waar miles staat, dat doorgestreept, met eronder km. Wie of wat deze auto voor veel te veel geld naar Amerika heeft gehaald, weet ik nog niet. Wel geeft dit misschien aan waarom het een redelijk uniek exemplaar betreft. Daarover meer bij "interieur". In 2006 werd de auto geïmporteerd naar Nederland. Het zou zomaar kunnen dat het een Nederlandse Amerikaan betrof, maar dat weet ik ook niet. Ik meen dat de auto in 2009 op een andere naam is gezet en vervolgens pas weer in 2022; op de mijne.

EXTERIEUR
Die kleur! Dark Olive Pearl. Nooit had ik gedacht een groene auto te kopen. Als de zon schijnt en de auto is schoon, dan word ik haast verblind van de schoonheid! Het contrast met de glimmende chromen grill, vind ik ook schitterend. Hier en daar zitten wel wat schrammetjes en op de motorkap zit een deuk van vermoedelijk een gevallen tak. Toch vind ik hem erg netjes. De lak glimt nog goed. En hij is in bezit van de ironische ruitenwissers voor de lampen.
Het valt me ook op dat vooral vaders van vrienden erg gecharmeerd zijn (lees: jaloers) van mijn V70.

INTERIEUR
Behalve een klein scheurtje in het dashboard, is 'ie nog helemaal netjes. Ja, de stoelverwarming op de achterbank doet het niet. Maar is dat het ergste? Voorin doet de stoelverwarming het wel. Verder heeft hij automatische airco, overal elektrische ramen, cruise control uiteraard en lederen bekleding. Dan: Ik zie het niet bijster vaak op deze auto's: Een nep-houten versnellingspook (waarop de cijfers nog goed te zien zijn). Daarnaast nep-houten elementen in het middenconsole en op het handschoenenkastje. Ik heb actief gezocht, maar precies deze combinatie zie ik zelden. Geen houten stuur, gelukkig. Ook heeft de V70 een navigatiesysteem met originele Volvo CD'S waarop de kaarten van heel Europa, per land, (waarschijnlijk redelijk verouderd) staan. Als je het zou willen, vertelt een vriendelijke Nederlandse vrouwenstem precies waar u wezen moet.
Bovendien heeft de Volvo al menig verhuizing van studentenkamer naar studentenkamer van vrienden meegemaakt. Het blijkt een welkome gast.

HET RIJDEN
"De drempels worden er toch niet comfortabeler op als je remt", zei mijn rijinstructeur tijdens de rijlessen (die plaatsvonden in een Polestarblauwe S60 T5). Inmiddels weet ik dat dat heus wel per auto verschilt. Echter biedt deze regel waarheid in mijn V70. Als een waar zwevend tapijt beweegt de Volvo zich over het asfalt. De lange wielbasis en de fantastische wegligging zorgt ervoor dat het een genot is om in dit groene monster te rijden. Hoewel er toch heel wat kilootjes voortgestuwd moeten worden, gaat hij nog als een malle door de bocht. De 170 pk (waarvan je de laatste 30 pas na een aantal toeren beschikbaar krijgt), stuwen het beestje lekker voort. Het is zo ongelooflijk prettig als je nog wat vermogen over hebt, hier en daar. Dat kan echt niet iedere hedendaagse 4pitter zeggen, hoor. De koppeling is erg lief, de versnellingsbak doet wat ie moet doen en de motor laat ook bij de 160 km/u geen steekje vallen. Sterker nog; Volgepakt met voor 8 jongeren aan bagage en 5 jongeren in de auto, hadden de drie vrienden achterin niets in de gaten op de hogere snelheden die de Duitse snelweg mij uit doen dagen.

ONDERHOUD EN VERBRUIK
Na de catastrofe met de rode Volvo 240, heb ik direct de distributieriem van de V70 laten vervangen. De garage liet mij weten dat het ook niet veel langer meer moest duren. Bij aankoop kreeg ik een verse APK mee. Alleen een aantekening voor de remmen; deze heb ik dan ook laten vervangen door een bevriend handige man. Na een paar maanden was de auto ook toe aan een kleine beurt, dus als brave autobezitter liet ik deze maar even uitvoeren. En afgezien van drie kapotte lampjes en één lekke band, en oja, een versleten accu, heb ik nog NIETS met de Volvo gehad. Af en toe kijkt de welbekende handige man de V70 na voor mankementen, maar daar blijkt weinig uit.
Ach goed, af en toe gooi ik er een litertje olie in. En hij verbruikt ook wel wat benzine, maar niet meer dan normaal. Hij blijkt gewoon erg goed onderhouden te zijn geweest in de afgelopen 23 jaar. En dat zie je terug.

