Ford Mondeo Wagon 2.0i (1998)
autoreview
27
Signalement
| Uitvoering | Mondeo Wagon 2.0i |
|---|---|
| Versnellingen | 5, Handgeschakeld |
| Bouwjaar | 1998 |
| Jaar van aanschaf | 1998 |
| KM-stand laatst | 240.000 km |
Ilias komt naar Nederland
De kogel is door het klooster: Ilias komt naar Nederland
Laat ik mij eerst maar eens even voorstellen. Ilias is de naam, Ilias Schaligas. Zoon van Nikos Schaligas en Maria Schaligas-Andalopinos. Ik ben Griek in hart en longen, maar ik spreek en schrijf redelijk tot goed jullie Nederlandse taal. Waarom dat zo is, dat komt omdat ik aan de Universiteit van Athene Nederlands studeer. Ja dat is de echte waarheid, op veel plaatsen buiten jullie land kun je toch een bekwaming krijgen in de Nederlandse taal . Ik sta op het keerpunt om in mijn studie af te studeren en ik heb een opdracht vanuit de kantoren van de universiteit. Die opdracht die luidt (ja ja luidt met “dt”, Ilias had een A voor de spelling, dat is bij jullie een 10) dat ik in de Nederlandse taal een Nederlands blog moet schrijven.
En ja dan zijn de apen gaar, want welke blog moest met mijn keuze vereerd worden. Nu dat werd Autoweek.nl.
Want voor die keuze is een aanleiding en wel deze. Ik kom binnenkort met een oude Ford Mondeo Stationwagon, die de vorige eeuw nog gezien heeft naar Nederland. De Ford is van oom Spiros die al een tijdje een bewoner in Den Haag is. En oom Spiros heeft de auto nodig want hij gaat in de nieuwe lente van dit nieuwe jaar op jullie markten in jullie dorpen sandalen, mooie leren sandalen uit Hellas (dat is Griekenland in onze eigen taal) te gaan verkopen. En ook die sandalen die neem ik mee in een grote trailer aan de trekhaak. Mooie sandalen. Echt leder, kwaliteit uit de Peloponessos. Ik zal oom Spiros vragen of niet dan een korting mogelijk is voor alle lezers van autoweek. Dat ze ook eens op mooie sandalen de aarde kunnen behuppelen.
En er is nog een andere reden dat ik jullie land ga bereizen. En dat komt door UWV. Met UWV ik heb gesproken over de twitters. Want een uitkering uit de bijstand dat leek Ilias wel wat. Maar UWV twittert mij eerst ik moet wonen in Nederland. Dus de open armen van oom Spiros zijn daar om mij in zijn huis op te nemen dus die UWV krijgt dan zijn zin.
Een ding vind ik heel moeilijk en dat is Nana. Nana is mijn liefdesvriendin en die moet ik voorlopigerwijs achter laten in Athene. En o, mooi dat Nana is, er zijn altijd wel vrijers die om haar heen wandelen maar ze geeft geen kick hoor die Nana. Want ze is met mij. Maar hoe dat moet als ik op de reis ben naar jullie land ik weet het niet. Misschien komt zij beter meteen ook naar Den Haag. De tijd gaat het me leren.
Ik vertrek volgende week met de Ford en kom naar jullie land. Het wordt een lange reis die mij door veel landen zal voeren. Over die reis en hoe de Ford dat verdraagt dat ga ik jullie allemaal vertellen. En het blog dat wordt op zijn waarde gewogen door mijn professor in de universiteit en dan krijg ik met gekruiste duimen in de hoop een voldoende.
Volgende keer een vervolg waarin ik verder verhalen zal. Dan zal ik ook een foto of misschien meer dan die ene naar boven laden. @Ilias_Schaligas groet u vanuit het hart.
Het avontuur komt uit het startschot !
Het avontuur komt uit het startschot !
