Tom Tom-cabbie

'The Knowledge': het is een term die veel  Londense 'black cab' taxichauffeurs  koude rillingen bezorgt. En terecht, want we hebben het hier over het heftigste stratenkennisexamenever.  Uit je hoofd de weg weten in 25.000 Londense straten en pleinen is niet goed genoeg: de kandidaat moet van een door de examinator gekozen punt A, dat op iedere plek in de stad kan liggen, naar een al net zo lukraak gekozen punt B navigeren. Via de gunstigste route welteverstaan. Mis je een straat en blijkt je rit niet optimaal in elkaar te zitten, dan is de kans op de felbegeerde taxilicentie alweer zowat verkeken. Voorbereiden gaat gepaard met urenlange bloksessies boven de kaart van Greater London. En dan de praktijktraining: voor veel aspirant-chauffeurs betekent het zo'n twee jaar oefenen door met gevaar voor eigen leven door de Londense straten scheuren op een oude brommer.

Vol vertrouwen stap ik vrijdagavond laat in bij zo'n cabbie. We rijden in de goede richting, maar het specifieke adres... dat kent hij niet. Ik bel even vooruit met mijn bestemming. "No worries, gebeurt wel vaker. Ons straatje ligt op de kaart precies in een vouw, en dat weten ze dan toch net niet te vinden. Ik geef je wel wat instructies, dan zijn jullie er zo."

Maar dat druist in tegen de Britse taxi-trots. In plaats van te luisteren naar de Nederlandse passagier op de achterbank, luistert de cabbie liever naar een klein Nederlands apparaatje: een Tom Tom Go. Koortsachtig, maar tevergeefs, scrollt hij door het kaartenmateriaal. Ook hier lijkt er sprake van een (virtuele) vouw te zijn. De chauffeur is nog steeds niet voor rede vatbaar en raakt licht geagiteerd: this Tom Tom iscrap! Ik ga te voet verder en vind dankzij de telefonische beschrijving feilloos m'n bestemming.

Vraagt u zich wel eens af of we ons soms niet een beetje al te afhankelijk opstellen van al die nieuwerwetse apparatuur? Als zelfs iemand met 'The Knowldege' zich er ongeremd aan overgeeft, is die vraag voor mij wel beantwoord.