Romeo's rebound

Wat vooraf ging: na de nodige Alfa-blues wordt de comateuze 156 onder kundige regie van de ANWB afgevoerd naar de leverancier. De garage is gepast beschaamd en gaat direct aan de slag. Het koppelingspedaal  is losgeschoten. Mogelijk een foutje van de werkplaats, zo geeft men zelf toe. De elektronicastoring heeft wat meer voeten in de aarde maar wordt al snel gezocht bij 'de bedrading'; in de stuurkolom. De 'contactschakelaar', een stuk zwart plastic met stekkeruitgang dat direct is verbonden met het contactslot, heeft het laten afweten. Een nieuwe wordt bij de importeur van het schap geplukt. Sindsdien is de 'macchina' weer bij de les. Dat neemt niet weg dat er de maandagochtend na het pechweekend de nodige hilariteit heerst op de redactie. Volvo-rijder stapt over op Alfa Romeo en de sceptici hoeven amper 24 uur te wachten op hun gelijk. Zelfs een Peugeot 307-chauffeur (de prestaties van diens voertuig in de AutoWeek Tevredenheids Trofee  maken een pechgevalletje welhaast tot een statistische zekerheid) noemt mijn autokeuze 'gewaagd'. Ik hoor het gelaten aan. Maar nu zijn we twee weken en ruim 1.200 kilometer verder. In een fantastische auto met koele climate control, 'n hartverwarmende motor, en een mooi constante koelvloeistoftemperatuur. Een ding is duidelijk. De Alfa verdient een (tweede) kans; life's too short for boring cars . Nu maar hopen dat de bella zich een beetje blijft gedragen. We vormen een heerlijk sturend span, en zo'n spetterende relatie beëindig je niet zomaar. Bovendien ziet deze auto er gewoon prachtig uit. Zelfs wanneer je bij het tanken het koetswerk bekijkt, schuin vanaf de achterkant, is het design in perfecte balans. Liefde verblindt, er is geen ontkennen aan. En dan zijn er nog de mensen - ze bestáán - die beweren dat de (rij-) beleving die een 156 biedt helemaal niet afwijkt van, pak ' m beet, Golf of Astra. Ik kan alleen maar hopen dat ze snel een behandeling krijgen om hun afgestompte zintuigen weer nieuw leven in te blazen. Waar is het volgende klaverblad? Avanti!