Uitvoering

Alfetta 2.0

Versnellingen

5, Handgeschakeld

Bouwjaar

1984

Jaar van aanschaf

1986

KM-stand bij aanschaf

99.000 km

KM-stand laatst

0 km

ERVARINGEN

4 februari 2006

Ik heb overigens een 1.8 van de laatste bouwserie, maar die komt in het AutoWeek-lijstje niet voor. Eerste eigenaar was een neef van mij, die hem als lease-auto verwierf. Na twee jaar, met bijna een ton op de teller, kon ik hem van de lease-maatschappij overnemen voor een derde van de nieuwprijs. Twaalf jaar lang, tot 1998, heb ik er als dagelijkse gebruiksauto mee gereden. Sedertdien staat hij in m’n garage naast de andere klassiekers, want van deze heerlijke auto kon ik geen afscheid nemen.

Het is nog een Alfa van het klassieke concept met de dubbelnokker, carburatie en volgens de transaxle bouwwijze (differentieël en versnellingsbak achter samengebouwd). Dat concept staat borg voor een fenomenale wegligging en een zeldzame bochtvastheid. De prijs ervan is een wat hakerige en indirecte schakeling. De prestaties zijn zeer behoorlijk voor zijn tijd. Het interieur is wat aan de smalle kant. Hoofd- en beenruimte zijn prima voor elkaar en de kofferruimte liet, zelfs na inbouw van een 80 liter LPG tank, nog een flinke ruimte over voor bagage.

Al met al heb ik met twee Alfetta’s in 18 jaar ruim 300.000 km afgelegd door heel Europa. Een heel fijne auto wanneer je er tenminste met gevoel mee wist om te gaan. Hij had enkele nukken maar die waren nooit van een aard, dat je er onderweg mee kwam te staan.

PROBLEMEN

4 februari 2006

Een paar weken na aanschaf, bij 102.000 km, blokkeerde de versnellingsbak tijdens het schakelen. Prise-as getordeerd en tandwielen beschadigd. Dat werd een donorbak uit een recente schade-Alfetta. Gedurende de volgende 220.000 km heeft deze bak zonder problemen gefunctioneerd. Twee keer een verbrande klep en een defecte benzinepomp. Bij 220.000 km is het blok gereviseerd omdat een zuiger iets begon te kantelen. Verder zijn in de loop der jaren alle componenten wel een keer gereviseerd of vervangen maar bij de gegeven kilometrage is dat natuurlijk niet zo vreemd.

Roest was bij het bouwjaar 1984 toch nog een probleem, zij het in veel mindere mate dan bij mijn voorgaande Alfetta uit 1976. Toen hij drie jaar oud was, begon echter ook hier het blik om de achterruit door te roesten en toen hij zes jaar oud was, de onderbakken van de portieren. Een typische Alfetta-kwaal. In de loop der jaren is de hele carrosserie gerestaureerd, veelal met NOS-plaatwerk uit de surplusvoorraad van dealers die Alfetta-onderdelen gingen opruimen. Thans is de auto nagenoeg roestvrij, op de paravaan onder de voorruit na.

Zoals bij haast alle Italianen uit die jaren, was ook hier het electrisch systeem van inferieure kwaliteit. Met enige zelfwerkzaamheid waren alle electrische problemen echter bijna altijd snel in eigen beheer op te lossen.

De van nieuw af aan ingebouwde LPG installatie was er natuurlijk nog één van de oude soort. Om de paar jaar betekende dat de verdamper vervangen. Ook is door backfire twee keer het luchtfilterhuis ontploft. Wanneer het koud weer was, moest de auto liefst ’op benzine’ worden stilgezet aangezien anders de kans groot was dat anders de volgende ochtend bij het starten de carburateur bevroor.

6,5