Alpine A110 GT (2022) #2

autoreview

23 mei 2023 om 21:26

Uitvoering	A110 GT
Versnellingen	7, Automaat met dubbele koppeling
Bouwjaar	2022
Jaar van aanschaf	2022
KM-stand bij aanschaf	24 km
KM-stand laatst	13.500 km

Bijna een jaar in de Alpine

13.500 km
23 mei 2023

Het moet zo rond begin 2020 geweest zijn toen ik (wellicht vanwege teveel tijd om na te denken door COVID) een tweede auto naast te Mazda MX-5 begon te overwegen. Niet dat ik als stadsmens überhaupt een auto nodig heb, maar een leuke hobby erbij kan nooit kwaad. In eerste instantie viel mijn oog op een eerste generatie Mazda RX-7, maar eigenaar van de lokale Mazda-werkplaats raadde dat met klem af en zei dat er veel leuke Mazda’s te vinden zijn die met een stuk minder problemen komen. Vervolgens passeerden allerlei ideeën de revue: van jeugdliefde Renault 5, via andere oude Renaults kwam ik uit bij de Porsche 911 (specifiek de tweede generatie 997).

Daarbij stuitte ik vooral op verkopers die al op voorhand riepen dat er over de prijs niet te onderhandelen viel (daar hadden ze ook wel een punt: die auto’s verkochten zichzelf immers toch wel in markt van dat moment), en een proefrit behoorde meestal ook niet tot de mogelijkheden zonder een voorlopig koopcontract. Uiteindelijk wees een verkoper bij Witmer & Odijk (de mij overigens wel liet proefrijden) mij erop dat zo’n 911, zeker met PDK, wel erg duur in onderhoud was, en er genoeg leuke(re) alternatieven waren als je ook zonder een Porsche-badge op de neus kon leven. Bijvoorbeeld de Alpine A110 die hij zelf in de showroom had staan. Daar had ik zelf nog niet aan gedacht, maar het wekte wel mijn interesse.

Aangezien ik me intussen al had neergelegd bij het budget voor een 997 GTS, behoorde een nieuwe Alpine ook tot de mogelijkheden. Ik ben daarom eens een kijkje gaan nemen bij Stam in Soest, en verkoopster Eva nam daar gelukkig wel ruim de tijd voor me. Na ongeveer een half jaar geaarzel, inclusief een dagje proefrijden op Circuit Zolder op uitnodiging van Stam, heb ik toegehapt toen er een auto voor de showroom onderweg was, die toevallig de door mij gewenste specificaties en een van mijn favoriete kleuren had. De Alpine werd op 11 juli vorig jaar geleverd, en een dag later ben ik er direct mee naar Zuid-Frankrijk gereden.

Voor wie veel bagageruimte geen vereiste is blijkt de auto een echte alleskunner. Met 300 pk is hij uiteraard behoorlijk snel, maar hij is vooral lekker wendbaar en toch ook verrassend comfortabel en ruim van binnen. Tijdens vakanties naar Zuid-Frankrijk, Corsica en Catalonië is de auto voor mij echt de perfecte reiswagen gebleken. Zeker op de routes nationales en kleinere wegen door de bergen rijd ik haast continu met een grijns op mijn gezicht. De MX-5 is wat dat betreft ook al een heerlijke auto, maar daarmee was ik na zes tot acht uur intensief sturen toch elke dag redelijk gebroken; dat is me met de Alpine nog niet overkomen.

Omdat het zo’n klein en licht autootje is, geeft de Alpine ook binnen de wettelijk toegestane snelheidslimieten veel plezier. Alle reden dus om zoveel mogelijk de Autobahn te mijden en het bochtige alternatief te kiezen. Een extra reisdag naar de bestemming is tenslotte vooral een goed excuus om een dagje extra te mogen rijden.

Na zo’n 13.000 km in negen maanden (waarvan minstens 11.000 km in het buitenland) kan ik dus een aardige balans opmaken, waarbij ik de Alpine vanzelf vooral vergelijk met de Mazda MX-5, simpelweg omdat ik twaalf jaar lang niets anders heb gereden. Overigens geen hele slechte vergelijking, want ik lees op het forum van Pistonheads regelmatig dat de MX-5 als alternatief voor de Alpine wordt gezien.

