Honda S2000 (2002) #3

autoreview

31 maart 2014 om 21:25

Uitvoering	S2000
Versnellingen	6, Handgeschakeld
Bouwjaar	2002
Jaar van aanschaf	2012
KM-stand bij aanschaf	119.580 km
KM-stand laatst	126.400 km

Icoon

126.400 km
31 maart 2014

Op zoek naar een sportieve tweezits roadster tipte een collega de Porsche Boxster. Eenmaal bij de dealer aangekomen bleek dat echter een vrij pover exemplaar, maar de S2000 die ernaast stond was in onberispelijke staat. Het Honda-hart werd aangesproken en inmiddels is de S2000 al bijna twee jaar in gebruik. Eerst als dagelijks vervoer (in de winter!) maar nu als fijne toermachine voor de mooie dagen.

Dat de S2000 alweer uit 1999 stamt is hem aan zijn uiterlijk vrijwel niet af te zien. Dit exemplaar stamt uit 2002 en behoort tot de generatie na de eerste facelift. Aan de voorkant ziet hij er nog steeds indrukwekkend uit. De lange, lage neus strekt zich ver voor de voorruit uit en de wielkasten glooien prachtig over de voorwielen. Zeker vanuit het interieur ziet dit er bijzonder indrukwekkend uit. Aan de achterkant toont de Honda wel zijn leeftijd, aangezien de grote, lichte Lexus-lampen verouderd overkomen. De dikke dubbele uitlaten maken dat echter meer dan goed.

Een hoop is al geschreven over het interieur en dat de Honda daar inmiddels zijn leeftijd echt toont, maar persoonlijk heb ik daar in dit geval geen probleem mee. Qua vormgeving vind ik het een lust voor het oog en een toonbeeld van ergonomie. De knoppen van de airco en radio zijn strak om het stuur geplaatst, waardoor je ze kan bedienen zonder je handen van het stuur te halen. Een perfecte oplossing waarvan ik vind dat het vaker toegepast moet worden. Immers, bij het bedienen van functies op een midden- of tunnelconsole kijk je toch naar waar je hand naartoe gaat. Bij de S2000 hoeft dat niet.

De klokken zelf zijn vervangen door een groot, oranje verlicht informatiedisplay. Dit ziet er oud uit, maar (zoals terecht opgemerkt in de reacties bij mijn review van de Fiat Punto) het is wel rustig voor de ogen en zeer goed afleesbaar. De toerenteller strekt zich als een boog over de digitale tellers heen en onderop is een rij waarschuwingslampjes te zien. Of niet, afhankelijk waar de zon staat.

De rest van het dashboard is leeg. Achter een scharnierende klep gaat de radio schuil, maar aangezien je die ook kunt bedienen rond het stuur zal je de klep vrijwel altijd gesloten hebben. Het gebruikte kunststof begint na al die jaren inmiddels duidelijke groeven te vertonen, maar het grootste gedeelte van het dashboard is wel van een zachter kunststof gemaakt dan wat ik had verwacht. Het “aluminiumkleurige” kunststof is echter snoeihard zoals je zou verwachten, maar dat hoort bij een auto uit deze tijd.

Er is dus niets om je van de weg af te leiden, maar ook niets om de bijrijder te vermaken. In ieder geval zit die persoon wel lekker. De leren stoelen zijn stevig genoeg en omsluiten je lichaam innig. Bij de bestuurdersstoel is de linker zittingswang wel flink ingevallen, wat komt doordat je daar automatisch op gaat steunen tijdens het in- en uitstappen. Heel makkelijk is dat namelijk niet, aangezien de S2000 tamelijk laag is. Dan merk je dat we tegenwoordig verwend zijn met de makkelijke instap in “onze” middenklassers. Is er verder dan niets negatiefs te melden? Welnu, ik ken mensen die klagen dat er geen bekerhouders in zitten. Er is geen dashboardkastje (ook al zijn de twee vakken tussen de voorstoelen groot genoeg om dat op te vangen) en hij heeft vrij veel last van steenslag. En bovenop dat is de 12V-aansluiting op een vervelende plek geplaatst, aangezien je elleboog constant tegen de stekker stoot.

Qua ruimte biedt de Honda voldoende. Ik ben iets langer dan gemiddeld, maar hoef de stoel net niet op de achterste stand te zetten. De kofferbak is vrij groot en redelijk regelmatig van vorm, op de grote puist van het reservewiel na. Die steekt ver de kofferbak in, waardoor deze rechtsachter wat minder diep is. Maar voor een weekje weg is er zeker genoeg ruimte. Daarbij kan het dak nog open ook, aangezien dat in een aparte ruimte vlak voor de kofferbak gevouwen wordt. Dat gaat overigens bijzonder snel. Twee (overigens wel wat fragiele) beugels aan de voorruit losmaken en de kap vouwt zich verder in 11 seconden elektrisch op. Dit kan alleen met de handrem aangetrokken, dus even snel de kap open bij een sprankje zon zit er niet in. Wat verder bijzonder aangenaam is; de achterruit is van glas en elektrisch verwarmd. Bijzonder prettig in de winter.

