Fiat Punto 1.2 16v Sporting (2002)

autoreview

14 januari 2018 om 14:33

Uitvoering	Punto 1.2 16v Sporting
Versnellingen	6, Handgeschakeld
Bouwjaar	2002
Jaar van aanschaf	2017
KM-stand laatst	114.040 km

Il mio mostro aranciano

114.040 km
14 januari 2018

Wat kies je als je een autoliefhebber bent maar slechts 2500 euro wilt uitgeven. Wat kies je als het ook nog eens je eerste auto is en hem iedere dag gaat gebruiken.
Wordt het een Ford Fiesta of een Skoda Fabia, allebei redelijk veilige auto´s maar een tikje saai.
Nee ik ging voor een Fiat 1.2 Sporting in metallic oranje en wat een keuze is het geweest.

Ik kwam dit model tegen met 98700 km op de klok en een APK van 5 dagen oud. Ondanks mijn zorgen van het imago dat Fiat had als onbetrouwbare auto (in mijn gedachte), koos ik ervoor om hem te kopen. Met de gedachte dat ik +- 750 euro over zou houden aan reparaties.
Daarnaast was ik in één oogopslag verliefd op dit model, de sporting was me nooit echt opgevallen maar in deze kleur vind ik hem nog steeds heel bijzonder. De subtiele bodykit in combinatie van een toch wel zuinige 80pk 1.2, paste perfect naar wat ik zocht en ik nam hem.

De eerste rij impressie

De koppeling, man wat is die zwaar zeg. Nee dat was heel normaal voor een auto van die leeftijd werd mij verteld. En na een tijdje raakte ik er inderdaad aan gewend, het chassis is niet te stug en de acceleratie is goed te noemen. Verder ziet het interieur er best leuk uit, met de oranje accenten in het dashboard past het goed bij de kleur van de auto. En misschien nog wel het belangrijkst, ik paste goed in de auto. Met mijn 1.94 kunnen kleine auto's een probleem zijn, maar in de Punto kon mijn stoel zelfs relatief op het midden van de railling.

Voor mijn werk kon ik de week daarna gelijk de auto goed testen op een route van 200 km. De auto voelt stabiel aan op de snelweg, zelfs met 130km voelt die vertrouwd en volwassen aan. De zesde versnelling is ook een leuke feature, het mag dan wel voor benzine verbruik erop zitten, maar het voelt toch wel goed om een italiaanse "sport" auto te hebben met zes versnellingen.
Na een goede eerste paar weken begon ik me toch te irriteren aan de koppeling, niet omdat die zwaar was maar omdat het pedaal constant piepte. En omdat ik iedere dag in de file stond en WD40 of siliconenspray niet hielp liet ik het nakijken. De garage had het ingevet en het leek minder te zijn maar het euvel is helaas nooit echt compleet weggegaan. Wel viel het op dat het gepiep een stuk minder was wanneer het koud of geregend had, oftewel een auto met karakter.

Na een paar maanden leuk gereden te hebben begon opeens mijn motor waarschuwingslampje te branden, ik belde de ANWB en hun zeiden dat als dit zo langer zou blijven ik voor controle moest komen maar dat doorrijden geen punt was. Ze bleken gelijk te hebben want het bleek een kabel te zijn die de storing veroorzaakte wanneer deze verkeerd in de motor lag, nogmaals... karakter.
In de tussentijd was ook één van de voor lampen op en is deze vervangen en ging alles goed, totdat één van de ruitenwissers niet mee bewoog met de ander.
Ik had dit nog nooit gezien en vond het vrij bizar maar gelukkig bleek het om een stang te gaan die de twee ruitenwissers met elkaar verbind, een paar zip-ties verder en hij was weer gloednieuw.

In deze periode besloot ik ook om te proberen de deuk eruit te halen die er inzat sinds de aankoop. Na een quote van boven de 400 euro gehoord te hebben voor het repareren hiervan, besloot ik om zelf eens te kijken wat ik kon doen. Ik had van een vriend gehoord dat zijn 306 geen wielkast bescherming had aan die kant en ik hoopte dat dit bij de Punto ook zou zijn. Zo zou ik er makkelijk bij kunnen en proberen om de deuk er zachtjes uit te tikken. Wat bleek, niet alleen had iedere kant gewoon een wielkast ze waren ook nog eens vastgelast. Dus de volgende keer als de discussie oplaait van betrouwbaarheid en bouwkwaliteit tussen Fransen en Italiaanse auto's, une point pour L'italiano!