Dan is het zover, ik ben met de reis naar Nederland gestart. Maar eerst was er een hartschofterig afscheid van mijn vriendin Nana. Ze is bang dat ik nooit meer terugkom naar Athene maar ik heb haar beloofd alles komt goed. En zij heeft gezegd ze blijft me trouw zolang haar hondje Telemachos nog in levende lijve bij haar zal zijn. En dat hondje is nog jong dus Ilias is zorgeloos.
Een uitdaging was dat ik de Ford en de sandalen van oom Spiros eerst moest ophalen van Zakynthos en dat was wel een hele onderneming. Maar goed, alle sandalen zijn ingepakt in de trailer en ik ben met de ferry Apollon naar Italië, naar Brindisi gevaren. Het was een korte rekensom maar met de boot naar Italië is stukken meer goedkoop dan het hele stuk rijden via Athene, Macedonië, Kroatië en al die andere landen die je dan onder de wielen krijgt.
Ik probeer zoveel als het maar mogelijk is onderweg alles te betalen met mijn sandalen in natura want ik heb er heel veel. In de trailer maar ook achter in de auto. Bij kleine restaurantjes lukt dat goed maar de brandstof en het ticket voor de ferry moest toch echt in harde euro’s worden afgerekend
Ja, nu we het toch over die euro hebben. Ik heb iets in mijn lever en dat is die crisis waarin jullie westerse landen ons mooi Griekenland hebben gestort. Het is zoals onze president Karolos Papoulias in zijn nieuwjaarstoespraak vertelde: jullie hebben van ons geëist al die jaren geleden dat ook Griekenland mee ging doen met die euro en nu zitten we met de gebakken pruimen. Bijna al mijn vrienden van school zij zijn werkeloos en veel van mijn familieleden moeten nu opeens belasting betalen terwijl zij dat eerder echt nooit hoefden. Maar goed, met het uwv-geld straks wordt alles wel weer een beetje goed gemaakt, ik ben niet boos of zo op Holland.
De auto dat is een hele fijne. Met zijn 2 liter motor trekt hij moeiteloos de zware trailer en de auto is heel stil op de weg. Het enige wat je hoort is het geklapper van het blauwe zeil van de trailer. Slurpen doet hij wel een beetje met een liter rijd ik afgerond zo een 13 kilometer ongeveer. Maar omdat ik meer dan een liter tegelijk tank kom ik toch telkens een heel eind
Volgende keer vertel ik wel meer over de Ford hoor anders gaan misschien mensen klagen dat dit geen autoreview is en dan zouden ze het gelijk op hun zijde hebben en daar ga ik een tak voor steken.
Vanavond slaap ik in pension Malvasia, dat kostte me vijf paar sandalen. Maar eerst ga ik nu aan het avondmaal met Dimitra, zij is een liftster die ik meenam van Zakinthos. Volgens mijn idee wordt het straks heel gezellig met Dimitra want ze kijkt me zo waterig aan met haar grote donkere ogen. Het is goed zo dat zij geen Nederlands leest en het is nog beter zo dat ook Nana die taal van jullie niet machtig is.
Vertraging in Italia
Al veel te lang ben ik berichtloos gebleven. Maar ik kan het uitleggen. Na een gezellige avond met Dimitra nam ik ’s ochtends afscheid van haar en zette ik haar af bij de snelweg naar het westen, zij wilde verder naar Sicilië liften. Ik zelf reed naar het noorden, richting Bari. Maar ik was nog geen uurtje onder de weg toen er vlak bij de kustplaats Monopoli een auto van de Carabinieri voor me ging rijden en een bordje HALTE in rode lichtjes brandde voor mijn neus.
Nu ben ik natuurlijk een opvallerige verschijnsel op de wegen, met de grote aanhanger met wapperend blauw zeil. Dus laat of vroeg moest het wel gebeuren dat ik van de weg geplukt werd. De politiemannen vroegen naar mijn documenten en voor de rest verstond ik ze helemaal niet. En zij begrepen mijn Grieks ook niet. Ik veronderstelde in de verkering dat ze me vroegen wat voor lading ik had. Nu heb ik op de stoel naast me altijd een stapel sandalen liggen, dus ik gaf hen twee handen vol met die sandalen. En toen gingen de misverstanden zich bergopwaarts opstapelen. Achteraf vermoed ik dat de agenten dachten dat ik ze wilde omkopen met het fraaie schoeisel uit de Peloponnesus. De sfeer sloeg direct om en zij sommeerden mij om de Ford te verlaten. Getooid met handboeien verdween ik op de achterbank van de politie-auto en een van de agenten reed achter ons aan met mijn Ford.
