Permanente milieuramp

14 december 2006 om 10:00

Er zijn weinig landen in de wereld die zo hun best doen het braafste jongetje te zijn als Nederland. Terwijl de grote Europese lidstaten zich met voortvarendheid onttrekken aan hun betalingsverplichtingen, storten wij grif ons zuurverdiende geld in de grote Brusselse geldvernietigingsmachine. Ook op gebied van milieu zijn wij haantje de voorste en daar ben ik eigenlijk wel een beetje trots op. Alhoewel we daar ook in doorschieten. Want een paar procent meer fijnstof is voor ons genoeg reden om een chronische verkeerstrombose gewoon te laten voortbestaan. Dat is net zoiets als wanneer je een hartpatiënt geen bypass geeft omdat hij er wel eens uitslag van aan zijn knieën van zou kunnen krijgen.

Hoe volkomen onzinnig onze milieuhysterie eigenlijk is, ervoer ik afgelopen week, toen ik voor een bezoek aan Isuzu in Bangkok was. Op een vrij te besteden middag ontvluchtten wij ons hotel, een superluxe enclave binnen de bittere armoede, om het échte Bangkok te proeven. En dat 'proeven' pakte letterlijker uit dan we hadden gedacht. Toen we na een paar uur terug in het van kelder tot nok ge-airco'de hotel kwamen, voelde mijn luchtpijp aan alsof ik een uur met mijn lippen rond de uitlaatpijp van een oude diesel had gelegen, trokken mijn ogen en straalde ik in de smetteloze atmosfeer van de lounge een scherpe walm van tweetakt- en dieselwalm uit.

Wat wij per jaar besparen, wordt hier per seconde weer uitgestoten. En niet alleen in Bangkok, maar ook in Shanghai, Beijing, Jakarta en al die andere permanente milieurampen. En we kunnen het ze niet eens kwalijk nemen. Decennia lang hebben wij de boel vergiftigd en uitgebuit, en net nu zij van de moderne welvaart beginnen te snoepen, moeten wij ze vertellen dat het nu afgelopen is?

Ik denk dat wij de Kyoto-afspraken maar even naast ons neer moeten leggen, als de bliksem onze eigen trombose genezen en met de miljardenschade die daarmee wordt bespaard de nieuw opkomende economieën helpen de boel milieutechnisch zo snel mogelijk op orde te krijgen. Misschien is er dan nog een toekomst voor deze planeet.

Studeerde Frans en automobiel management, maar wilde eigenlijk altijd schrijven, niet noodzakelijkerwijs over auto's. Werd entertainer op diverse Franse campings, toetsenist bij een hardrockband, product manager tuinbouwmachines in Duitsland, bestelwagenverkoper, bedrijfsadviseur en in 2000 eindelijk journalist. Leerde het vak in de praktijk bij vakblad Automotive en stapte in 2005 over naar AutoWeek. Sluit zich in zijn vrije tijd graag op in zijn eigen muziekstudio, verzamelt instrumenten, verslindt boeken, fotografeert en heeft een fascinatie voor geschiedenis, met name de 19e eeuw. Is gek op dieren, vooral katten, de zee en woeste, onherbergzame landschappen. In de garage staat een Mazda MX-5 tweede generatie.

22 Bekijk reacties