Thijs van de Toren

Voor rij-introducties worden we door de fabrikanten naar leuke locaties meegetroond, maar decors voor de uitgebreide tests moeten we zelf steeds weer verzinnen. Dat valt niet altijd mee, maar je komt wel de leukste dingen, en soms de raarste exponenten van ons soort tegen.
Zo waren we afgelopen maandag in het Zuiderzeedorpje Marken, waar ik me heen had laten lokken door de prachtige vuurtoren. Nadat we hadden betaald om per auto Marken binnen te mogen, togen we naar het Paard van Marken. Helaas, de laatste meters werden geblokkeerd door een paaltje met slot. Ik vroeg aan de manke grijsaard die wat in de grond zat te krabben of hij de sleutel had en zo ja, of hij het paaltje misschien even wilde weghalen. De man gromde dat hij met zijn gebroken poot niet van plan was de sleutel helemaal uit zijn huis te gaan halen. Bovendien, zo zei hij, komt parkeerbeheer hier elke twintig minuten controleren. Ik keek bedenkelijk naar het godverlaten weggetje, waar misschien elke twintig jaar een auto komt, en besloot het risico te nemen. We zagen onze set al in het water vallen, toen de man ineens naar zijn auto liep en daar de sleutel uit pakte. Ik bedankte hem en even later stonden onze auto's op de dijk. 
Helaas bleek de Golf van de vuurtorenman in de weg te staan. Ik vroeg hem daarom of hij zijn auto misschien even een paar meter naar achteren wilde zetten. In een plotselinge opwelling begon hij te vloeken dat hij niet bezig blééf. En hij liep weg. Jarenlange eenzaamheid doet vreemde dingen met de menselijke geest. Gelukkig hebben we om het Golfje heen kunnen schieten.