Zij brachten mij naar een kleine gevangenis in Monopoli, waar ik mijn telefoon, documenten, broekriem en veters moest afgeven. Met handgebaren maakten ze me duidelijk dat ik verder diende af te wachten in een kleine muffe cel. Ik riep ze toe dat de gemiddelde bootvluchteling uit Afrika nog beter behandeld werd dan ik, maar mijn protesten maakten geen indruk want in het Grieks.
En na een half uur werd de situatie nog grimmiger toen ze mij de foto’s op mijn telefoon lieten zien. Ze hadden op mijn Samsung de foto’s gevonden van Calisto en Dianthe, dat zijn mijn neefje en nichtje van acht en tien jaar. Ik ben hun peetvader en ik ben echt dol op mijn petekindjes. Het zijn –let op- allemaal keurige foto’s, uit de aard met hun kleren aan, helemaal niets op aan te merken. Maar de heren hadden kennelijk besloten dat ik een pedofilatelist was en ik begreep dat er een rechter of iets dergelijks uit Bari moest komen. Om een lang verhaal af te korten: ik heb bijna een hele week in de cel doorgebracht en werd pas vrijgelaten toen mijn zus Filomela een fax had gestuurd dat het in de daad om mijn neefje en nichtje ging. Daarna moest ik wat papieren ondertekenen, kreeg al mijn spullen terug en werd naar mijn auto gebracht.
Vervolgens ben ik zonder problemen via de kustweg langs Pescara, Ancona, Bologna in Milaan terechtgekomen. De Ford staat nu bij de garage van de Fratelli Cozzi, met een lekke uitlaat. Die uitlaat knettert me de oren van de schouders. De Fratelli hebben me beloofd de uitlaat te zullen lassen, tegen een kleine vergoeding. Ik was zo fortuinlijk een Griekse receptionist te treffen aan de balie van de garage, Nikolaos Mechanicos, die al vele jaren in Milaan woont maar zijn afkomst niet verraadt en mij alle hulp aanbood. Morgen mag ik de auto weer ophalen en zal ik de reis vervolgen, richting Zwitserland.
Over de menselijke goedheid
Gisteren was een dag om voor altijd in te lijsten en aan de muur te hangen. Om er daarna telkens weer geluksvol naar te kijken. Gisteren was een dag waarin de warmte van menselijke goedheid de aarde koesterde. Gisteren was de dag van Nikolaos Mechanicos.
Wat maakte gisteren zo bijzonder ? Zoals eerder opgetekend stond mijn Ford bij de garage in Milaan met een lekkende uitlaat. En Nikolaos had beloofd mij goed te zullen helpen. En wat blijkt: ze hebben niet alleen de uitlaat gelast maar de Ford een gestoffeerde grote beurt gegeven, waar door die weer helemaal bello-pico is. Op de vraag wat ik moest betalen zei Nikolaos: Θα πληρώνετε, dat betekent: jij betaalt …niets ! Alle mensen van de garage waren zo geperforeerd door mijn expeditie dat ze me op deze wijze wilden helpen. Ik was tot diep in mijn dna geroerd door dit menselijke medeleven en ik stond met mijn broek vol tanden.
Ik moest wel een belofte afleggen, eerstens dat ik de nare ervaring met de Italiaanse politie moest vergeten en tweedens dat ik regelmatig berichten moet sturen hoe mijn verdere Odyssee verloopt. En dat alles nam ik graag op mijn rug mee.
