Saab 96 (1972)
autoreview
Signalement
| Versnellingen | 4, Handgeschakeld |
|---|---|
| Bouwjaar | 1972 |
| Jaar van aanschaf | 2023 |
| KM-stand laatst | 113.000 km |
Onthaasten in je 96
Deze groene Saab 96 is mijn derde Saab na lang geleden een Saab 99GL en, twee jaar geleden, een inmiddels verkochte rode Saab96
Het model 96 heeft mij (evenals de 93 en de 92) mijn hele leven al aangesproken en het stond vast dat ik er ooit een zou gaan rijden.
DE RODE
In de lente heb ik een rode uit 1975 gekocht, met de dikke botsbumpers er al op.
Motor en aandrijflijn waren in orde, maar de lappen roest hingen eraan en het onderstel knisperde weg. Toch was het heerlijk rijden, het smaakte naar meer.
Daarom uitgezien naar een 96 met een goede carosserie en bodem, en er zowaar een gevonden. Natuurlijk wel een pietsie duurder dan de roestende rode 96.
DE GROENE
Gekocht in zomer 2023 met op de teller afgerond 70.000 km
Tellers gingen toen nog niet verder dan 99.999km
Dus misschien heeft "De Groene" 170.000 of 270.000 km afgelegd.
Ik denk niet meer dan dat, gezien de goede kwaliteit van de nog vele ongerestaureerde autodelen.
Op het moment van schrijven staat de teller op 13.000. Dat is sowieso 113.000 of anders wel 213.000.
313.000 km lijkt me onwaarschijnlijk.
CAROSSERIE EN BODEM
Een heel mooi exemplaar. Een echte eye catcher. Geen concourswagen, maar bovengemiddeld goed. Geen roest dus? Jawel, wel roest, zeer kleine plekjes, wat steenslag, een beetje op een stalen wiel, kleine plekjes op de dorpel, en wat scherpe flensrandjes. Allemaal nog goed bij te werken.
De steenslagroest op de motorkap is een ander verhaal. Op zich geen rampzalige roest want een klein plekje, maar wat doe je daarmee met een verder behoorlijk gave carosserie?
Mooi vind ik dat deze versie van 1972 van buiten nog niet verplastict is, zoals de vorige rode. Dus een chromen grille in plaats van een matzwarte, chromen bumpers in plaats van zwart plastic. En geen plastic achterspoiler.
MOTOR
De motor leek bij aankoop in orde te zijn, en gezien de bijgevoegde onderhoudsrekeningen leek dat ook wel logisch.
Na enkele weken begon de motor echter kuren te krijgen, liep op drie cilinders, en pakte niet meer goed op vanaf lage of midden-toerentallen.
Een kwestie van onderhoud?
Zeker. Maar er was meer.
De kleppen van één cilinder stonden niet lekker afgesteld. Na het opnieuw stellen ervan liep de wagen weer eventjes op 4 pootjes, maar begon weer gauw met hikken en had slechte prestaties.
De temperatuurmeter liep bij enigszins zomerse dagen al snel op naar het rood. Voordat het zover is stop je natuurlijk. Of zet je de waanzinnig goede kachel aan, en ga je van de 4e versnelling terug naar de derde (minder werk voor de motor, hogere snelheid van de radiator-fan.)
Het koelwater bleek bij nader onderzoek te zijn veranderd in vla.
Nieuw koelblok erin, alle koelwaterleidingen (ook in het blok) zijn schoongespoeld met azijnzuur. Nieuwe waterpomp erop, nieuwe termostaat.
En daarmee leek het koelprobleem van de baan... totdat het weer terugkwam
Besloten werd de wagen een gehele motorrevisie te geven.
Nieuwe kleppen, nieuwe oliekeerringen, geharde klepzittingen, een nieuw koelblok, een nieuwe kachelradiator, een nieuwe spanningsregelaar, nieuwe koppelingsplaten, en het bijbehorende kleinwerk.
De motor loopt inmiddels al zo'n 20.000km erg goed.
Verder waren er nog wat kleinere elektrische probleempjes die makkelijk op te lossen waren.
HET RIJDEN
De wagen stuurde bij lage snelheden oerend zwaar, maar wat extra lucht in de bandjes maakte het sturen (vooral parkeren en zo) aanvaardbaar.
