Overmoedige VW-bestuurders

19 september 2005 om 13:00

Afgelopen weekeinde reed ik in een Honda NSX, van stoplicht naar stoplicht en drempel naar drempel en constant opgehouden door rijdende chicanes. Leuk is anders, maar met zo'n exoot leer je wel meteen de verschillende types automobilisten kennen. Mensen die niets om auto's geven en je het liefst zo lang mogelijk ophouden op de linkerstrook van de snelweg, kenners die wanneer ze de NSX in de achteruitkijkspiegels zien opdoemen meteen naar rechts gaan en dan zijn er altijd nog 'mannetjes', die denken dat ze die opgefokte CRX wel even naar het tweede plan kunnen verwijzen. Da's dan weer wel vermakelijk. En negen van de tien keer rijden ze in een Golf. Zo stond ik gisteren voor een verkeerslicht te wachten. In m'n spiegel kwam een groepje aan van een stuk of vier VW Golfjes, verlaagd en gepimpt, en een VW Polo G40. Het groepje VW-vrienden was vast op weg naar de parkeerplaats van een McDonalds, om al milkshakelurkend en hamburgerhappend de prestaties van hun auto's te bespreken. De G40, een snel karretje trouwens, werd naar voren geloodst en kwam naast de NSX staan. Twee maten van de bestuurder reden in een Golf om ons heen, door het rode verkeerslicht en staken een drukke kruising over om een eindje verder te gaan staan wachten. En wat denk je? De Polo dacht het op te kunnen nemen tegen de 280 pk sterke Honda! Geen partij, natuurlijk. De twee vrienden die het van een afstandje bekeken, reageerden heel verontwaardigd naar me, zo van 'ja, hè, hè, vind je het gek met die NSX.'Ja, hallo! Zij begonnen. Overigens zijn het niet de enige dappere VW-rijders die het afgelopen weekend probeerden. Tot drie keer toe joegen Golf-bestuurders hun 'bolide' ver in de toeren, om maar vooral die NSX los te rijden. Hoe komt dat nou? Maakt het VW-logo echt zo overmoedig?

Na 20 jaar bij AutoWeek zo’n beetje alles wel gedaan en meegemaakt. Sinds 2012 chef redactie maar streeft er nog altijd naar om tien procent van zijn werk te laten bestaan uit bezigheden met auto’s zelf. Da’s tenslotte toch de reden dat -ie dit werk is gaan doen. Passie voor auto’s van kleins af aan, spelde op zijn twaalfde testjaarboeken, kocht de eerste AutoWeek een paar dagen voor zijn dertiende verjaardag van zijn zakgeld. Jawel, dat ene nummer dat in januari 1990 voor een gulden in de winkel lag. De oorzaak van dat velen nog denken dat AutoWeek de eerste jaren altijd een gulden kostte, maar op de tweede stond toch echt een prijs van Hfl. 1,95! Dat hij twaalf jaar later zelf in dienst zou treden bij het autoblad had hij nooit gedacht. Na de middelbare school bracht de opleiding HEAO-economisch linguistisch, zeg maar een soort CE met extra aandacht voor vreemde talen, hem bij de BMW-importeur, en later die van Opel. Een carrière in de autobranche was het beoogde pad, maar het liep anders. Eind 1999 zocht een journalistiek bureau een autoredacteur, en zo kwam hij terecht in de autojournalistiek. Iets meer dan twee jaar later was daar de overstap naar AutoWeek. Tests, nieuws, bijdrages aan de occasionrubriek en een jaar later ook in bezit van een racelicentie. Twintig jaar bij een werkgever, het is iets dat niet meer van deze tijd lijkt maar sowieso is het werk door de jaren heen zo vaak veranderd dat je bijna geen jaar hetzelfde doet qua werk. En de veranderingen in autoland gaan momenteel sneller dan ooit, dus ook dat maakt de werkzaamheden anders. Sinds 2021 naast chef redactie ook coordinator online.

83 Bekijk reacties