Weblog Bas - De zin van nepgeluiden

Over de oorzaak heb ik een vermoeden. Kunstmatige geluiden in EV’s zijn niet echt en daarom blijven ze niet hangen. Je kunt wel motorgeluid willen imiteren, de geluidsrespons op het stroompedaal blijft kunstmatig. Daarom wordt de akoestische smaakstof geen onderdeel van de rijervaring en draagt wat je hoort niet bij aan de emotie van het rijden.

Toen ik hoorde dat BMW bij componist Hans Zimmer soundscapes had besteld was ik vol verwachting. Ik bewonder Zimmer; zijn filmmuziek voor Interstellar vind ik verpletterend aangrijpend. En ik had goede hoop dat BMW dit vraagstuk creatiever aan zou pakken dan de concurrentie. Het enthousiasme werd al iets minder toen ik Renzo Vitale, creative director sound bij BMW, met alle denkbare metromanclichés de achterliggende bedoelingen voor de i4 M50 hoorde toelichten. Ze wilden bij BMW pure emotie, kippenvel. Een explosief geluid met zachte ondertonen van stromende energie, krachtig en zachtmoedig.

Het resultaat, bij BMW Iconic Sounds genaamd, beviel me niettemin best aardig. In de sportstand zette de elektrische i4 een leuke strot op. Maar weer deed het me weinig. Wat ik in de i7 en iX vervolgens aan Iconic Sounds meekreeg des te meer, zij het dat ik ze op geen enkele manier met rijden associeerde. De meerstemmige synthesizersoundscapes in de diverse rijsettings van Sport tot Relax en Theatre zijn een lust voor het oor maar een raadsel voor de automobilist. Die krijgt het gevoel met zijn stroompedaal een gigantisch psychedelisch muziekinstrument te bedienen in de geheimzinnige ceremonie waarvoor de auto de kapel is. Wat ik er als luisteraar wél interessant aan vind is dat Zimmer uit het keurslijf van platvloerse motorimitaties brak. Je hoort hem als de kunstenaar die hij is poëtisch spelen met het idee reizen. Hij heeft muziek geschreven bij een film met jou in de hoofdrol. Boeiend en verrijkend, maar voor het BMW-gevoel doet het niet veel.

Zo’n auto moet het toch van zijn fysieke touch and feel hebben. Bij snelle EV’s, en dat zijn ze allemaal, communiceren windgeruis en bandengeluid de acceleratie al behoorlijk effectief. De versnelling zelf is opwindend genoeg, extra geluid voegt aan die ervaring weinig toe. Misschien komt dat nog. Volgende week haal ik de Ioniq 5 N op. Volgens collega’s moet hij qua geluidsbeleving een sensatie zijn. Ik hoop het. Dan kan ik dankbaar mijn ongelijk bekennen. Vooralsnog blijf ik sceptisch over de toegevoegde waarde van geluidssoftware.

Dat is ook een beetje hierom. Toen ik de Taycan weer bij de importeur had ingeleverd, werd ik onderweg naar mijn parkeerplaats gepasseerd door een stapvoets rijdende 911 GT3. De iets boven stationair draaiende vierliter zescilinder ging door merg en been, alsof een massa vloeibaar beton vol roestig ijzer over het asfalt golfde. Dit is de auto waarin ik, opgejut door het hysterische gegrom achterin, in Duitsland zomaar 300 reed. Hij maakte hel en verdoemenis in me wakker. Ik rook weer het gevaar, ik voelde de opwinding. Dat gore, dreigende, waanzinnig intense geluid was echt. Met een melancholieke zucht stapte ik in mijn fluisterstille stekker-BMW’tje.

Laat het geluidenpotje staan, fabrikanten. Dat geeft rust in huis. En zet in plaats van Iconic Sounds gewoon muziek op in je BMW. Ook dan hoef je niet Zimmerloos door het leven. Interstellar staat op Spotify. Trap elke keer als je dat aanzwellende orgel hoort het stroompedaal even vol in. Magisch. Want het is met geluid als met de liefde; alles of niets.