En daarna snel de baan weer op met de Ford. In gedachten noem ik de Ford nu mijn Phoenix want zij is als nieuw herrezen uit de as van haar oudheid. En ach wat rijdt zij fijn. De motor draait nog stiller en regelmatiger dan zij al deed en de versnellingsdoos schakelt zo soepel als een uit olijfhout gesneden lepel zich door fetakaas van één dag oud laat roeren. De cd-speler is gedoofd en de bouzouki klinkt niet langer in de cabine van Phoenix want mooier nog dan de klanken van de syrtaki is nu de symphonie van de cilinders, het orkest van de krukas en het gezang van de zuigers.
En de kroon op de dag was de zon die over de machtige Alpen en de Bernardino-pas scheen. Op momenten als deze voel ik me opgetild door een Hogere Macht en in een diep en gelukgevuld contact gebracht met de natuur en de oersoep van waaruit wij allen komen en weer zullen terugkeren.
Ik was gisteren niet al te vroeg vertrokken, dus heel erg ver ben ik niet gekomen. Via Chur ben ik in Quarten aan de Walensee terechtgekomen. Daar in een B&B heb ik op de Ipad mijn verslag getypt en dat verslag ga ik zo in het wegrestaurant-met-wifi waar ik nu koffie drink uploaden. Vanaf deze plek bedank ik mijn goede vriend Konstantinos Digitalis, die mij zijn Ipad uitleende en de werking ervan goed heeft uitgelegd. Dat kan hij als de allerbeste want hij is waarlijk een wizzkid.
Mijn reisdoel voor vandaag is Frankfurt en vanuit die Germaanse plaats zal ik u als het mij gegund en gegeven is nader berichten.
Over Anne Frank en 'Een wolk van sandalen'
Het was alsof de natuur me tegen wilde houden. Onderweg naar Frankfurt stormde het steeds harder. Het zeil van de aanhanger klapperde daardoor hoofdverdovend. En op de B3, kort nadat ik de A3 bij Gravenbruch achter me had gelaten, ging het mis. Het klonk alsof Zeus Zelf een hele harde klap op het dak van de Ford gaf. Maar het was het zeil: dat hing opeens als een enorme remparachute achter de aanhanger. Het speelde zich af in een splinter van een seconde maar kijkend in mijn zijspiegels leek het beeld zich te vertragen. Een bolstaand klapperend zeil met daarom heen een wolk van sandalen. Een wolk van sandalen, dat zinnetje spookte direct door mijn kop. En nu ik dit schrijf nog steeds. Als ik ooit mijn memoires schrijf, dan zal ik het “een wolk van sandalen” noemen.
Na dit onheil heb ik vanzelfsprekerig direct de auto aan de kant gezet. Gelukkig reed er niemand vlak achter mij op het moment van de klap, dus er was geen schade. Maar de aanhanger was helemaal leeg. In een straal van pak hem vast 100 meter lag het schoeisel verspreid. Sommige sandalen hingen in de bomen, andere lagen boven op geparkeerde auto’s maar de meeste lagen op de rijbaan. En terwijl ik zelf nog verdoofd van deze rampspoed als een dwaas om me heen keek kwam het rescue-team al op de gang: aan beide kanten van de B3 stopten automobilisten om mij ongevraagd en zonder veel te zeggen te helpen. Een loodgieter met een bestelbusje had zelfs een ladder bij zich en die nam de boomsandalen voor zijn rekening. Binnen een kwartier lag de aanhanger weer vol met de sandalen en kon ik het zeil vastmaken en de reis vervolgen. Maar eerst heb ik het rescue-team allen de hand geschud en hartelijk bedankt. Ook hier in Frankfurt kwam ik in warm contact met hulpvaardige medemensen.
Mijn reisdoel in Frankfurt was het Griekse restaurant Meltemi, een stukje verder op, vlakbij de B3, in de Martin Luther Strasse. In Meltemi zwaaien mijn tante Frida Friturios en mijn oom Iskander Kassapogloe de scepter. Ze wisten van mijn komst en boven het restaurant hebben ze een ruime gastenkamer die ik mocht bewonen.
