Mini-moe

Van de 25 jaar die AutoWeek dit jaar bestaat heb ik meer dan de helft van heel dichtbij meegemaakt. In januari 1990 kocht ik van mijn zakgeld nummer 1, voor een piek, 12 jaar later trad ik er in dienst. Noem een auto en ik weet nog in welk jaar we hem tegen welke auto's getest hebben, negen van de tien keer weet ik nog welke kop er boven het verhaal stond. Een afwijking, maar erg handig zo nu en dan. Hoogtepuntjes? Mijn Oost-Europa-trip in het eerste jaar bij AutoWeek. Met een Skoda Superb reed ik door de voormalige Oostbloklanden, sprak ik met voormalige Trabant-ontwikkelingschefs, FSO-medewerkers en kreeg ik de plannen voor de wederopbouw van het merk Dacia te zien. 11 dagen van huis, fantastische wegen door de Karpaten, dat werk. Zulke trips blijven je lang bij. Multitests op de Stelvio-pas met achtcilinder-SUV's, hogesnelheidsessies op Autobahn 31, zulke klussen kwamen erbij toen we GTO gingen maken en tegenwoordig sta je net zo makkelijk op een Spaanse vlakte tegen een cameraman te praten over een nieuwe auto waarmee je aan het rijden bent en twitter, facebook of snapchat je wat in het rond over je belevenissen. Wat is er veel veranderd. Veel ook niet. AutoWeek zal altijd aandacht schenken aan de auto's voor de gewone man. Die nieuwe B-segmenter is voor ons belangrijker dan GT3 RS die nog weer sneller over de Ring racet. Al zijn we natuurlijk niet te beroerd zoiets ook mee te nemen op onze enorme hoeveelheid kanalen. Dat is het leuke van werken bij AutoWeek, het ene moment rijd je in een 3-cilindertje met raamslingers, het andere zoef je met een twaalfcilinder over glad asfalt in een exotisch oord.