Monsieur Frère

In 2001 was ik in Frankrijk voor de introductie van de Speedster van Opel. Samen met wat collega's waren we opgehaald van het vliegveld om vanaf daar naar een leuke locatie te worden gebracht: een bescheiden landhuis dat in een doodstille vallei aan een riviertje lag. Ik herinner me nog exact dat we de oprit opreden waar een keurig gepoetste Porsche 911 met een kenteken uit Monaco stond na te tikken. De stokoude bestuurder wandelde – handen op de rug gevouwen – wat rond door de tuin. Het was Paul Frère die 's morgens uit Monte Carlo was komen rijden en nu voor Road & Track een stukje ging sturen en schrijven, zoals hij dat al jaren deed.

Frère was een legende onder publiek, maar zeker ook onder pers. Hij werd twee keer tweede in de 24 uren van Le Mans, in 1955 en 1959, en won die wedstrijd in 1960 met auto's die nu voor miljoenen van museum naar museum worden verplaatst. Tussendoor reed hij Formule 1 en werd hij zevende in het kampioenschap van 1956 plus schreef hij nog eens eindeloos veel kleinere wedstrijden op zijn naam. Afgelopen zaterdag overleed Frère op 91-jarige leeftijd in Brussel, maar tot kort voor die dag reed hij nog op de limiet.

Wat de man zo bijzonder maakte was dat hij er niet alleen heel erg verzorgd uitzag, maar ook  als een breekbaar uitziend baasje. Broos. Maar in werkelijkheid was Frère de kwiekheid zelve, op zijn allerzachtst gezegd. Eenmaal achter het stuur van een auto was de Belg een durfal, die zelfs jonge ventjes (zoals ik) het snot volledig voor de ogen kon rijden. En dat ook regelmatig deed. Tijdens die Speedster-reis durfde ik hem amper aan te spreken, maar dat bleek ook niet nodig. De Grote Monsieur Frère sprak mij aan. We babbelden over de tuin en over de auto. Frère stapte – alleen – in de Speedster en ging zijn verhaal achterna.

Ik heb niet eens geprobeerd om hem bij te houden.