De S2000 beschikt over een beroemde atmosferische 2-liter. Het is het hoogtepunt van de auto, 240pk en een maximaal toerental van 9000 tpm, waanzinnig. Via een rode startknop ontwaakt hij uit z’n slaap en klinkt er een diepe roffel als een gorgelende Barry White. Een geluid wat ik om een onduidelijke reden niet had verwacht. Dat geluid blijft diep en laag tijdens het rijden op lage toeren. Bovendien is hij stil, dus niemand zal je vervloeken als je vroeg wegrijdt voor een mooie rit. Echter, de beleving verandert volledig wanneer je die magische 9000-grens bereikt. Invoegen in de tweede versnelling kan met groot gemak, aangezien de S2000 dan bijna de 120 km/h aantikt. Het geluid daarbij is moeilijk te beschrijven. Het komt nog het meest in de buurt bij de F1 op driekwart vermogen van een paar jaar geleden. Een hoge krijs wat in de verte lijkt op een stofzuiger, echter wel een paar octaven lager. Heel bijzonder.

Omdat de Honda zo’n grote hoeveelheid toeren draait zou je hem heel schakellui kunnen rijden, maar dat zou een vergissing zijn. Dit is zo’n geweldige Honda-bak waar ze zo bekend mee zijn geworden. Enorm korte slagen, lichte verzetten maar extreem precies. Zelfs na 12 jaar schuift de pook zonder problemen de tandwielen in elkaar. De koppeling is behoorlijk zwaar, maar wel goed aan te voelen.

Dat geldt ook voor de besturing. De 50:50 verdeling van het gewicht is goed te merken tijdens het sturen met de sportieve Honda. Het stuur draait zwaar maar de respons is ronduit geweldig. Je weet altijd waar de wielen staan en hoe het gewicht zich door de bocht zet. De S2000 is (uiteraard) aangedreven op de achterwielen en hij kan dan ook verrassend uit de hoek komen. Zeker op rotondes ligt een uitbrekende achterkant op de loer. In de periode dat ik hem dagelijks gebruikte in de winter (compleet met sneeuw en hagel) schoof de Honda geregeld weg, maar nooit oncontroleerbaar. Doordat de besturing zo licht en precies is kun je de kont namelijk meer dan goed opvangen. Uiteindelijk begin je vertrouwd te raken met de rijeigenschappen en dan komt de Honda pas echt tot z’n recht. Ik wil hier absoluut niet zeggen dat ik alles uit de auto haal wat er te uit te krijgen is (dat is absoluut niet zo), maar het is voor mij meer dan voldoende om met een grote grijs de auto sporadisch uit te laten breken (uiteraard op ruime wegen, zonder ander verkeer).

Om het feest compleet te maken is de auto nog comfortabel ook. Ondanks dat de wagen zo laag ligt heb ik nog nooit de voorkant over de grond geschraapt, iets wat met mijn Alfa MiTo wel anders was. De kachel verdient ook een pluim. Geen neerslag betekent bij mij: kap open en zelfs bij temperaturen onder nul houdt de kachel het interieur heerlijk warm, terwijl het kleine windschotje de nek ontziet.

Dit soort auto’s koop je omdat je er een bepaalde emotie mee hebt, dus adviseren er een te kopen heeft geen nut. Bovendien heb ik de concurrentie niet gereden, dus ik weet niet of de S2000 beter is dan bijvoorbeeld een Boxster of Z4. Maar deze auto vermaakt me met iedere rit en hij heeft me nog nooit laten staan. Dus mocht je oog vallen op een Honda S2000 weet ik zeker dat hij je niet teleur zal stellen. Mits je je over een raar geplaatste 12V-stekker kan zetten natuurlijk.

Kosten & Comfort

126.400 km
2 april 2014

Naar aanleiding van enkele reacties, nog even een aantal opmerkingen over de gebruikskosten en het comfort. Om met dat laatste te beginnen; tijdens rustig rijden is de S2000 een mak lammetje. De koppeling is daar echter wel een nadeel van, aangezien deze erg zwaar gaat en was lastig is in te schatten. In principe grijpt deze pas laat aan, waardoor tijdens de gehele ontkoppel-beweging de spanning op het been staat, dat kan vermoeiend (en in mijn geval pijnlijk) werken. Lange ritten zijn geen probleem. Op de snelweg is de auto bijzonder koersvast en de stoelen compenseren de vrij harde vering. De carrosserie is dusdanig stijf dat er geen vermoeiende tordering optreedt en zoals gezegd houden of de kachel, of het windscherm het interieur behaaglijk. Niets op aan te merken.

Wat betreft kosten kan ik kort zijn; in de twee jaar dat hij nu in gebruik is, heeft de auto 2 onderhoudsbeurten gehad, verder niets. De laatste van de twee was echter wel pittig, met nieuwe remblokken en een nieuwe accu. Het verbruik schommelt tussen de 1:10 en 1:12, met deze benzineprijzen geen pretje, maar ook absoluut niet slecht voor het type auto. We rijden de auto dan ook niet op de toppen van zijn kunnen.

Inmiddels staat de Honda te koop en kijken we uit naar ons volgende hobbyproject. Na twee jaar kijken we weer uit naar iets anders, maar in die tijd is 'ie ons bijzonder goed bevallen.

9,0