Fiat Cinquecento 700 ED (1993)
autoreview
Signalement
| Uitvoering | Cinquecento 700 ED |
|---|---|
| Versnellingen | 4, Handgeschakeld |
| Bouwjaar | 1993 |
| Jaar van aanschaf | 2017 |
| KM-stand bij aanschaf | 36.000 km |
| KM-stand laatst | 43.000 km |
Crisismodel
Soms heb je van die auto's waarbij de eerste aanblik voldoende is om subiet kooplust op te wekken.
Tijdens een jubileumfeestje van autobedrijf Reinders uit Emmen viel mijn oog al op deze maagdelijk witte FIAT en was het al duidelijk: Ooit is deze kale schoonheid van mij.
Het heeft al met al toch nog meer dan een jaar geduurd voordat ik de stalling dusdanig had ingericht dat de dreumes een blijvend veilige plek geboden kon worden.
Waarom, kan men zich afvragen, waarom dan toch een Cinquecento.
Op zich zijn er meerdere redenen aan te voeren. Één ervan is dat FIAT na de Cinquecento/Seicento reeks eigenlijk is gestopt met het maken van echt kleine auto's met meer interieurruimte dan je zou kunnen bevroeden vanaf de buitenkant. Want wat zit er een bruikbaar interieur in dat ding zeg. Met vier personen is het echt niet behelpen in de FIAT. Een heel volwassen autootje met een voorspelbaar en aantrekkelijk weggedrag.
Een andere reden voor aanschaf was de staat waarin het orgeltje zich bevindt. Werkelijk helemaal nieuw met maar 36000 kilometer onder de Poolse Debica's. Voormalig trots bezit van een man die in zijn 71e levensjaar nog aan een nieuwe FIAT begon. En dat de oude baas zuinig was blijkt wel aan de staat van de auto. Nieuw van binnen, nieuw van buiten, ja zelfs nieuw van onderen. Rijden in weer en wind, njet! Pekel op de straat? Niet met de auto naar buiten.
Vreemd genoeg is de auto op kenteken gezet in Duitsland terwijl dit type Cinquecento alleen op de markt kwam om armlastig Italië en Polen aan een alternatief voor paard en wagen te helpen. En daarmee komen we vanzelf op een derde reden om juist deze FIAT in de armen te sluiten. De enige luxe in dit door nijvere Poolse handen in elkaar geschroefde automobiel, is een rechter buitenspiegel. Niet eens standaard, maar een duur betaald extraatje. Verder is de wagen zo kaal als Umberto's schedel. Geen wieldoppen, geen radio, geen uitstelbare zijruitjes achter en bovenal geen 900 cc viercilinder maar een watergekoelde 700 cc tweepitter uit de FIAT 126 BIS.
En in die krenterigheid schuilt juist de charme van deze Cinquecento. De amechtig brabbelende tweepitter weet met overtuiging het wagentje, tegen minimale drankconsumptie, naar de 120 km/u te zwepen. Het nieuwe rijden is deze motor een gruwel. Rijden in de stad gaat bij voorkeur in het eerste of tweede verzet. Boven de zestig kun je denken aan het inschakelen van de derde versnelling, maar waag het niet om nog voor de teller 80 aanwijst de bak in zijn vierde gang te meppen. Het blokje valt subiet dood en de acceleratiemeting kan verder met een zandloper gemeten worden.
Hoge toeren zijn meer het domein van de FIAT. En daarmee tovert de wagen als vanzelf een glimlach op je gezicht.
Wat een vriendelijk exemplaar is dit. Het rijden wordt vanzelf een feestje, het gaat niet heel snel in de praktijk maar voor het gevoel ben je een rally aan het rijden. Persoonlijk vind ik de 700 cc ED versie van de Cinquecento leuker dan een Sporting. Misschien omdat hij klinkt als een 2CV of omdat het puur een product is om de massa te motoriseren?
Rijden in de tweepitter is gewoon leuk en ontwapenend door zijn eenvoud.
Economisch is het ding ook nog. Met 1/16 kon je in 1993 nog best voor de dag komen. Qua gewicht is de auto ook een vedergewicht met 575 kilogram schoon aan de haak. Verzekeringstechnisch valt de schade enorm mee en onderdelen zijn gewoon te geef.
