Menu
Vraag je een autoliefhebber aan welke merken hij of zij denkt, wanneer het over sterke staaltjes design gaat, dan wordt er al gauw naar Italië gewezen. In het land van de laars beheersen ze autodesign, maar ook het ontwerp van andere producten, als geen ander. Het metier is er haast tot kunst verheven. Als een fabrikant op zoek is naar een geslaagd ontwerp dan kloppen ze aan bij een designhuis als Giugiaro, Pininfarina, Zagato of Bertone. Alle lof voor de Italianen dus. Dit in tegenstelling tot de Japanse merken, die nogal vaak worden beticht van het zoveelste dertien-in-een-dozijn ontwerp, waar kraak nog smaak aan is. Soms terecht, vaak ook niet, al zijn er minder Japanse ontwerpen uit het verleden en de actualiteit die mij aanspreken dan in Europa gestileerde koetsen. De Xedos 6 van begin jaren negentig kan me bekoren en ook de Nissan 350Z vind ik schitterend. Nee, autodesign en Japanners lijken maar moeilijk in een zin genoemd te kunnen worden. Een merk als Toyota benadrukt telkens weer hoe Europees de ontwerpen van de nieuwste producten wel niet zijn. De designers van Toyota's ED2 designstudio tekenen in het weldadige Zuid-Franse zonnetje dat over Nice schijnt het ene na het andere model voor de Europese markt. Hier is geen Japanse tekenaar aan te pas gekomen, lijkt Toyota daarmee te zeggen. Toch zijn er in Nippon heus designers die wat kunnen. Iets anders kun je niet concluderen als je bedenkt dat de hoofdontwerper van Zagato Norihiko Harada heet en die van Pininfarina Ken Ukuyama. Precies. Allebei Japanners. Hoezo Italiaans design?
Coördinator Tests
Van de 25 jaar die AutoWeek dit jaar bestaat heb ik meer dan de helft van heel dichtbij meegemaakt. In januari 1990 kocht ik van mijn zakgeld nummer 1, voor een piek, 12 jaar later trad ik er in dienst. Noem een auto en ik weet nog in welk jaar we hem tegen welke auto's getest hebben, negen van de tien keer weet ik nog welke kop er boven het verhaal stond. Een afwijking, maar erg handig zo nu en dan. Hoogtepuntjes? Mijn Oost-Europa-trip in het eerste jaar bij AutoWeek. Met een Skoda Superb reed ik door de voormalige Oostbloklanden, sprak ik met voormalige Trabant-ontwikkelingschefs, FSO-medewerkers en kreeg ik de plannen voor de wederopbouw van het merk Dacia te zien. 11 dagen van huis, fantastische wegen door de Karpaten, dat werk. Zulke trips blijven je lang bij. Multitests op de Stelvio-pas met achtcilinder-SUV's, hogesnelheidsessies op Autobahn 31, zulke klussen kwamen erbij toen we GTO gingen maken en tegenwoordig sta je net zo makkelijk op een Spaanse vlakte tegen een cameraman te praten over een nieuwe auto waarmee je aan het rijden bent en twitter, facebook of snapchat je wat in het rond over je belevenissen. Wat is er veel veranderd. Veel ook niet. AutoWeek zal altijd aandacht schenken aan de auto's voor de gewone man. Die nieuwe B-segmenter is voor ons belangrijker dan GT3 RS die nog weer sneller over de Ring racet. Al zijn we natuurlijk niet te beroerd zoiets ook mee te nemen op onze enorme hoeveelheid kanalen. Dat is het leuke van werken bij AutoWeek, het ene moment rijd je in een 3-cilindertje met raamslingers, het andere zoef je met een twaalfcilinder over glad asfalt in een exotisch oord.
