Toeterende boeren

Mijn haren gaan recht overeind staan als mensen toeteren als ze afscheid van elkaar nemen of ergens arriveren. En meer mensen ergeren zich er aan. 'Een boerse gewoonte,' hoorde ik laatst eens iemand zeggen. "Mensen die toeteren staan er niet bij stil dat ze er mensen in de buurt mee storen. Ze leren het zichzelf aan omdat ze komen uit en omgeving waar er geen buren dichtbij zijn." Inderdaad. Hier wordt beweerd dat de toeteraars van het platteland komen. "Het lijkt wel apengedrag," verzuchtte iemand anders toen er onlangs weer een nodeloos werd getoeterd in de straat. "Apen die roepen ook altijd even of beuken zichzelf even of borstkas als ze er aan komen. Even lawaai maken om te laten weten dat je er bent." Nooit doen dus, dat nodeloze getoeter. Het is een vervelende, primitieve gewoonte. Het heeft geen ander effect dan dat je er anderen overlast mee geeft. Ik geloof zelfs dat de toeteraars het doen uit automatisme; ze zijn zich er niet eens bewust dat ze zorgen voor irritatie. Mocht u die gewoonte bij zichzelf ontdekken, denk dan nog eens aan mij als u het doet en leer die vervelende gewoonte af.