Ik heb de standschade weg laten werken door vier nieuwe Vredesteins te monteren, twee nieuwe aandrijfashoezen, rondom nieuwe remmen en voor een paar verse schijven, nieuwe bougies, een motorspoeling en verse olie, nieuwe wiellagers en volledig nieuwe vacuumslangen. Al met al een kostenpost van slechts 1000 euro inclusief arbeidsloon. Dus leeglopen doe je op zo'n Fiat niet. Overigens ging er enorm veel tijd zitten in het afstellen van het brandstofsysteem. De electronisch geregelde carburateur is gelukkig van Japanse makelij maar alle vacuumslangen en keerklepjes zijn Italiaans. En neem van mij aan dat er onwaarschijnlijk veel slangetjes, klepjes, verdelers en ander ongerief nodig zijn om de elektronische carburateur te laten communiceren met de geregelde katalysator. Maar het eindresultaat mag er zijn. Het motortje loopt als een zonnetje. En inmiddels zijn er ruim tweeduizend kilometers gemaakt met deze youngtimer.
De kers op de taart was een professionele poetsbeurt waardoor de FIAT uit 1993 nu rijdt en ruikt als een nieuwe.
Welkom in de stal dapper Italiaantje.
Taaie rakker
Tijd voor een tweede verslag want ik heb de Fiat inmiddels al weer een flinke tijd in bezit. Maar wat een ontzettend leuk wagentje is het. Feitelijk best comfortabel qua zitcomfort. En als je eenmaal goed weet in te schatten bij welk toerental het meeste motorkoppel voorhanden is dan is de dreumes ook nog relatief rap.
Ik merk dat ik het wagentje regelmatig in de weekeinden gebruik voor boodschappen of om de surfplankenmee te vervoeren. Op het WWW heb ik een stel originele dakdragers gevonden waardoor de functionaliteit van de auto flink is toegenomen.
Qua kosten hoef je het allemaal niet te laten. Wegenbelasting en verzekering zijn extreem laag (in totaal ergens tussen de €15 en €20 per maand) en het onderhoud is werkelijk voor een appel en een ei.
Omdat ik de auto heb gebruikt voor een kampeertrip door de voormalige DDR en een stukje Denemarken heb ik hem even goed na laten kijken.
Door de vrijstevige pruttel van de tweepitter en de alom aanwezige andere mechanische geluiden had ik niet in de gaten dat er een drietal gaatjes in de uitlaat waren gevallen. Voor een kort moment dacht ik aan dichtlassen, want waar haal je nou in vredesnaam een uitlaat voor een auto die nooit in NL op het leveringsprogramma heeft gestaan. Alras bleek dat ik voor nog geen € 58 inclusief verzendkosten een complete uitlaat van Pools fabrikaat vanaf de katalysator in huis zou kunnen krijgen.
Een degelijk stukje metaal, compleet met nieuwe rubbers en een perfecte pasvorm. Tja daarvoor zet je het lasapparaat natuurlijk niet aan. Nog even een remslangetje met een schuurplek in het rubber vervangen en de auto was klaar voor de trip van ongeveer 1700 kilometer.
En wat een geweldige reis is het geworden. De inderhaast gemonteerde tijdsgetrouwe radio met cassettespeler had weinig moeite om het motorlawaai te overschreeuwen, maar omdat het meerdere malen ver boven de dertig graden was heb ik vaak met open ramen moeten rijden. De Grundig moest zich door het gebulder van de wind schikken in zijn minderwaardige positie. Het maakte echter niets uit voor het rijplezier. Op de Duitse autobahn gaf de Fiat geen krimp en moeiteloos kon ik een gemiddelde van bijna 100 kilometer per uur aanhouden. Met af en toe een topsnelheid van 130 op de TOM TOM en een achteruitziende blik dorst ik ook vrachtwagens en caravancombinaties veilig te passeren.
Maar het blijft natuurlijk wel spannend om met zo’n oude kleine auto de kwade neuzen van de gemiddelde middenklasser in je spiegel te zien opdoemen. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de meeste automobilisten wel wat respect tonen en zelfs een duim opsteken in plaats van een middelvinger als het allemaal iets langer duurt.
Al met al een mooie trip gemaakt met een auto waarvoor ik steeds meer respect krijg. Fiat heeft hiermee destijds een goed concept neergezet. Betrouwbaar, relatief ruim, best comfortabel en goed doordacht.
Oh ja, het gemiddelde brandstofverbruik lag tijdens de trip op 18,5 kilometer per liter. Gek genoeg haalt mijn nieuwe tweecilinder Fiat Punto nog geen 14 kilometer per liter bij een identieke snelheid.
- Betrouwbaarheid5
- Prestaties3
- Comfort3
- Kosten5
- Zou u weer een auto van dit merk kopen? ja
Beoordeel deze review
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
