Morgen gaat het sneeuwen...

Vorige week waren we voor een reportage in Tsjechië. In tegenstelling tot het eendaagse hoopje sneeuw waar we ons hier in Nederland tevreden mee moesten stellen, lag het Ertsgebergte – in het noordwesten van Tsjechië – bedekt onder een mooie, maagdelijke witte deken. Met onze vierwielaandrijving en winterbanden waren we op gladheid voorbereid. Op een gegeven moment stonden we te fotograferen bij een of andere gehavende woonwagen, wat het onderkomen bleek te zijn van een viertal bonkige bouwvakkers. Hun grote blauwe bus, een in kennelijke staat verkerende Daewoo Lublin, stond op nog geen meter van de achterbumper van onze splinternieuwe BMW X3. Het half besneeuwde modderpad waar de keet aan gehuisvest was, bleek eenrichtingsverkeer. Terwijl ik al scenario's voor me zag van een hopeloos spartelende Beemer in de taaie Tsjechische bagger, gebaarde de norse chauffeur me onvriendelijk en minstens zo dringend door te rijden en verderop te keren. Gelukkig kreeg ik de neus van de X3 met relatief weinig moeite weer in de juiste richting.
Ondertussen vroeg ik me af hoe die kerel in die oude Daewoo-bus met gladde bandjes dat van plan was te gaan doen. De remedie bleek even simpel als onorthodox: zo hard mogelijk omhoog de prut in rijden, wielen indraaien, al glijdend achteruit steken, beetje 'wiegen' met de bus en net zo lang draaien, steken, slippen en manoeuvreren totdat het blauwe gevaarte de terugweg over het blubberpad weer kon aanvaarden. Een bijzonder schouwspel. Natuurlijk had 'ie dit vaker gedaan. Waarschijnlijk z'n hele leven al. In Tsjechië kijken ze niet op van een laagje sneeuw meer of minder. Laat staan dat ze er zenuwachtig van worden. Nee, dan wij Hollanders. Bij een dreigende, eventueel misschien al dan niet potentieel vallende sneeuwvlok geven we een heus 'weeralarm' (da's nieuwerwets voor 'morgen gaat het sneeuwen') af, waarna heel het land in blinde paniek eerder naar of helemaal niet ván huis gaat. Wij hoorden de verhalen van het thuisfront in Tsjechië met verwondering aan. Het punt van dit verhaal? Eigenlijk geen. Ja, deze: misschien moeten we ons met z'n allen niet zo gek laten maken door de elementen. Van een beetje wind, regen of sneeuw is volgens mij nog nooit iemand gesmolten. Houd er alleen even rekening mee.