CONCLUSIE
Misschien is een Volvo V70 van 23 jaar oud niet de verstandigste keus voor een 21-jarige student die gratis door het land reist met zijn studenten-ov en eigenlijk helemaal geen auto nodig heeft... Hij is zwaar, oud, duur in de vaste lasten, veel te groot, enz enz.
Maar 1 ding is zeker: Het is wel de LEUKSTE keus.
Het blijkt toch de beste!

De 300.000 kilometer

300.000 km
13 april 2025

Een mooi moment om een vervolg te schrijven; deze week reed ik mijn auto over de 300.000 kilometer heen. De donkergroene Volvo V70 is eind deze maand 3 jaar in mijn bezit en ik hoop dat dat nog wel even zo kan blijven.
Het is ruim een jaar geleden dat ik de eerste, tevens laatste review over deze auto schreef. Dus het wordt wel weer eens tijd om men er nogmaals van te overtuigen dat de aanschaf van een V70 uit het jaar 2000 door een (inmiddels) 22-jarige student zo'n gek idee nog niet is.

Zo'n 25 duizend kilometer in drie jaar tijd is natuurlijk niet bijster veel. Anderzijds; voldoende om het ding rollende te houden en mij niet de kop te kosten. De vorige APK leverde nieuwe voorbandjes op, en ergens halverwege het jaar verving ik de bougies, waar na er uit toeval een motorstoringslampje aangaf dat er iets mis was met het emissiesysteem; een nieuwe zekering loste het euvel op. Verder heeft een tijdje het lampje van de koelvloeistof rood gebrand, maar dat hebben we ook weer opgelost door een nieuwe sensor, dacht ik.
En de meest recente APK; daar vloog 'ie probleemloos doorheen.
Kortom; een plaat van een auto.

Het leukste was toch wel heen en weer naar Italië. Als vriendengroep met een Volvo XC40, een Peugeot 107 en dus mijn baksteen. Wat een feest was dat zeg. Volgestouwd met bagage dwars door de Zwitserse Alpen. En dan, eenmaal leeg, zoefde de Volvo als een ware sportwagen door de bergwegen van de Piëmonte.
En even een grote picknicktafel ophalen een paar heuvels verderop, bleek opnieuw voor de V70 met een laadruimte van bijna 2 meter lang geen enkel probleem.
Daarover gesproken; Koop geen Volvo als u niet graag een helpende hand biedt: De verhuisV70 lijkt een steeds meer en meer bekender begrip te worden in mijn omgeving. Ach, ik toon met liefde de kunsten van mijn trouwe autootje. "O, dat zit nog best lekker. En wat is ie stil zeg!". Iedere keer weer weet deze auto de nieuwe bijrijders te verbazen.

Op die weg naar Italië kom je natuurlijk door het Duitland dat we kennen van de Autobahn. Een jaar eerder reed ik daar ook naar een ander Europees land, maar toen zat de auto net iets voller én met vier passagiers. Ik tikte de 160 aan, en vond dat wel weer genoeg. Bovendien vond de Suzuki Alto die mij volgde die snelheid een minder leuk idee (en mijn benzinemeter overigens ook).
Dit jaar probeerde ik het opnieuw. Met twee passagiers op de achterbank die samen B&B vol Liefde aan het kijken waren, duwde ik op een rustig en recht stuk een gaspedaal maar weer wat verder in. Bij de 190 op de GPS, liet ik het pedaal maar weer los. En de mensen op de achterbank; die hadden NIETS in de gaten. De rest van de route de cruisecontrol maar op 150 gezet; hard zat.

En oja; de handrem heeft echt wel zijn beste tijd gehad. Het verschilt een beetje per dag, maar soms is zelfs een verkeersdrempel te veel gevraagd. Dat is het ergste niet.
Ook zit er al bijna een jaar een bonkend geluid rechts voorin als ik naar de tweede versnelling schakel, zowel naar boven als beneden. Het wordt niet erger en soms is het er niet. Ik laat het wel even zo.

Goed. Op dit tempo lust ik er nog wel een paar jaartjes bij met deze fantastische auto. Na drie jaar blijft het leuk om de medeweggebruikers te verrassen met de snelheid die uit dit oude, vierkante model komt. Evengoed als het fijnste geluid van de vijfcilinder-roffel steeds met oren weer weet te vermaken.