De auto heeft geen stuurbekrachtiging en wel voorwielaandrijving. Een lichte besturing bij lage snelheden mag je dan ook niet verwachten.
Maar...
De auto houdt geweldig koers op de rechte lijn, en je kan bumperduwers verrassen op de rotondes, omdat de auto die, ook naar moderne maatstaven, onverwacht snel kan nemen.
Met zijwind moet je dan wat meer uitkijken dan met een moderne wagen.
De wagen is zeer onderstuurd, en wil maar één ding: rechtdoor. Tenzij jij hem een andere kant op dwingt. Dat is werken, maar de wagen laat het zich gemoedelijk welgevallen.
De wagen weegt rijklaar 948kg, wat voor zo'n smal vehikeltje uit die tijd erg zwaar was. Op de weg voelt het dan ook alsof je met een 1600kg zwaar stuk metaal onderweg bent. Wie daar niet van houdt moet deze wagen niet kopen, maar wie het kan waarderen wil niet meer anders. Autorijden pur sang, zonder electronische foefjes en andere spierverslappende hulpmiddelen.
De prestaties zijn okay tot ongeveer 80 km/u, tot 120 nog net redelijk. Doorgaan naar 130 is een geduldoefening. De motor heeft dan nog een flintertje vermogen over, maar 140 of meer wil je de auto niet aandoen.
Honderd km/u is een mooie kruissnelheid, waarbij er ook nog relatieve "rust" heerst: Je kan zonder veel inspanning een gesprek voeren. Boven de 130 is dat moeilijk. Ook 60 en 80 zijn heerlijke toersnelheden.
(Mijn vorige rode Saab 96 was veel sneller, maar had dan ook een Weber carburateur, en een andere versnellingsbak. De Groene heeft zijn originele carburateur, met als voordeel dat je de luchtinlaat in winter-of zomerstand kunt zetten)
De auto neemt drempels gemoedelijk, en de schokdempers zijn nog fris.
De rode voorganger had zwarte stoeltjes van skai (plastic) wat in de zomer afschuwelijk is.
De Groene heeft stoelen met stoffen bekleding en dat maakt alles zoveel beter!! Het ziet er zowaar chique uit!!
Ondanks hun simpele bouw zijn ze comfortabel, en ook de achterbank zit goed.
Alle Saabs 96 hebben de pedalen een beetje naar rechts staan, maar dat went erg snel zonder verlies van comfort.
De auto heeft geen rolgordels, maar vaste gordels met een ongebruikelijk vastklikmechanisme.
Als je voor het eerst van je leven met deze wagen de weg op gaat moet je even oefenen hoe je de gordels losmaakt. Dat gaat anders dan normaal. Maar uiteindelijk wel goed.
Het geluid is van binnen en van buiten aan de stevige kant.
Maar, met 50 voorttokkelen over de binnenwegen, in de hoogste (4e) versnelling is heel gezellig. Stationair klinkt de wagen bijna als een Amerikaanse V8.
Het is echter een V4 zoals die in de Duitse Ford Taunussen van de M-serie voorkwam, maar wel een Amerikaans ontwerp.
En daar hebben we dan De Groene zoals hij bedoeld is: rustig rijden op mooie binnenwegen. Zelfs bij geheel geopende portierramen is er geen windgebulder door een speciaal windgeleidertje aan de B-stijl.
Op die manier is de 1 op 14 haalbaar, gemiddeld haal ik 1 op 12,5.
Het kleine 30 liter tankje is leeg voordat je het weet, dat is schrikken, maar het vulpistool slaat veel eerder af dan je denkt, dat valt dan weer mee.
Ik tank er altijd Euro 98 mee, een sinds de motorrevisie is loodvervanger niet meer nodig.
Voor de bagageruimte moet je diep door de knieën, maar dan ligt er ook een verrassend grote ruimte op je te wachten...
En o ja, de wagen is bedoeld om in te rijden. Ik denk dat hij daar ooit ook voor gemaakt is. En hij schrikt niet terug voor meer dan 20.000km per jaar.
En tja, de liefde zit er diep in, dus je vergeeft het karretje heel veel ;)
- Betrouwbaarheid
- Prestaties
- Comfort
- Kosten
- Zou u weer een auto van dit merk kopen? ja
Beoordeel deze review
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
