Jeremy is nog geen André

Ik heb heel weinig met beroemdheden. Tenslotte zijn het allemaal gewoon mensen, die 's morgens hun nest uit meuren, en boeren en scheten laten als ze zich onbespied wanen. Nederlandse beroemdheden zijn al helemaal belachelijk, want bn-er zijn is hier een beroep op zich. Ik deed in het verleden nog wel eens wat voor televisie en heb mij altijd kostelijk vermaakt over die wanna-bn-ers, die overal, met obligate zonnebril, wanhopig maar vruchteloos proberen herkend te worden. Maar er is één uitzondering op mijn nuchterheid; met Jeremy Clarkson wilde ik op de foto, als een puber die Dzzzjamaj (wie?) of Dzzjim (wie?) ontmoet. Een paar jaar geleden werd ik gebeld door de BBC. Jeremy Clarkson was bezig met een serie over rare afwijkingen van mede-Europeanen; of ik hem wilde rondleiden door ons flitspalenland. Ik stemde in, maar verwachtte een verveelde, verwende egotripper aan mijn deur te krijgen. Die kwam niet. Maar wel Jeremy, die in werkelijkheid precies zo bleek te zijn als in Top Gear. Die steeds volkomen onverwacht uit de hoek kwam met goede grappen, die een hele dag naast mij in de auto zat en zich bleef verbazen over het woud aan flitspalen, en twee snelheidscontroleurs zodanig voor schut zette, dat het duo de gehate spullen inpakte en het hazenpad koos. Een man bovendien die zonder dwang autoriteit heeft over zijn team en die gewoon de handen uit de mouwen steekt als er iets gesjouwd moet worden. Kort daarop liep ik een dag mee met de opnamen voor 'Verboden in te rijden', gepresenteerd door André van der Toorn. André wie? Dat vroeg ik me toen ook af. Het pretentieuze mannetje met obligate zonnebril dat een tafeltje verder dan de crew belangrijk zat te zijn, bleek de grote André te zijn. Wát een verschil met Jeremy. Maar goed, Jeremy is dan ook nog geen André van der Toorn.