Citroën Acadiane (1982)

autoreview

Gebruikersreview

Uitvoering	Acadiane
Versnellingen	4, Handgeschakeld
Bouwjaar	1982
Jaar van aanschaf	2016
KM-stand bij aanschaf	39.000 km
KM-stand laatst	100.000 km

62.559 km
13 november 2017

Al van jongs af aan heeft de 2cv mij gefascineerd, een wat vreemd gevormde, ontzettend ouderwetse auto die toen toch nog zeer regelmatig in het verkeer te zien was. Al rond mijn 12e wist ik, een 2cv zou mijn eerste auto worden en de enige auto die dan nog moest volgen zou een ds zijn. Zodoende ben ik toen ik mijn rijbewijs haalde rustig aan op zoek gegaan naar een auto. Na af en toe wat marktplaatsadvertenties aan mijn ouders te laten zien kwamen we tot de conclusie dat het wellicht verstandiger was om bij een "echt bedrijf" te gaan kijken in plaats van particulieren. Zelf wist ik er namelijk nog vrij weinig vanaf en het is tegenwoordig toch een serieus pak geld wat je aan zo'n eenvoudig autootje uitgeeft.

Op een dag ben ik dus op de site van eendenspul te Esbeek gaan kijken wat zij te koop hadden staan. Allerlei leuke eendjes maar ook een nog leukere wagen, een acadiane van '82. Op kenteken een vierzitter, dus met achterbankje erin, lekker ruim en ook een iets minder vrouwelijke auto dan de 2cv. Wat ook meespeelde is dat mijn grootvader vroeger bij zijn winkel ook een acadiane heeft gehad, de auto waarin mijn moeder en tantes een deel van hun eerste kilometers hebben gemaakt.

Dus tijdens een lange schooldag maar eens gebeld naar eendenspul of ik de aca kon komen bekijken en jawel, dat kon. Dus uit school naar Esbeek gereisd om daar gelijk verliefd te worden op een ietwat roestige, mat geworden lichtblauwe aca met compleet doorgezakte stoelen. Maar ze startte, liep mooi en op een zonnige dag ben je dan al gauw verkocht, zeker omdat dit mijn eerste eendenervaring was sinds een jaar of 5. Dus na wat overleg thuis mocht ik mij op 19 jarige leeftijd eigenaar noemen van een citroën acadiane. Keurig afgeleverd met een nieuwe APK en een grote beurt.

Met het ophalen van de auto begon het grote avontuur van het eendrijden. Die dag was het helaas niet zo zonnig en bleek dat er toch wel wat gaatjes in het dak zaten waardoor ik water in mijn nek kreeg. Ook bleef het akelig koud in het autootje. Maar dat geluid, het eenvoudige rijden en de reacties van mensen onderweg maakten het toch allemaal goed. Die gaten en de doorgezakte stoelen zou ik nog wel een keer aanpakken.

Die zomer hebben we besloten om met de aca door Frankrijk te gaan toeren. Wel moesten te stoelen eerst echt opgeknapt worden want zo rijden was niet zo'n succes. Dus nieuwe rubbers, matjes en bekleding besteld, een middagje knutselen en het zat ineens stukken beter. Alleen jammer dat ik nu flink moet bukken om stoplichten te kunnen zien, dat geeft wel weer aan wat een hoogteverschil die "nieuwe" stoelen maakten.

En toen het grote avontuur. Achterbank eruit, kampeergerei achterin en rijden maar. Zo min mogelijk snelwegen, want dat lijkt het autootje niet zo leuk te vinden, maar het geeft ook een veel mooier beeld van de plaatsen die je bezoekt. De reis heeft slechts tweemaal tot problemen geleid. Het eerste was een verloren geraakte tankdop, waarschijnlijk op het dak laten liggen na het tanken (kan de auto niets aan doen dus) wat gelukkig snel weer opgelost was door de universele tankdoppen die vrijwel iedere Franse supermarkt blijkt te verkopen. Daarnaast brak diep in Frankrijk een deel van de eerste demper van de uitlaat af. Nog enkele malen provisorisch gefixt met ijzerdraad maar uiteindelijk toch maar besloten om met deze herrie door te rijden tot we weer in Nederland waren. Een prachtige reis van zo'n 2000km.

Ik laat trouwens elke 5000km een onderhoudsbeurt uitvoeren, om en om een kleine en grote beurt. Zolang hier geen noemenswaardige extra's aan het licht komen zal ik ze ook niet benoemen.

Eenmaal thuis de eerste demper en de achterbanden laten vervangen, zodat ik weer relatief veilig en verantwoord de weg op kon. Toen volgden weer vele probleemloze kilometers waardoor het onderhoudsbudget weer wat groter werd. Die winter kon de matige lak in een verkeerde kleur dus aangepakt worden. Dat mocht ik bij ons op de zaak doen (bijbaantje naast mijn studie werktuigbouwkunde) en is in een maand of wat gelukt. Ieder vrij uurtje ging ik weer naar de zaak om de schuren, rottigheid weg te werken en te spuiten. Dit duurde allemaal wel erg lang en werd erg duur dus toch maar besloten om de bak achterop de rollen. Welgeteld één avond werk en geen slechter resultaat dan het spuitwerk. Een echte restauratie komt wel als ik wat meer inkomsten heb.