Maar toen ze me tegemoet kwamen lopen op het parkeerterrein zag ik dat ze bedrukte gezichten hadden en overduidelijk met hun handen in het kapsel zaten. Ook zij hadden onheil ontmoet. Die avond er voor hadden ze een vervelende eter gehad die de duurste gerechten en drankjes had genuttigd. En na het dessert had meneer geweigerd om de rekening te betalen. Want Duitsland had al genoeg betaald aan Griekenland. Met de miljardensteun van de afgelopen jaren. En deze maaltijd was maar een kleine Wiedergutmachung en daar moest Meltemi niet moeilijk over doen. De twee zonen van Frida en Iskander, die sinds dag en jaar de bediening verzorgen in het restaurant, hadden de lastige klant even mee naar achteren genomen. Daar hebben ze hem letterlijk aan zijn enkels opgetild en hem leeggeschud. Er viel een bundeltje euro’s uit een van zijn zakken en dat bleek genoeg te zijn. Niets aan de arm zou je zeggen maar helaas had meneer zijn hoofd nogal gestoten waardoor er een ambulance aan te pas moest komen. De twee zoons, die zaten inmiddels vast op het buro. En Frida en Iskander zaten zonder bediening. Totdat ik kwam, want ik hoefde niet na te denken: zolang de jongens vast zitten zou ik de bediening voorlopig verzorgen. Want voor ons Grieken is de familieband heilig. Een familielid in nood, die help je altijd. Ongevraagd. Punt.
En met uitserveren heb ik veel ervaring. Al vele jaren heb ik als seizoenswerker gewerkt op Kreta, in vele taveernes. Vanaf het middaguur werken in de taveernes en overdag me vermaken met de deernes. Deernes die vaak uit Nederland kwamen. Mijn interesse voor de Nederlandse taal is toen verwekt. En omdat ik wel wat meer over die taal wilde leren dan alleen de biologische termen ben ik naderhand Nederlands gaan studeren in Athene.
Ik werk nu al bijna twee weken in Meltemi en vermaak me prima, oom Spiros in Den Haag kan wel even wachten en ik verdien ook nog eens een aardig centje hier. Bovendien heb ik gratis eten en ben onder de dak. Wat wil je nog meer ?
En nu ik toch wat langer in Frankfurt ben heb ik het geboortehuis van Anne Frank bezocht. Ja, u leest het juist. Jullie Anne Frank is hier in Frankfurt geboren. Hoe ik dat wist ? Voor mijn studie Nederlands hebben we al in het prille begin als groep het dagboek van Anne gelezen, omdat het in eenvoudig Nederlands geschreven is. Onze docent Kostas Klassikalos heeft daaromheen veel verteld over het korte leven van Anne. Dus ook over Frankfurt. Medestudent Yanni Komediantios had toen als grap gezegd dat Anne dan eigenlijk Anne Frankfurter had moeten heten maar die grap werd niet erg op prijs gewaardeerd.
Anders dan het woonverblijf van Anne en haar familie in Amsterdam was hun huis in Frankfurt makkelijk te vinden. Aan de Marbachweg nummer 307 staat een groot gerenoveerd pand, met tegen de muur op een hoek een metershoog bord met een witzwarte foto van Anne als kleutertje samen met haar zus Margot en een vriendinnetje, omringd door gras en zomerbloemen. De foto is in de tuin van het huis genomen in het begin van de jaren dertig van de vorige eeuw.
Ik heb een tijdje bij het bord gemediteerd en stil gestaan bij haar korte leven. Haar ouders vluchtten voor het uitbreken van de oorlog naar het gastvrije Nederland, werden door de Nazi’s weer teruggesleurd naar Duitsland, eerst naar Auschwitz en later naar Bergen-Belsen waar Anne twee weken voor de bevrijding aan de typhus overleed.
Op het bord aan de Marbachweg staat, onder de foto, een citaat uit het dagboek van Anne. Op 11 april 1944 schreef ze, terugvertaald naar het Nederlands deze zin:
'Eens zal deze verschrikkelijke oorlog toch wel aflopen, eens zullen wij toch weer mensen en niet alleen Joden zijn!'