In de zomermaanden besloot ik één van mijn dromen uit te voeren, rijden over de Nordschleife. De heen rit ging prima, geen file, de auto voelde goed aan maar helaas geen ruimte voor een snelheidsrun. Eenmaal aangekomen deed weer één van de ruitenwissers het niet, de zipties waren kapot gegaan en ik had niks mee behalve een verbanddoosje. Wonder boven wonder bleek verband een stuk beter te werken dan zip-ties en de auto was weer, gloednieuw.
De dag was eindelijk aangebroken, de afgelopen twee dagen had het geregend maar vandaag zou het droog worden en het circuit zou vrij gegeven worden voor automobilisten. Wij kochten twee kaartjes en ik zou de eerste run doen, ik was vol zelfvertrouwen totdat ik in de rij stond naast m3's, amg's opc's en andere enge afkortingen.
De slagboom, kaartje erin slagboom omhoog en gaan en wauw . De sporting doet zijn naam eer aan voor de eerste 3 minuten had geen auto me ingehaald, sterker nog ik was ondertussen voorbij gegaan aan een nieuwe Fiesta ST en een Corsa OPC! Ondanks de 80pk bleek het chassis super, en ondanks was hagelijke momentjes van 130 en overstuur was dat één van de beste momenten van mijn leven, 11,5 minuut vlogen voorbij en toen was het de beurt van een vriend die mee was. Hij zag nogal wit na mijn poging en ik snapte na zijn beurt waarom, het is doodeng om als passagier ernaast te zitten.

Na een fantastisch weekend en een paar maanden verder kwam de eerste verhuizing, de Punto zou nu een verhuiswagen worden. Ook dit bleek geen punt want alle spullen pasten erin, zelfs 2 nieuwe Ikea kledingkasten tegelijk. Ruim zal ik het niet echt noemen maar voor een 3 deurs auto die kleiner is dan 4 meter, kan er opvallend veel meegenomen worden. Dit is mede omdat de achterbank heel simpel neer geklapt kan worden en in no time in "verhuiswagen mode"kan.

Na 13.000 km gereden te hebben in een half jaar bleken de voorbanden toch wel redelijk op. Dit had vast niks te maken met de Nordschleife... dus ze werden vervangen, later na de vakantie zou ik de auto wel even laten uitlijnen en dan kan die er weer tegenaan.
Na de vakantie richting de garage om de banden te uitlijnen en het ruitenwissersysteem te vervangen. Ondertussen zorgde het verband ervoor dat de ruitenwissers mijn auto aan het slaan was, dus opzich was het wel tijd om dit te vervangen. Er bleken echter meer kosten aan te komen na deze controle en ik stond voor een probleem. Kies ik ervoor om te investeren in een auto die mij zoveel plezier heeft gegeven maar ook ergenis, of kies ik voor een andere nieuwe auto. Na lang nadenken koos ik met veel moeite toch om over te gaan op een nieuwe auto, dit mede omdat ik ook nog een ander punt van mijn bucketlist wilde vervullen, cabrio rijden. Dus eind December na een goede aanbieding gevonden te hebben op een Opel Astra G cabrio in het donkerblauw, helaas niet zo'n leuke kleur als de Punto. Was de Punto ingeruild en op het moment van schrijven zal het nog een week duren voordat ik hierop over ga.

Conclusie

Na 15.000 km in mijn eerste auto kan ik alleen maar zeggen dat ik blij ben dat mijn keuze viel op de Punto. Ondanks alle vreemde punten aan onderhoud, heb ik hier meer plezier en verbintenis mee gehad dan ik ooit met een Fiesta of Fabia zou hebben gehad. Naast dat die sportief en verrassend ruim was van binnen rijd de Punto ook nog eens lekker zuinig, 1 op 17 is zeker mogelijk soms zelf 1 op 18. Het interieur ziet er goed uit en in die geweldige kleur komt de auto perfect tot zijn recht.
Als je het gehele verhaal hebt kunnen lezen is het waarschijnlijk al opgevallen dat ik compleet ben gevallen voor de Punto en met veel verdriet hem weg doe. Ondanks alle punten zal ik de Punto altijd als optie aanbieden voor diegene die een mooie, sportieve, zuinige, opvallende auto voor weinig geld willen hebben.
Ja, de Fabia en Fiesta zijn waarschijnlijk moderner en ja waarschijnlijk zullen ze niet opeens één ruitenwisser laten hangen terwijl de ander over je ruit en de ruitenwisser heen gaat.
Maar iedere keer als ik achterom kijk naar de Punto krijg ik een glimlach, en dan maakt al het andere eigenlijk niks meer uit.