Lang leve Lada!

We zijn gewend geraakt aan het idee dat rijplezier een dure grap is. Kijk naar de catalogusprijzen van een Golf R32, een Porsche 911, een Subaru Impreza WRX STI. Need I say more? Kapitalen. En daar gaan mensen mee rondrijden in een van de beroerdste autolanden van de wereld, met files op elke straathoek. Zo'n auto kopen heeft alleen nog zin als je in Venlo of Maastricht woont, met Duitsland in je achtertuin.
Goed, ik heb boter op m'n hoofd. De auto die ik nu rijd trekt in zes seconden naar de honderd. Waanzin. Maar daarvoor heb ik hem ook niet gekocht. Ik koop wat ik mooi vind, en het is een bijzonder ding - de acceleratie is bijzaak. Hard rijden kan ik toch vergeten, of ik nu Seicento rijd of in een Benz met 'E500' op de achterklep. Alleen op opritten en klaverbladen kan de snoeihard geveerde Duitse tank zijn tanden laten zien.
Toch weet ik sinds een week of twee dat de Nederlandse automobilist zich ook op Hollands grondgebied fantastisch kan afreageren. Mits hij het asfalt mijdt. Offroad
Met terreinrijden had ik nooit veel op, vermoedelijk omdat ik het nog nooit gedaan had. Maar vorige week speelde het lot me een Lada Niva in handen. Die spotgoedkope Rus is al dertig jaar ongewijzigd in productie. Het is de kaalste auto die in Nederland te koop is. Zelfs airbags en centrale deurvergrendeling ontbreken. Alles staat in dienst van dat ene unique selling point: vierwielaandrijving voor een habbekrats. De Niva kan maar één ding goed: op onverhard terrein bergen verzetten. Het ding heeft in 4x4-kringen een reputatie hoog te houden, hoor ik van de kenners. Je schijnt er echt de steilste hellingen mee te bedwingen.
We naderen vliegveld Eelde. Over de openbare weg. Dat is niet zijn stiel. De trekkracht valt me mee, maar het autootje gaat als een hobbelpaard over verkeersdrempels. Een bocht is een bezoeking. Stuurbekrachtiging? Vergeet het. Maar de verlossing is nabij. Rond Eelde ligt een zandpad waar het alleen voor baggeraars en Russische terreinwagens goed toeven is.
Het regent pijpenstelen. Het is om vier uur 's middags pikkedonker en de overgang van de verharde naar de onverharde weg is niet te zien, waardoor ik veel te hard de zandbak induik. Dit is drijfzand. Rijden wordt glijden: als een trekpaard op het ijs schuift de Niva alle kanten op. Geen nood. Beetje bijsturen en je bent back on the track. Het doosje stampt maar door, op Russisch rubber dat de jongens van de RDW vermoedelijk een hartaanval bezorgt. Hoe het middeleeuwse koetsje in een botsproef scoort - ik wil het niet weten. Nu voel ik me veilig. Greppels van een halve meter diep? Hij lust ze rauw.
Het is geweldig. Heerlijk smerig, modderworstelen op wielen. Twintig, dertig kilometer per uur, en meer spektakel dan een 911 met tweehonderd. Het mooiste is: het kost je niks, zo'n modderbad. Voor dertienduizend euro rijd je Niva. Nieuw. Het is verbijsterend. Geen Spee die je flitst, geen file in de wijde omtrek. Je bent vrij. Het tijdperk van de budgetpret is aangebroken: voor het woon-werkverkeer een Dacia Logan en voor de weekeinden een Lada Niva. Totale kosten: minder dan een nieuwe Golf. Dat is pas echt Het Nieuwe Rijden!