En met dit citaat lezers eindig ik dit verslag over mijn dagen in Frankfurt. De zonen van Frida en Iskander zijn zojuist vrijgekomen en morgen sla ik weer op weg naar Nederland. De groeten van @Ilias_Schaligas.
Ilias werkt voor zijn geld !
Het is lang stil geweest, mijn toetsenbord zweeg. Ik had gewoon niet de rust rond mijn oren om mijn verhaal af te ronden.
Inmiddels ben ik al vele weken in Nederland, mijn oom Spiros is blij met zijn auto en de behouden aankomst van zijn sandalen.
Ik heb veel nagedacht gedurende mijn lange reis. Ik kwam tot een besluit: weg met die UWV en geen uitkering voor Ilias. Werken voor je geld ! Die omslag heeft twee oorzaken. Ten eerste ontdekte ik weer hoeveel plezier het harde werken in het Griekse restaurant in Frankfurt me gaf. En ten tweede heeft Michel Pettrucciani me erg geïnspireerd. Ik heb in de Ford veel naar zijn muziek geluisterd en kwam wederom onder de indruk van de werklust en het doorzettingsvermogen van deze veel te vroeg overleden jazzpianist. U moet die naam maar eens googelen, dan begrijpt u wat ik bedoel. Michel was een dwerg met allerlei aangeboren lichamelijke afwijkingen. Hij bleek een talent voor het pianospel te hebben, ook al kwam hij met zijn beentjes niet bij de piano-pedalen. Hij ontwikkelde een enorme werklust en liet een indrukwekzame collectie CD’s achter. Hij stierf in 1999, slechts 36 jaar oud.
En toen ik eenmaal in Den Haag was aangekomen, zat ik op een terras en keek naar een mooi pand dat werd opgeknapt. Er liepen bouwvakkers vrolijk rond, fluitend naar jullie mooie Nederlandse meisjes. Eén van die bouwvakkers was zeker een jaar of zestig. Hem was goed aan te zien dat een leven lang met stenen sjouwen zijn lijf had aangetast. Hij liep krom en zijn handen en armen zaten onder de littekens. Evengoed had deze man een enorme werklust en hij reed de ene volle kruiwagen na de andere naar de bouwplaats. Hij genoot van het werk, van het lentezonnetje en van het slap geouwehoer met zijn collega-bouwvakkers. Dit was voor mij de druppel: als zo’n man zo hard voor het loon werkt dan kan ik Ilias, jong gebronsde god uit het Griekse zuiden, gezond van lijf en leden toch niet op een bijstandsuitkering gaan teren !?
Dus ik reis inmiddels de Nederlandse markten af met mijn oom Spiros. Hij met zijn kraam met sokken en sandalen en ik met mijn kraam “Ilias delicatessen”. U koopt bij mij de lekkerste noten en zuidvruchten. En nu de zomer weer nadert vul ik het assortiment aan met heerlijke tapa’s. Dat zijn weliswaar geen Griekse hapjes maar u bent bereid om daar veel geld voor te betalen dus wie ben ik dan om dat uit de weg te gaan ?
Ik kom u vast nog wel eens tegen in uw dorp of in uw stad !
EPILOOG
In een blog van een Griek mag een Epiloog niet ontbreken. Het is namelijk een Grieks woord en betekent letterlijk "nawoord".
De oplettende lezer herinnert zich dat dit blog onderdeel was van mijn studie Nederlands aan de Universiteit van Athene. Ik heb van de week mijn beoordeling gekregen. Ik ben met wimpel en vaan geslaagd, met de hoogst mogelijke beoordeling.
Daarop ben ik trots. Trots ben ik ook op de gemiddelde lezerswaardering hier van 98 %. Dank daarvoor, ook vooral mijn Atheense vrienden bedankt, die hebben me een armpje geholpen.
98 % is de hoogste waardering op Autoweek, en dat voor een simpele buitenlander.
Nogmaals bedankt allemaal
Groeten van @ilias_schaligas
5,5
- Betrouwbaarheid
- Prestaties
- Comfort
- Kosten
- Zou u weer een auto van dit merk kopen? misschien
Beoordeel deze review
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