De Alpine is echter wel veel meer een volbloed sportwagen dan de MX-5. Waar de MX-5 vooral leuker is voor ritten in en rond de stad (zeker met de kap open), biedt de Alpine meer rijplezier in het buitengebied. De Alpine voelt degelijker en ligt strakker op de weg, op hogere snelheid voel je je als bestuurder wat dat betreft een stuk zekerder. De Michelin Pilot Sport 4’s die standaard worden gemonteerd helpen daar zeker ook bij, die heb ik daarom nu ook onder de Mazda.

Hoewel ik mijn hele leven heb geroepen dat echte rijdersauto’s handgeschakeld moeten zijn, heb ik de handbak nog geen moment gemist. De automaat met dubbele koppeling schakelt erg snel en op de juiste momenten, en desgewenst kan zelf met peddels aan het stuur worden geschakeld.

Heerlijk is ook de sportuitlaat. Het is het enige stukje rijkarakteristiek dat aanpasbaar is, maar is wel erg effectief. In de ’Normal’ stand is de uitlaat stil, wordt het start/stop-systeem gebruikt (althans soms, wanneer de auto daar zin in heeft), en schakelt de auto snel op, zodat je rustig, stil en zuinig kunt rijden. In de ‘Sport’ modus verandert dat: de uitlaat wordt luider en knettert zodra je gas terugneemt, en de automaat is geduldiger zodat je niet continu in het turbogat rijdt. In de praktijk schakel ik continu tussen beide instellingen: in dorpjes en steden schakel ik terug naar de stille modus en verder staat de auto in de sportstand. Dan is er ook nog een ‘Track’ modus, waarbij de auto eigenlijk handgeschakeld is en de automaat alleen ingrijpt als je een tijdje tegen de toerenbegrenzer aan zit. De elektronische rijhulpsystemen schijnen ook nagenoeg uitgeschakeld te zijn in deze stand. Ik heb het eerlijk gezegd nog niet getest.

Voor de langere ritten in het buitenland vind ik het erg prettig dat zaken als CarPlay standaard aan boord zijn. De speakers van Focal, inclusief subwoofer, bevallen ook prima.

Wat bij de Alpine wel echt beroerd is, zijn de grote draaicirkel en het zeer beperkte zicht naar achter. De achteruitrijcamera komt daarom goed van pas. Ook geen dingen om je serieus druk om te maken bij zo’n auto natuurlijk.

Wat me meer stoort is dat de kwaliteit van vooral het interieur beduidend minder is dan bij Mazda. Waar Mazda altijd goed in de buurt komt bij de merken die zichzelf graag als ‘premium’ omschrijven, lijkt het interieur van de Alpine voor een behoorlijk deel een bijeengeraapte verzameling van enigszins gedateerde Renault-onderdelen. Het ziet er qua ontwerp allemaal prachtig uit, en uiteraard weten we allemaal dat het bij een sportwagen helemaal niet om de details in het dashboard gaat, concurrenten als Lotus doen het wat dat betreft immers niet beter, maar het valt wel op.

Het bedieningspaneel van de airconditioning is weliswaar mooi geïntegreerd in het dashboard, maar hetzelfde ding als in een Twingo uit 2012. De vernuftige radiobediening van Renault werkt fijn, maar is ook niet de meest recente versie en gemaakt van een net afwijkende kleur plastic. De stuurhendels zijn dezelfde als in een eerdere generatie Clio, voelen niet degelijk aan en zijn ongevoelig in de bediening. Het schermpje op het dashboard is eigenlijk ook niet meer van deze tijd. In het algemeen hoor ik een stuk meer kraakjes dan ik in al die jaren Mazda heb gehoord. De menustructuur van het ICE-systeem is ook erg onhandig: om de equalizer van de stereo aan te passen moet je een eindeloos menu door, om vervolgens te kiezen uit vier varianten die allemaal niet een echt fijn neutraal geluid geven. De ergonomie is ook ver te zoeken: zo zitten de knoppen van de cruise control verspreid over het stuur en het achterste deel van de middenconsole. En dat terwijl andere merken al lang hebben aangetoond dat er op het stuur genoeg ruimte is voor zowel de cruise control als de radio en de telefoon.

Het is niet de kwaliteit die je verwacht in een auto van deze prijsklasse, en Mazda laat zien dat het voor de helft van de prijs veel beter kan. Maar goed, waar hebben we het over… zodra je eenmaal het naargeestige landschap van Holland en Vlaanderen achter je hebt liggen en even voorbij Brussel de snelweg verlaat is het weer genieten, en zijn alle ongemakken direct vergeten.