Ford Focus C-Max

De Ford Focus C-Max heeft maar een kort bestaan gehad: van 2003 tot 2007. Na de facelift in 2007 ging de auto verder onder de naam Ford C-Max. De Ford Focus C-Max is technisch gebaseerd op de tweede generatie Focus en heeft dus ook de bijzondere control blade achterwielophanging. Alleen kwam deze MPV eerder op de markt dan de standaard Focus. De interne code voor de Ford Focus C-Max is C214. De auto is gebouwd in de fabriek in het Duitse Saarlouis.

In tegenstelling tot de vele concurrenten, is de Focus C-Max geen zevenzitter. Wel is er een flexibele achterbank die op vele manieren – desnoods diagonaal - te verstellen is. Alleen de simpelste uitvoeringen hebben dat systeem niet aan boord.

Ghia

In de Focus C-Max zijn de 1,6-, 1,8- en 2,0-liter benzinemotor leverbaar. De 1.8 bestaat ook als Flexifuel. Daarmee is de C-Max geschikt voor het rijden op E85, een aanduiding voor bio-ethanol brandstof. Diesels zijn de 1,6-, 1,8- en 2,0-liter TDCi-motoren. Een innovatie aan de C-Max is de 'premium'-middenconsole; onder meer met een elektronische handrem. Die console is standaard op de luxueuze Ghia-uitvoering.

In april 2007 verschijnt de gefacelifte versie. Die auto is optisch en technisch aangepakt. De naam wijzigt in Ford C-Max, de aanduiding Focus vervalt dus. De voorzijde van de Ford C-Max is vormgegeven volgens het nieuwe 'Kinetic Design' en de achterlichten krijgen LED-techniek. Verder is opvallend dat de verlichting van het dashboard verandert van groen naar rood. In december 2010 wordt de Ford C-Max afgelost door een compleet nieuwe generatie. Die bestaat ook als Ford Grand C-Max. Dat is een zevenzitter.

Alternatieven voor de Ford Focus C-Max zijn

Citroën C4 Picasso

Fiat Multipla

Honda FR-V

Kia Carens

Mazda 5

Nissan Almera Tino

Opel Zafira

Renault Scénic

Toyota Corolla Verso

Volkswagen Touran