Into the West

"Sir, you can't park here."

Ik heb de handrem nog niet eens aangetrokken of er staat alweer zo'n witte sloep naast mijn auto, een uniform met hoekige kop erboven uit het zijraam hangend. Ik zet met moeite een vriendelijk gezicht op en leg Mijnheer Deputy uit dat we niet parkeren, maar alleen een paar foto's willen maken voor in een magazine. "I can't let you do that, this is a restricted area." Ik kijk om me heen, naar het verder verlaten parkeerterrein van Liberty State Park aan de Hudson River. Stelt allemaal niets voor, we zijn hier alleen gekomen vanwege het adembenemende uitzicht op de skyline van New York, dat in het avondlicht moet dienen als achtergrond voor onze X5. Maar ik ga niet verder met de man in discussie. Amerikaanse politieagenten zijn wat dat betreft nog erger dan die types bij ons die niet door de keuring zijn gekomen en daarom met een nep-uniform en een bejaarde keffer 's nachts op industrieterreinen sigaretjes roken achter het stuur van een VW Caddy. Dus voor de zoveelste keer deze week druipen we maar weer af, onze nederige excuses aanbiedend. Even later, enkele honderden meters verderop, zit ik op mijn hurken op het asfalt van het lege en eenzame parkeerterrein, om vanuit een laag standpunt filmopnames te maken van de voorbijrijdende X5. Maar na twee rondjes komt er weer een andere politieauto, en weer zo'n kop uit het raam. "Are you finished? I can't let you sit on the middle of the road." Ik zeg dat de man groot gelijk heeft en bedank hem voor zijn bezorgdheid. Gelukkig stond het er al min of meer op. Dus op naar de volgende locatie, voor zolang als het duurt. Die avond drinken we een biertje in een bar aan Broadway. Voordat ik mijn glaasje uilenzeik krijg, moet ik eerst mijn rijbewijs laten zien. Ach, als veertigjarige zal ik het maar als een compliment opvatten dat ze bewijs willen zien dat ik 21+ ben. Eerder deze week waren we aan de andere kant van de States, in Arizona, om met de nieuwe 3-serie cabriolet te rijden en daar was het al niet anders. Overal politie, niks mag. Hoe indrukwekkend Amerika ook is, ik ben blij dat ik vanavond weer terug vlieg naar ons vrije Nederland. Om morgenavond te genieten van 'Into the West', een portret van Amerika toen het nog écht het land van de vrijheid was. En terwijl ik dit tik, kijk ik even uit het raam van mijn hotelkamer, recht op het gapende gat dat sinds 11 september 2001 Ground Zero heet. Misschien hebben ze eigenlijk nog wel gelijk ook, met hun strenge politiestaat. Maar vrolijker word je er niet van.