Niet veel later kwam de Budapestrally op mijn pad. Een 7 dagen lange rit die vanuit Brussel naar het Hongaarse Boedapest gaat. Het idee is simpel, je schrijft je in als team, kleed je auto opvallend aan, krijgt iedere dag een kaart met eindbestemming en enkele opdrachten mee en je gaat de weg op. Ik heb me toen samen met een studiegenoot ingeschreven, de auto nog een grote beurt laten geven (die zat er toch aan te komen) en het avontuur kon beginnen. Hoewel de aca een ontzettend trage auto is kwamen we elke dag redelijk op tijd binnen, tot, midden in Noord Italië het noodlot toesloeg. Het ding begon te stotteren, kwam niet meer op toeren en had sowieso vrijwel geen vermogen meer. Ik ging gelijk uit van een ontstekingsprobleem en de meeste onderdelen hadden we toch bij ons. Dus op een parkeerplaats in de volle zon (35 graden) zijn we maar onderdelen gaan vervangen, van eenvoudig naar steeds moeilijker. 2 nieuwe bougies, bougiekabels en een nieuwe bobine later bleek hij nog altijd even slecht te lopen. Alles weer teruggewisseld dus, om eventuele extra problemen te voorkomen, en ons door een ander team naar een garage laten slepen. Uiteindelijk bleken de contactpunten en condensator compleet doorgebrand te zijn en konden we de auto de volgende dag weer ophalen. Helaas was de ellende daar nog niet voorbij. Hoe dichter we bij Boedapest kwamen, hoe verder het laadstroommetertje naar links bewoog. De dynamo vervangen gaf enige verbetering maar na een rustdag in Boedapest startte de auto toch echt niet meer. Een platte accu. Gelukkig startte het ding na aanduwen weer en konden we weer even vooruit. Helaas is de accu in Tsjechië definitief overleden. Weer gestotter, vermogensverlies en gelukkig net een snelwegafrit (we hadden wat haast) in de buurt. Een heel avontuur (en een dag) later een nieuwe accu kunnen machtigen en sindsdien geen enkel probleem meer gehad. Vermoedelijk is al deze elektrische ellende ontstaan door een rommelig aangesloten luchthoorn die toch wel erg veel spanning nodig had.

Bij thuiskomst weer een beurtje laten uitvoeren en daarbij bleek dat het remsysteem ook niet meer was wat het geweest was. Ik wist al wel dat ik onderweg wat LHM vloeistof bij had moeten vullen maar had er niet bij nagedacht dat dit dan ook ergens weer verdween. Een remklauwrevisie en nieuwe hoofdremcilinder bleken nodig om dit op te lossen. Ook gelijk een elektronische ontsteking in laten bouwen om de voorkomen dat die contactpuntjes het nog eens zouden begeven. Een hele verbetering in zowel het starten, het rijden met lage toeren en vooral het verbruik.

Na deze reis van zo'n 4000km heb ik er nog enkele duizenden probleemloze kilometers mee gereden door Nederland en België. Het vlakke land, weinig belading en een rustige rijstijl lijken toch beter te zijn voor het autootje. Het plan is wel om komende zomer weer een belachelijk lange reis met het ding te maken, de bestemming is alleen nog onbekend.

Afgekeurd

64.890 km
7 februari 2018

Na 5000km was het weer tijd voor een beurtje en dan kon de apk daar gelijk bij. Een bandje was versleten en de nooddop op de tank (de goede was weggehaald) was ook niet apk waardig, voor de rest had ik er alle vertrouwen in. De eendengarage had dit na het vervangen van bovengenoemde delen en een benzineslangetje ook, helaas bleek de keurmeester in een minder goede bui. Ze werd afgekeurd op rot aan het chassis. Achteraf bleek dat de keurmeester zijn schroevendraaier tussen twee met puntlassen aan elkaar bevestigde plaatdelen kon steken, geen geheel terechte afkeur dus. Afijn, de betreffende naden zijn kaalgehaald, volledig afgelast en toen vond de keurmeester ook dat de aca er weer twee jaar tegenaan kon. Wat meer kosten dan gehoopt en de auto een weekje kwijt geweest, maar dat vergeet je spontaan als je dan weer instapt. Dat gigantische stuur, de volledig steunloze maar heerlijke stoelen, het forse inveren zodra je instapt, die vrolijke blauwe motorkap voor je neus en het pruttelende tweepittertje maken alles weer goed. Ik rij dus weer vrolijk twee jaar verder, stiekem hopende dat de auto ooit nog echt gerestaureerd kan worden.

Koppeling?

