Kop in de wind

Waar zijn ze gebleven, de echte cabriorijders? De mannen (en in mindere mate vrouwen) die weer en wind trotseren in hun open auto, en ondanks dat ze duidelijk zichtbaar achter een laag voorruitje zitten te vernikkelen toch een glimlach van oor tot oor op hun gezicht toveren? Cabriolets zijn niet langer louter in de warmere jaargetijden uit het straatbeeld weg te denken. Het hele jaar door zie je ze rijden. Maar in dit jaargetijde vooral met de kap gesloten. Jammer, en ook helemaal niet nodig. Je hoeft niet langer af te zien als je met lage buitentemperaturen met open kap rijdt. Saab afficheerde zich jarenlang als hét merk dat een vierseizoenencabrio in huis had; het verwarmings- en ventilatiesysteem van de 900 Cabrio kreeg het interieur ook bij serieuze koude aangenaam warm, in ieder geval de voetenbakken ervan. En de stoelverwarming deed de rest. Vandaag de dag heeft Saab al lang niet meer het alleenrecht op deze uitspraak over z'n cabriolet.  De meeste cabrio's hebben een adequaat werkende airco aan boord, stoelverwarming – eventueel als optie - en soms stuurverwarming. Bovendien kun je comfortabel wegduiken achter de voorruit. Dus ik zou zeggen: hup, open die kap zolang het niet regent, en geniet van de geneugten van het open rijden; haar in de wind en een gevoel van vrijheid en superioriteit ten opzichte van alle medeweggebruikers die zich afgeschermd zien door een vast dak. Wellicht is het het comfort dat hedendaagse cabriolets bieden, vooral die met een stalen klapdak, dat je doet vergeten dat je met een cabrio op pad bent. Maar ook met softtops uitgeruste exemplaren dagen je niet meer uit dakloos op pad te gaan. Je wordt vaak niet meer geconfronteerd met een suizend en fluitend stoffen dak, dat je maar wat graag achterover gooit om claustrofobie te voorkomen. De enthousiaste bestuurder van een open auto van weleer is verworden tot een luie, verwende mooiweer-cabriorijder. Wanneer ik zo iemand, verscholen onder z'n beweegbare kap, onderweg tegenkom, kan ik het ook in deze donkere dagen voor kerst soms niet laten 'm te gebaren z'n dak open te klappen. Vragende, meewarige of verwijtende blikken zijn dan mijn deel, of een naar het voorhoofd wijzende vinger. Paarlen voor de zwijnen, denk ik dan, terwijl ik gas geef en de cabriorijder achter me laat. Wensend dat niet hij, maar ik achter het stuur van z'n auto zat. Ik zou het wel weten en gooide m'n kop in de wind.