73.603 km
28 november 2018

Het leek er even op dat ik afgelopen zomer niet met de aca op vakantie zou gaan. Een vriend wilde graag zijn fiat 500 uit 1971 gebruiken voor een ruim 4000km lange rit naar zuid-oost Europa dus ik heb me gezellig bij hem in de auto gevouwen. Na twee weken in het fiatje stapte ik weer in de aca en toen viel me pas op wat een ontzettend ruime en luxe auto dat eigenlijk is. Stoelen van een normaal formaat, een achterbak waarin je bijna kan verdwalen en een stevige 5pk meer dan de fiat. En dan heb ik het nog niet eens over het veergedrag gehad, wat is ie eigenlijk stabiel op de snelweg. Zo zie je maar weer, alles is relatief.
Aan het einde van de zomer toch nog een weekje vrij kunnen nemen en nog met mijn vriendin en de aca Frankrijk onveilig gemaakt. Ditmaal met een bed in de laadbak en een tent achterop. De foto's zullen een en ander wellicht verduidelijken. Het was zowaar een probleemloze vakantie, daar kan dat kleine Italiaantje nog wat van leren. Na de vakantie was het toch wel weer tijd voor een grote beurt, de teller stond inmiddels op ongeveer 72500km dus die had ik al 2500km uitgesteld (hoewel het originele boekje een onderhoudsinterval van 7500km aangeeft, zodoende kon ik er nog wel mee leven).
Uiteraard belde de garage me tijdens de beurt om te vertellen dat er nog iets niet helemaal lekker zat, dat ben ik inmiddels wel gewend. Dat de koppeling aan vervanging toe was had ik echter niet verwacht. Laten vervangen was op dat moment te duur maar sinds ik wist dat deze niet meer werkt zoals hij dat hoort te doen kon ik niet meer genieten van de auto zoals eerst. Toch maar wat aan doen dus. Materiaal om deze klus zelf te klaren bleek een euro of 100 te kosten en van de baas mocht ik de werkplaats wel gebruiken voor de grote operatie. Lang verhaal kort: na 12 uur arbeid, ik heb ook een hele hoop schoongemaakt, een ontzettend listige oliekeerring vervangen en een paneeltje overgespoten, rijdt de aca weer als een droom.
Inmiddels ben ik weer een kleine 1000km verder en alles lijkt goed te zijn gegaan. We kunnen weer voorzichtig een grote reis met de dame gaan plannen dus.

Nog altijd een trouwe reisgenoot

100.000 km
15 maart 2021

Na een kleine 5 jaar in bezit is het klokje dan toch eindelijk rond gegaan. 0km op de teller, maar als ik de geschiedenis erop na sla zal dat eerder 400.000km zijn. De auto rijdt nog altijd probleemloos maar dagelijks gebruik in weer en wind begint zijn tol wel te eisen.

Het grootste gat heb ik er echter zelf in gemaakt. Door het gebrek aan een open dak heb ik vaak naar een vervanger gekeken, met grote voorkeur voor een vroege dyane. Maar goed, het is mijn eerste auto, hij is verschrikkelijk betrouwbaar en de ruimte is toch ook wel erg prettig. Dus de stoute schoenen aangetrokken en de slijptol in het dak gezet om er vervolgens een stoffen kapje van een eend op te monteren. Wat een luxe, in 2 seconden zit je in de zon en met de waterdichtheid zit het gelukkig ook nog goed. Het kan toch zo eenvoudig zijn.

Dan de minder leuke gaten: roest... Vorig jaar heb ik een hoop laswerk aan de koets verricht, met onder andere nieuwe spatborden achter (voor de kenners: met smalle ribbel in plaats van de originele brede, ziet er weer wat klassieker uit) en een nieuw voorruitframe. Dat was hoog nodig en eigenlijk zit er nog veel meer werk aan. Stiekem hoop ik binnen nu en een paar jaar een betere koets te treffen om te laten verzinken en er voorlopig geen omkijken meer naar te hebben. Die zijn niet dik gezaaid, maar ik heb er geen haast mee gelukkig.

Het chassis heeft ook aandacht nodig. 5 jaar geleden was dat helemaal hard en goed behandeld tegen roest, maar na 5 jaar regen, pekel en bospaadjes (ik spuit haar uiteraard wel goed af na modder en pekel) is dat nu wel anders. Mijn voorkeur gaat uit naar een nieuw gegalvaniseerd exemplaar, maar als het huidige chassis met een beetje laswerk nog een apk mee kan ben ik ook dik tevreden. Vervangen kan altijd nog.

Op alle rottigheid na zijn er weinig mankementen geweest de afgelopen 25.000km. De gebruikelijke beurtjes, een nieuw einddempertje, een vervangen lichtschakelaar, wat aandrijfashoesjes en een soldeerpuntje in de ruitenwissermotor, maar dat mag op deze leeftijd geen naam hebben. Al met al nog altijd een hele fijne betrouwbare wagen. Niet snel, niet zuinig, maar wel nog altijd een lach op mijn gezicht zodra ik haar zie.

7,5